سایت خبری ممتاز نیوز:هومن حاجی عبدالهی بازیگر، مجری تلویزیون، صدا پیشه و دوبلور ایرانی فعالیتش را از تئاتر آغاز کرده است و در سال های اخیر بیشتر به عنوان صداپیشه عروسک پنگول در برنامه «رنگین کمان» و حضور در سریال تلویزیونی «پایتخت» شناخته می شود.
ارزیابی تان از برگزاری دوره های گذشته جشنواره های کودک و نوجوان فیلم و تئاتر چگونه است؟ آیا برپایی این جشنواره ها توانسته به ارتقای سطح آثار کودک در ایتن دو حوزه کمک کند؟
– اعتقادم این است که جشنواره هایی که سالی یک بار در حوزه فیلم و تئاتر کودک و نوجوان برگزار می شوند بیشتر جنبه تشریفاتی پیدا کرده اند.
چون در زمینه فیلم در طول سال حتی سه فیلم کودک و نوجوان هم تولید نمی شود و تئاتر کودک هم که تنها محدود شده به مرکز تئاتر پارک لاله و تالار هنر.
این دو سالن تنها سرمایه پایتخت هستند و ما نمی دانیم در شهرستان ها وضعیت تئاتر کودک و نوجوان به چه شکل است و اصلا حمایتی از این نمایش ها صورت می گیرد یا نه.
تنها راه بهبود شرایط دست کشیدن از برگزاری صرف جشنواره و اختصاص امکانات به هنرمندانی که قصد تولید کار کودک دارند و ساخت سالن های اختصاصی برای اجرای نمایش های ویژه کودکان و نوجوانان است.
فکر می کنید تفکیک جشنواره فیلم کودک و نوجوان از هم راه حل مناسبی برای پرداختن به مسایل و نیازهای کودک و نوجوان خواهد بود؟
– من با تفکیک این جشنواره مخالفم. مگر ما در طول سال چند کار برای کودک و نوجوان تولید می کنیم که حالا بخواهیم همین تعداد اندک را هم تفکیک کنیم. اصلا مگر هر فیلمی که ساخته می شود تا چه اندازه گروه سنی کودک یا نوجوان را در نظر می گیرد که با جداسازی این دو از هم بخواهیم مخاطبان هر گروه را هم تفکیک کنیم.
دوران طلایی کار کودک در ایران به دهه ۶۰ و اوایل دهه ۷۰ باز می گردد، اما از اواسط دهه ۷۰این دوران رو به افول گذاشت و تنها عده ای محدود از هنرمندان تلاش کردند این ژانر را سرپا نگه دارند.
کم کم سینمای کودک مثل رودخانه زاینده رود خشک شد و انگار نیرویی جلو رشد آن را می گرفت و دیگر کسی تمایل به تولید چنین آثاری نداشت.
به نظر می رسد در سال های اخیر با وجود بازی های رایانه ای و انیمیشن های خارجی کودکان و نوجوانان ما هم تمایلی به دیدن آثار وطنی ندارند. برای همراه کردن آنها چه راه‌کاری پیشنهاد می کنید؟
– معتقدم که این خودِ ما هستیم که می توانیم بچه های مان را آموزش دهیم که به دیدن چه کارها و حتی آثاری گرایش داشته باشند. این ما هستیم که می توانیم فرزندان مان را با مطالعه کردن آشنا کنیم.
به کودکان مان نقاشی کردن با مدادرنگی را آموزش دهیم، به آنها یاد دهیم که بازی کردن فقط پای کامپیوتر اتفاق نمی افتد. باید آنها را برای تفریح به پارک و سینما و تئاتر ببریم.
این ما بزرگ ترها هستیم که باید فرزندان مان را با تئاتر کودک آشنا کنیم و به آنها بیاموزیم و یاد دهیم که اصلا تئاترچیست و چقدر از دیدن آن می توان لذت برد. با این اقدامات است که هنرمندان به فکر تولید آثاری می افتند که مخاطب پسند و قابل مقایسه با آثار جهانی باشد.
هنرمندان ما می توانند با آثاری که تولید می کنند سطح سلیقه مخاطب را ارتقا و یا تنزل دهند، اما این مخاطبان هستند که با واکنش درست نسبت به اثری که دیده اند می توانند هنرمندان را در شناخت درست نیازهای مخاطب و علایقشان یاری رسانند.
در سطح کلان مدیریتی اتفاق خاصی برای بهبود شرایط رخ نمی دهد بنابراین این هنرمندان و مخاطبان هستند که می توانند برای سینما و تئاتر کودک و نوجوان فرهنگ سازی کنند و به بچه ها بیاموزند که دیدن چه فیلم ها، تئاترها و بازی هایی حالشان را خوب می کند و برایشان مفید است.
به عنوان آخرین سوال از نظر شما با وجود پیشرفت های تکنولوژیک در آثار خارجی نمایش ها و فیلم های کودک ما تا چه اندازه می توانند از لحاظ تکنیکی قابل مقایسه با آثار خارجی باشند.
– اول باید کاری ساخته بشود تا بعد دست به مقایسه آن با آثار خارجی بزنیم. وقتی تا این اندازه تولیدات ما اندک است دیگر جایی برای رقابت و نقد کردن باقی نمی ماند. البته اگر با وجود فیلم ها و نمایش هایی که در سال های اخیر در زمینه کودک و نوجوان اکران شده و به صحنه رفته اند بخواهیم مقایسه ای نسبت به آثار خارجی داشته باشیم مطمئنا به برتری دست نخواهیم یافت، اما با وجودی که معتقدم نباید از تکنیک، خلاقیت و نوآوری غافل شویم با این نظر نیز مخالفم که چون ما نمی توانیم از لحاظ جلوه های ویژه و تکنیک به پای آثار خارجی برسیم پس باید دست از تولید برداریم.
اگر با تمرکز روی نیازهای کودکان و نوجوانان دست به نگارش فیلمنامه ها و نمایشنامه های جذاب و قدرتمند بزنیم وآثاری را برای آنها تولید کنیم مطمئنا مخاطبان را جذب خواهیم کرد. زمانی که توانستیم این ژانر را در کشور احیا کنیم آن وقت می توانیم از لحاظ تکنیکی نیز خود را به روز کرده و یاد بگیریم چگونه از آن در آثارمان بهره ببریم.