یدک کشیدن یک سیارک به مدار ماه تا سال ۲۰۲۵

به گزارش خبرگزاری مهر، این ماموریت قرار است تا ۲۰۲۵ با استفاده از نیروی محرکه یونی و یک کیسه بسیار بزرگ انجام شود.

بر اساس این گزارش قرار است یک سیارک برای مطالعه آسان و ملاحظه آن توسط فضانوردان بدون خطر و انجام ماموریت‌های پرهزینه در اعماق فضا، به نزدیکی زمین آورده شود.

این ماموریت که با همکاری آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا مطرح شده است، مشکل طرح ابتکاری تازه ناسا برای انجام ماموریت‌های سرنشین‌دار به منطقه‌ای در اطراف زمین موسوم به فضای “سیزلونار” را حل می‌کند.

این ماموریت ناسا یک چالش فنی بزرگ است اما در واقع در این منطقه چیزی وجود ندارد که فضانورد امکان دیدنش را داشته باشد. راهبرد مطالعه محققان کک یافتن یک سیارک در نزدیکی زمین و آوردن آن برای مطالعه به این منطقه است.

ایده کاوش سیارک‌ها سال‌ها است که مطرح شده. در ۱۹۰۳ کونستانتین تسیولکوسکی یک پیشگام صنعت فضایی روسیه در کتاب خود با عنوان کاوش فضای کیهانی توسط موتور واکنش به این موضوع پرداخت.

از آن زمان به بعد، این موضوع به مولفه اصلی داستان‌های علمی تخیلی تبدیل شد و در ۱۹۶۹ در فیلم‌های همر، به موضوع حرکت دادن یک سیارک به نام Moon Zero Two پرداخته شد. اکنون بر اساس مطالعه پژوهشگران موسسه کک، فناوری یدک کشیدن یک سیارک وجود دارد.

مطالعه کک تعدادی از ماموریت‌های بازیابی سیارکی را توصیف می‌کند اما نوع اصلی و پایه‌ای، یک ماموریت بدون سرنشین   ۶ تا ۱۰ ساله با هزینه حدود ۲٫۶ میلیارد دلار با تاریخ اتمام ۲۰۲۵ است.

گام اول، یافتن دستکم ۵ سیارک در سال با استفاده از ابزارهای زمینی است. آنچه که دانشمندان در پی آن می باشند یک سیارک کربن‌دار ۷ متری با وزن ۵۰۰ تن در یک مدار در دسترس است.

گام بعدی پرتاب یک یدک کش است. این فضاپیما می‌تواند برای چنین کار بزرگی، به طور شگفت آوری کوچک باشد. وزن این فضاپیما فقط ۱۸ هزار کیلوگرم است . این فضاپیما برای آنکه توسط یک موشک اطلس ۵ به مدار پایین زمین حمل شود، به اندازه کافی سبک است.

مهمترین مولفه این فضاپیما نیرومحرکه یونی آن است. این نیرومحرکه با سوخت زنونی کار می‌کند که در آن ۴ نیروی رانشی می‌تواند در یک زمان استفاده شود و نیروی رانشی پنجم به شکل پشتیبان عمل می‌کند. نیروی رانش یونی از پانل‌های خورشیدی برای شارژ الکتریکی اتم‌های زنون کار می‌کند.

این یدک کش وقتی به منطقه مورد نظر رسید ۹۰ روز را صرف مطالعه، انداختن سیارک به داخل کیسه و خارج کردن آن از مدارش می‌کند.

محققان قصد دارند برای جابه جا کردن این سیارک از یک کیسه با طول ۱۰ متر و عرض ۱۵ متر استفاده کنند که باز شدنش با بازو و تسمه‌های بادی دوخته شده به آن صورت می‌گیرد.

پس از آن طی یک دوره ۲ تا ۶ ساله این یدک کش به همراه سیارک به سوی زمین راه می‌افتد تا سیارک را به یک مدار بالا ماه قرار دهد. این سیارک در جایی قرار می‌گیرد که نیروهای گرانشی ماه و زمین یکدیگر را خنثی می‌کنند از این رو هرچه در این منطقه قرار گیرد سرجایش باقی می‌ماند. اینجا جایی است که سیارک هیچ خطری برای زمین ندارد و فضانوردان می توانند آن را دیده و بررسی کنند.

شبیه سازی‌های صورت گرفته حاکی است این سیارک می‌تواند تا پیش از افتادنش به سوی ماه ۱۰ تا ۵۰ سال دراین منطقه بماند.

یک سیارک ۵۰۰ تنی می‌تواند حاوی ۲۰۰ تن مواد فرار (شامل ۱۰۰ تن آب) ۱۰۰ تن مواد ترکیبات غنی از کربن، ۹۰ تن فلز(شامل ۸۳ تن آهن و ۶ تن نیکل و یک تن کبالت) و ۲۰۰ تن سیلیکات باشد.

از این مواد می‌توان به عنوان مواد خام برای ساخت ایستگاه‌های موقت فضایی  یا ساخت فناوری‌هایی که به کاوشگران امکان بهره‌برداری از منابع محلی را می‌دهد استفاده کرد.