یادداشت/ گیشه پرفروش است!

به گزارش سرویس سینما هنرآنلاین/

سینما بیش از هنرهای دیگر به مخاطب نیاز دارد. برای همین برایش حکم اکسیژن را دارد، اگر نباشد نمی‌تواند به حیات خود ادامه دهد. تماشاگر را نمی‌توان به جبر به سالن‌های سینما کشاند و روی صندلی نشاند. باید برای حضورش مقدمه چینی و شرایط را مهیا کرد.

لازمه اولیه این کار تحقیق پیرامون مخاطب، شناخت او، در نهایت برنامه‌ریزی برای جلب‌اش به سمت سینماست. مطمئناً بدون برنامه هیچ کاری به سرانجام نمی‌رسد، به خصوص در عرصه هنر و به ویژه سینما. سال‌های متمادی است که سینمای ایران حال و روز خوشی ندارد، آمدن و رفتن دولت‌ها نیز تأثیری بر حال آن نگذاشته است، زیرا گره کار در دست دولت و دولتمردان نیست که آنها بخواهند گره‌گشایی کنند. برای شکوفایی در عرصه سینما، تنها حضور کارگردان، بازیگر و دیگر دست اندرکاران کافی نیست، بلکه نیروهایی کارآمد در بخش اقتصادی و حقوقی نیاز است تا با استفاده از توانایی آنان بتوان اقتصاد سینما را تکان داد. این که “سینما را باید سینمایی‌ها اداره کنند” یک شعار غلط و خام‌دستانه است. زیرا سینما در جهان، بخشی از مبادلات اقتصادی را در دست دارد. در آمدهای حاصل از سینما، نه تنها در عرصه هنر، بلکه در کل اقتصاد کشورهای صاحب سینما کارساز است.

بنابراین باید کارشناسان اقتصادی و حقوقی را وارد این عرصه کرد. آنچه کارشناسان در کشورهای صاحب سینما در پی آن می باشند، جذب حداکثری مخاطبان به سینما و رونق روزافزون گیشه‌هاست. در کشور ما، متأسفانه کارشناسان اقتصادی و حقوقی نقشی در سینما ندارند تا بتوانند با توانایی و تخصص خود اقتصاد آن را متحول کنند. برای همین در اکثر موارد گیشه‌های سینما جواب‌گوی دخل و خرج سینمادارها نیستند. کمک‌های بیش از حد دولتی نه تنها کمکی به سینما نکرده، بلکه سبب تنبلی مفرط آن نیز شده است. این روزها که دو فیلم فروش میلیاردی داشته‌اند، سبب شده تا بعضی از دست اندکاران دولتی و خصوصی سینما، قند در دل‌شان آب کنند، اما این یک خود فریبی است. زیرا پرفروش‌ترین فیلم، با توجه به قیمت بلیت، تنها توانسته حدود یک میلیون از ۷۵ میلیون جمعیت ایران بزرگ را به سالن‌های سینما بکشاند! متأسفانه بسیاری از مدیران دولتی و غیر دولتی به این مهم نگاهی نداشته و شاید نمی‌خواهند داشته باشند، اما این یک فاجعه است. کشوری که می‌خواهد صاحب سینما باشد باید بسیار بیش از اینها تماشاچی داشته باشد. از طرفی چرخش مالی اقتصاد سینما و رونق گیشه را باید حداقل در طول یک سال مورد بررسی قرار داد، نه فقط برای یک یا دو فیلم.

آیا به واقع سینماهای ما پرفروشند؟! کسی جرأت دارد به این سؤال پاسخ مثبت دهد؟ مطمئناً کسی نمی‌تواند جواب آری بدهد. بنابراین نباید فروش نه چندان خوب یکی دو فیلم را در بوق و کرنا کرد. باید دور هم نشست و برنامه‌ریزی کرد تا کل سینمای ایران از وضعیت هنری و اقتصادی بهتری برخوردار شود. این کار نیز بدون احترام به مخاطب امکان‌پذیر نیست. باید به تماشاگر و سینمادار حق انتخاب داده شود، اگر حق انتخاب نباشد تماشاگری هم وجود نخواهد داشت. بهتر است تا رسیدن به وضعیت نسبتاً مطلوب از گفتن جمله “گیشه پرفروش است”! پرهیز کرد.

 انتهای پیام/

سیدرضا اورنگ