گپ و گفتی غیرسینمایی با رویا تیموریان

گفت و گوی متفاوتی شد؛ اصلاً و اصولاً گفت وگو با رویا تیموریان چهره مطرح و پیشکسوت بازیگری عرصه سینما و تلویزیون خواه یا ناخواه متفاوت می شود؛ نوع گفتارش، صداقت و بی آلایشی اش در پاسخ iبه سوالات و رک گویی و صراحتش هر گفت وگویی را متفاوت می کند.

رویا تیموریان را با بازی فوق العاده اش در سریال رعنا که از او چهره ماندگاری در دهه ۶۰ ساخت می شناسیم. بازی زیبایش در نقش «ملوک» شخصیت اصلی فیلم کافه ستاره، «آسیه» در سریال خاطره انگیز در پناه تو، «مادر حبیب» در مدار صفر درجه و یا این اواخر که در نقش «شهربانو شکیب» در فیلم سینمایی «گزارش یک جشن» ابراهیم حاتمی کیا بازی نمود او را چهره ای شناخته شده در بین مخاطبان هنر هفتم قرار داده است.

با این وجود محور اصلی گفت وگویم با تیموریان سینمایی نیست، بیشتر حرف دل اوست درباره امام رضا(ع)، زیارت و البته خاطراتی از مشهد که او خود آن را شیرین توصیف می کند. iبه خصوص اولین زیارت را که حلاوت خاصی داشته است…

رویا تیموریان لیسانس بازیگری دارد اما مدرک دکترای درجه یک هنرش را از وزارت ارشاد گرفته، بیشتر تئاتری است و iبه سخت گیری و نکته بینی معروف است.

خودش iبهترین نقش اش را «ملوک» در کافه ستاره می داند و البته فعالیت سینمایی اش را با بازی در حسرت دیدار درسال ۱۳۷۳ آغاز نموده است.موضوع گفت وگوی متفاوت ما با تیموریان که اتفاقاً همسرش مسعود رایگان نیز شخصیتی سینمایی است، روایت اولین مسافرتش iبه مشهد و خاطراتش درباره حرم امام رضا(ع) است. گفت وگویی که در مشهد خودش آن را گفت وگویی خوب درباره خاطره های شیرینش از مشهد نامید.

خانم تیموریان! اگر موافق هستید این گفت وگو را با صحبت درباره مسافرت iبه مشهد و زیارت حرم امام رضا(ع) آغاز کنیم. چه خاطره ای از مشهد دارید که در طول این سال ها بیشتر ماندگار شده است؟

ماندگارترین خاطره ام درباره مشهد مربوط iبه اولین مسافرتم iبه این شهر در دوران کودکی است؛ آن موقع iبه همراه خانواده ام iبه مشهد آمدیم و iبه زیارت امام رضا(ع) مشرف شدیم؛ دیدن بارگاه زیبای آقا که البته آن موقع شکل و شمایل امروز را نداشت، یک خاطره معنوی و احساسی گرم را از دوران کودکی و نوجوانی در ذهنم iبه جای گذاشته است.

از آن روز iبه بعد هم هر وقت iبه مشهد آمدم، آن خاطره در ذهنم زنده شد و تاثیر خیلی زیادی در دوران کودکی ام داشت طوری که همیشه آن خاطرات شیرین را مرور می کنم.مثل یک فیلم خاطره انگیز است؛ آن وقت هتل های مجلل امروزی در مشهد نبود، همه چیز ساده و صمیمی بود. iبه هر حال خاطرات اولین مسافرتم آن قدر شیرین بود که هر وقت iبه مشهد می آیم آن خاطرات برایم زنده می شود.

هرچند این سوال کلیشه ای است، اما شنیدن پاسخ آن از زبان یک هنرمند بی شک متفاوت خواهد بود؛ این که اولین حس شما در هنگام ورود iبه حرم امام رضا(ع) چیست؟

راستش این روزها وقتی با هواپیما iبه مشهد می آیم، حس خوشایندم از همان وقتی که بارگاه امام عزیزم را از آسمان می بینم آغاز می شود؛ شاید کمی خودخواهانه باشد اما وقتی وارد مشهد می شوم و iبه زیارت امام رضا(ع) می روم فکر می کنم که حرم آقا متعلق iبه من است و امام رضا(ع) تنها مرا می بیند؛ در حرم آقا ارتباطم با زندگی عادی قطع می شود و فقط خودم را مرور می کنم؛ این که آیا شایسته حضور در این صحن و سرا هستم؟

آیا لیاقت دارم خواسته هایم را برای امام رضا(ع) مطرح کنم؟ iبه هر حال طی چند سال اخیر که iبه مشهد می آیم، بیشترین عاملی که توجه ام را جلب می کند، مردم می باشند iبه خصوص وقتی در حرم iبه طور ناخواسته و یا از روی کنجکاوی درددل های مردم با امام رضا(ع) را می شنوم، متوجه می شوم که این احساس های خوشایند و خواسته های فردی در وجود همه مردم هست، این که مردم خواسته های غریبی دارند که درخواست های من در مقابل آن کوچک است. من همیشه از امام رضا(ع) می خواهم مرا iبه سمت یک زندگی درست هدایت نمایند تا سلامت روحی داشته باشم.

شما معمولاً در انتخاب نقش های تان حساسیت زیادی iبه خرج می دهید؛ با توجه iبه ارادتی که iبه امام رضا(ع) دارید، اگر در این زمینه و برای ترویج فرهنگ رضوی در دنیای سینما iبه شما پیشنهادی ارائه شود رویکرد شما چه خواهد بود؟

اعتقاد دارم که اگر در مسیر درستی باشیم این سعادت نصیبمان خواهد شد البته iبه شرطی که کار با کیفیت و درشأن امام رضا(ع) باشد. معتقدم که اگر لایق چنین سعادتی باشم نصیب من می شود و امیدوارم که لایق باشم. خوشبختانه این روزها آثار سینمایی خوبی برای امام رضا(ع) تولید می شود که از کیفیت خوبی برخوردار است.

تاکنون شده دلتنگ امام رضا(ع) و یا مشهد شوید؟

شاید باور نکنید اما بارها شده که خواب حرم امام رضا(ع) را می بینم. حضور در بارگاه امام رضا(ع) یک افتخار برای پابوسی است اما از فاصله های خیلی دورتر همچون تهران این ارتباط می تواند برقرار شودو من تاکنون از فاصله هایی دورتر باحرم آقایم ارتباط برقرار نموده ام. وقتی که ذره ای، از خودخواهی های خود بگذریم می توانیم باسرچشمه معنویت ارتباط بگیریم، خیلی وقت ها در خلوتم احساس حضور در حرم امام رضا(ع) داشته ام.

فاصله فیزیکی چندان اهمیت ندارد مهم این است که ارتباط قلبی برقرار شود بارها نشانه ها و تلنگرهایی در زندگی ام رخ داده که مرا iبه فکر فرو می برد، این که چه کارهایی نمودم؟ و چه خطاهایی مرتکب شده ام و یا دیدگاهم iبه زندگی چیست… در این شرایط است که قطعاً iبهترین مأمن برای بازشناسی خود بارگاه امام رضا(ع) است و اینجاست که با این صحن و سرای مقدس ارتباط برقرار می کنم.