گلدسته ای رو به کربلا

وقتی بغض راه گلویت را بسته باشد…

وقتی سیاهی قلبت در زیر سیاهی پیراهن مشکی عزای کربلا مخفی بماند…
وقتی پلیدی چشمان گنه کارت با اشک بر نازدانه ی نینوا زوال یابد…

وقتی دستان خطاکارت به پرچم علمدار کربلا مماس گردد…
وقتی حنجره ی گرفته ات به چایی مجلس ارباب صفا یابد…

وقتی شال مشکی عزای قافله به کمر همتت بسته شود…
و وقتی گوشه ای برای عشق بازی بخواهی…

باید راهی حرم شوم…
امروز چهارشنبه…. روز زیارتی آقای مهربان…     و اینجا مشهد…
از دور گلدسته های رو به کربلا، پیداست و آن
و آن کمربند مشکی گلدسته ها که نشان از عزاداری صاحب خانه دارد…
اذن دخول لازم نیست… اما ادب است…
قدم زنان…   آهسته آهسته…    ذکری بر لب…     و قلبی پرتلاطم…
به پنجره ی فولاد که می رسم فقط شاید یاد این شعر می افتم
«پنجره فولاد رضا، مریضا رو شفا میده    اگه آقا خودش بخواد، برات کربلا می ده»
جلوتر می آیم… یادم باشد…. اینجا حرم است…
حرم امام رئوف…    یادم باشد…
طاعتش واجب…      دستش کریم…   سجیّتش کرم… عادتش احسان… و وصیِتش تقواست.
و قلبش محزون…   و سینه اش داغدار…

برعکس همه ی چهارشنبه ها، امروز حرم بسیار خلوت است… چرایش را نمی دانم!!!
خادم روحانی حرم را می بینم که از نردبان بالا رفته و روی ضریح را می بوسد و آمده است برای تعویض دسته گل های چهارگوشه ی ضریح…

خلوتی باید یافت، گوشه ای پیدا کن، آرام بایست، و زیارت نامه ای به رسم ادب…
اشکی اگر جاری شد…   یادت باشد صاحب خانه فرموده برای حسین باشد… «یابن شبیب…»
حال بنشین و لحظه ای بمان و مرثیه ای بخوان…

نمی دانم چرا بی مقدمه با دیدن ضریح رفتم گودال کربلا…   او می دوید و …
در خبر است که وقتی محرم می شد، دسته دسته اشخاص می آمدند و در محضر امام روضه ای می خواندند و گریه می کردند و آقایمان هم ناله می زدند…
نشستم… پایین پای حضرت… جای همه تان خالی… دعاتان کردم…
حال می فهمم… گلدسته های این حرم رو به کربلاست…

* پ.ن: اگر برای حرم نامه ای داری، گوشه ای برایم بنویس، توفیقی اگر حاصل شد، کبوتر حریمش اگر ماندم، چهارشنبه ی بعد نامه ات را خواهم برد.