گامی استوار به سوی جام‌جهانی برزیل

گماردن محمد ابراهیمی چهره‌ای جدید در نوک خط حمله و قرار گرفتن کریمی در کنار او آن چیزی نبود که ازبک‌ها در خاطر داشتند و حسابی برای آن باز کرده بودند. حتی در میانه میدان، خبری از ترکیب همیشگی نبود.

ماهینی و حاج صفی، دو چهره جوان در مرکز زمین ماموریت‌های ویژه‌ای برعهده داشتند.

حریف ازبک هرگز نمی‌پنداشت که عقیلی و پولادی از خط دفاع و کار دفاعی تیم دور بمانند تا پژمان منتظری و نوری در این جبهه جانشین آنان شوند.

اتفاقاتی که در اردوی نامنظم بشیکتاش ترکیه افتاد و چند بازیکن کلیدی تیم ملی نتوانستند به موقع در تمرین و در دو بازی دوستانه با موزامبیک و آلبانی شرکت کنند، اگرچه کرش را بسیار ناراضی و آزرده خاطر کرد، اما او را وادار نمود تدبیر تازه‌ای بیندیشد و دل از بعضی بازیکنانی که به آنها دل بسته بود، ببرد.

تجربه پرارزش تاشکند که برای ازبک‌ها به تلخی گرایید نشان داد که هنوز در کار حفظ توپ و اهداف گل زدن، تیم ایران با مشکل همیشگی روبه‌رو است و دو مهاجم موفق ایران، یکی کریم انصاری‌فرد که عنوان بهترین گلزن لیگ برتر را در اختیار دارد و دیگری دژاگه که در نخستین حضورش در تیم ایران با دو گل، خود را در دل کرش جای داد، هنوز جای ثابتی در تیم ندارند.

در حقیقت این دو بازیکن فرصت‌های دیگری لازم دارند تا در ترکیب اصلی به هماهنگی‌های لازم برسند. شاید حضور علی کریمی در نقش هافبک هجومی و مهاجم دوم بتواند این مشکل را برای هر یک از این دو مهاجم چارچوب‌شناس حل کند و روی پاس‌های عمقی و بی‌نقص او، نگرانی‌های کرش از ضعف گلزنی برطرف شود.

علاوه بر این تیم ملی ایران وقتی تحت فشار قرار می‌گیرد انسجام خود را از دست می‌دهد و از ترس شکست، دست به بازی شتابزده و دفع ناقص و بی‌هدف می‌زند که تدبیری معقول و راهی درست برای رفع حملات حریف نیست حتی فراموش می‌کند با پرسینگ، از فشار تیم مقابل بکاهد و با این حرکت حریف را به اشتباه وادار کند و بازی را از چنگ او به در آورد.

این ضعف محسوس فوتبال ایران است که از اعتماد به نفس رحمتی، دروازه‌بان اول تیم ملی و استقلال کاسته است تا جایی که دیده می‌شود هر شوت نسبتا سنگینی را حتی اگر از راه دور باشد، به جای مهار کردن برمی‌گرداند و مهلت تهدید دوباره را به مهاجم حریف می‌دهد.

به یقین سرمربی پرتغالی تیم ملی ایران، این نقاط ضعف فوتبال ایران و شاگردانش در تیم ملی را بخوبی دیده است و زیر پوشش پیروزی کمرنگ، اما پرارزش بر ازبکستان نادیده نمی‌گیرد و از یاد نمی‌برد.

کره جنوبی با سرعتی که در بازیکنانش دیده می‌شود و تجربه‌ای که از بازی‌های ملی بسیارش دارد و با تکیه بر انسجام تیمی و سازمانی‌اش، بسیار زهردارتر از ازبکستان است؛ هرچند لبنان و قطر را هم نباید دست‌کم گرفت و از اتفاقات غیرمنتظره در فوتبال غافل شد، اما راهی که توسط کرش برای بازیکنان جوان‌تر باز شده را باید به فال نیک گرفت و امیدوار بود تیم ملی ایران بتواند با کرش سوار بر قطاری شود که سال ۲۰۲۴ به سوی جام جهانی سرعت می‌گیرد.

حالا تیم ایران منتظر قطر، دیگر تیم گروه است. دیداری که ۲۳ خرداد در تهران برگزار می‌شود و براساس سابقه و نتایج حاصل از رویارویی دو تیم و به حکم اعداد و ارقام، قطر هیچگاه برای ایران حریف مشکلی محسوب نشده است حتی بازیکنان غیربومی و تغییر ملیت داده، در تیم قطر هرگز نتوانسته‌اند بر انسجام و قدرت این تیم بیفزایند؛ بخصوص که هرچه از حضور کرش در ایران می‌گذرد وی بیشتر از پیش با ویژگی‌های فوتبال ما آشنا شده و بازیکنان شایسته‌تری را به تیم ملی فرا می‌خواند.

در این صورت انتظار ما این است که تیم ملی فوتبال ایران هرچه به دیدارهای پایانی گروه نزدیک می‌شود قدرتمندتر، منسجم‌تر و روان‌تر ظاهر شود و حتی برای رویارویی با کره‌جنوبی، امیدوارانه ظاهر شود و خاطره‌های شیرینی را که از پیــــروزی براین تیـــم به یاد داریم، باز تکرار شود.

پرویز زاهدی