مدیر بزرگ کسی است که به محبوبیت کوتاه مدت فکر نکند. مدیر بزرگ گاه باید سپر تیم شود و انتقاد و دشنام هوادارا را به جان بخرد تا تیمش را از بحران بیرون بیاورد.
انتقاد از سالارشدن کریمی در پرسپولیس، بیش از هر چیز انتقاد رویانیان از رویانیان است! رویانیان، فصل گذشته به جای حمایت از دنیزلی، کریمی را به دنیزلی ترجیح داد و با این کار خود، در خروجی باشگاه را محترمانه به پیرمرد ترک نشان داد.
سیاست رویانیان از بدو ورود به پرسپولیس، جمع آوری نام ها بوده است: علی پروین، علی کریمی، مهدی مهدوی کیا، مصطفی دنیزلی، مانوئل ژوزه، احسان حدادی، بهداد سلیمی و …
سال گذشته، مصطفی دنیزلی علاقه ای به جذب مهدوی کیا نداشت. درستی یا نادرستی تصمیم او به کنار، اما فشار رویانیان بر دنیزلی موجب شد که مهدوی کیا به پرسپولیس بیاید. در طول فصل نیز، علی کریمی با دنیزلی از در تقابل درآمد ولی مدیران پرسپولیس، کریمی را “سرمایه پرسپولیس” خواندند و به دنیزلی حالی کردند که او “باید” با کریمی کنار بیاید.
محمد رویانیان شاید فکر می کرد که با پیوند زدن “نام ها” به پرسپولیس، می تواند این تیم را از بحران دوران استیلی خارج کند. ولی او تجربه مدیریتش در فوتبال پایین بود و این نکته را دست کم گرفته بود که فوتبال ورزشی “جمعی” است. چه بسیار تیم های بی ستاره ای که در لیگ ها و تورنمنت های فوتبال در گوشه و کنار جهان، نتایج خوبی می گیرند و چه بسیار تیم های ستاره داری که علیرغم جمع آوری ستاره ها، به مقام مد نظر مدیرانشان نمی رسند.
تداوم سرکشی های کریمی در برابر سرمربی پرسپولیس، این نکته را عملاً به رویانیان آموخت که ستاره ها همیشه هم سرمایه تیم ها نیستند. نحوه عملکرد ستاره ها مهمتر از نفس ستاره بودن آنهاست. کاکا هم ستاره است ولی در رئال مادرید کارایی ندارد و مورینیو او را بازی نمی دهد. زلاتان هم ستاره بود ولی گواردیولا او را به راحتی از بارسا کنار گذاشت.
اگر مورینیو و گواردیولا مدیری چون رویانیان را فرادست خود داشتند، مجبور بودند با کاکا و زلاتان بسازند. اما آنها چنین بدشانسی ای نداشتند!
عقل آدمیزاد در اثر تجربه هایش البته بیشتر می شود. همین که رویانیان پارسال حاضر نبود کریمی را فدای دنیزلی کند ولی امسال حاضر است او را از تیم کنار بگذارد تا ژوزه بتواند پرسپولیس را از چاه نگون بختی بیرون بیاورد، نشانگر افزایش تجربه و عقلانیت جناب مدیر عامل است.
عقلانیت البته در ترس های آدمیزاد نیز ریشه دارد. ترس از ناکامی و مصیبت و شکست، یکی از مبناهای عقلانیت است. ترس های آدمیزاد که تلنبار شوند، گاه شجاعت آدمی نیز افزون می شود و آنچه دیروز ناممکن می نمود، امروز ممکن می گردد.
اما اگر رویانیان همان سال قبل علی کریمی را از تیم بیرون می کرد، آیا با اتخاذ تصمیمی شجاعانه، به یاری پرسپولیس نشتافته بود؟ قطعا بله! ولی سردار نشان داده که مدیری محافظه کار است. او دیر تصمیم می گیرد. آن قدر دیر که هزینه تصمیمات بزرگی چون اخراج علی کریمی از پرسپولیس، متوجه خودش نشود بلکه دامن کل تیم را بگیرد. برای اخراج کریمی، پرسپولیس باید هزینه های کلان این فصل را می پرداخت که پرداخت. حالا رویانیان می تواند بی دغدغه، کریمی را از تیم کنار بگذارد. او می داند که اگر الان چنین کند، منفور نمی شود. اما اگر فصل قبل چنین کاری می کرد، از چشم هواداران پرسپولیس می افتاد.
اما مدیر بزرگ کسی است که به محبوبیت ( و یا منفور نبودن ) کوتاه مدت فکر نکند. مدیر بزرگ گاه باید سپر تیم شود. یعنی انتقاد و دشنام هواداران تیم را به جان بخرد تا تیمش را از بحران بیرون بیاورد. تیم که از بحران خارج شود، نظر تماشاگر نیز عوض می شود و محبوبیت موقتاً از دست رفته نیز به جانب مدیر تیم بازمی گردد.
رویانیان در این آزمون یکبار ناکام مانده است. پرسپولیس با ژوزه به جایی نمی رسد. رویانیان تا پایان نیم فصل هشت هفته دیگر وقت دارد. او می تواند همین الان ژوزه را کنار بگذارد و مربی ای داخلی را به جای او بنشاند. در هشت هفته آتی، مربی داخلی پرسپولیس، با چم و خم این تیم پر پیچ و خم آشنا می شود و در نیم فصل دوم، می تواند نتایج مد نظر رویانیان را کسب کند. اما اگر قرار باشد ژوزه در پایان نیم فصل اخراج شود، بسیار بعید است که جانشین ژوزه، در نیم فصل دوم راه به جایی ببرد.
آیا رویانیان شجاعت لازم برای کنار گذاشتن همزمان مانوئل ژوزه و علی کریمی را دارد؟ این می تواند دومین آزمون رویانیان باشد. آیا او از این آزمون هم سرافکنده بیرون می آید؟
عصر ایران