یادداشت/ صحنه بی صحنه‌گردان

به گزارش سرویس موسیقی هنرآنلاین/

موسیقی پاپ همچنان یکی از مباحثی است که مورد اختلاف و محل مناقشه و گاه منازعه است. این تفاوت از آ ن روست که مفهوم “مردم” و “مردمی” آن چنان که باید و شاید میان مولفان موسیقی تعریف نشده است.

نگاه غالب در موسیقی پاپ که امروزه‌ روز در جریان است، به موسیقی سطحی و عامیانه‌ای گفته می‌شود که تولیدش چندان نیاز به تالیف و خلاقیت ندارد. در واقع مجموعه ای از پیش فرض‌ها وجود دارد که علاقمندان این حوزه با کارگردانی آن‌ها دست به ساخت می‌زنند و در نهایت آثاری تولید می‌شود که بسیار زود از خاطره‌ها فراموش می‌شود و به تعبیر دیگر تاریخ انقضاهایشان زود تمام می‌شود.

این جریان در دهه قبل شاید با این حدت و شدت در موسیقی ما وجود نداشت. به این مفهوم که هر چه به عقب‌تر این تاریخ چشم می‌اندازیم ردپای آهنگسازی به مفهوم هنری‌اش را بیشتر می‌بینیم.

محمد اصفهانی یکی از خوانندگانی است که میل بسیاری به پرهیز از فضاهای رایج دارد اما ناخواسته در این دامگه اتفاق افتاده است. او که شب قبل در بیست و نهمین جشنواره‌ی بین‌المللی موسیقی فجر در تالار وحدت به اجرا پرداخت از ابتدای مسیر با آهنگسازان و نوازندگان مطرحی به روی صحنه می رفت، شب قبل اجرای خود را با گروهی به مراتب ناآشناتر به پایان برد. آنجا که سخن از تالیف می‌شود به خوبی می‌توان ردپای مولفانی نظیر بهروز صفاریان و فواد حجازی را روی صحنه و خلاقیت در تنظیم‌هایشان را دید.

آنچه در شب قبل بر تنظیم‌های اصفهانی رفت، چیزی در حد جفا به ملودی‌ها و دور کردن هر چه بیشتر مخاطب از اصل قضیه بود. به خصوص در مورد آثار ماندگاری چون “امشب در سر شوری دارم”، “گل گلدون من”، “ملا ممدجان” و چند آهنگ پرمخاطب این خواننده. در واقع گروه ایشان – شاید به سبب مسائل مالی – از آن صداهایی که باید بهره می‌برد، نبرده بود و به همین سبب یک صدای بم ناخوش آهنگی به گوش می‌رساند.

از سویی دیگر صحنه‌گردانی، جانمایه‌ی موسیقی پاپ است به وقت کنسرت. اما دریغ که محمد اصفهانی – به هر سببی – از این امکان کوچک‌ترین بهره‌ای نمی‌برد. یکی از مولفه‌های آنچه یک موسیقی را متعلق به مردم می‌کند، رفتارهایی است که خواننده یا نوازنده را به آن‌ها نزدیک می‌کند. بی شک حرکت به سمت خواسته‌های منطقی و معقول مخاطب برای لذت بردن از موسیقی که منسوب و برای اوست از ارکان یک کنسرت موسیقی پاپ است.

از سوی دیگر نوع چیدمان قطعات(ترانه‌ها) در این قبیل کنسرت‌ها از اهمیت فراوانی برخوردار است که متاسفانه در این زمینه هم اصفهانی کارنامه قابل قبولی نداشت. غرض از این یادداشت ارائه‌ی گزارش نیست، اما محمد اصفهانی در شبی که می‌بایست کنسرتش را با یک ترانه‌ی پر انرژی یا لااقل ماندگار و پرطرفدار آغاز کند، انتخاب‌هایی کرده بود که به لحاظ چیدمان از منطق جاری در موسیقی پاپ پیروی نمی‌کرد.

کوتاه سخن اینکه منطق حاکم بر موسیقی پاپ – بر عکس سایر گونه‌های دیگر موسیقی- منطقی است که مردم آن را تعیین می‌کنند و هر خواننده‌ای روی صحنه ناگزیر به رعایت آن منطق است.

انتهای پیام/

محمود توسلیان