یک یادداشت به انگیزه ی برپایی نمایشگاه ۱۱۰ چهره سینمای ایران: عکس خانوادگی

کافه سینما-حسام حاجی پور: خیلی وقت است که عادت کرده ایم هر آنچه بود و دیگر نیست را فراموش کنیم یا بهتر بگویم مدت هاست که عادت کرده ایم فراموشی جزئی از ما شود . البته در زیر این باران که می بارد و می برد ، شاید فراموشی بهترین بهانه برایمان باشد . هر روز که می گذرد خاطراتمان از ما و ما از آنها دور می شویم . پشت مشغله ی روزمره ، پنهان می شویم و آنها را از یاد می بریم . تنبل شده ایم . نمی خواهیم خاطیکراتمان را گرد هم جمع کنیم و فراتر از مرور ذهنی به آنها بنگریم . همه به فکر خانواده ایم ولی اعضای آن را فراموش کرده ایم . خانواده ای که هر کدامشان قهرمان هایمان بودند . قهرمان هایی که غایت زندگیمان بودند . قهرمانانی که با گذر زمان درمی یابیم که آنها بودند تا ما قهرمان شویم . آنها حرکت کردند تا ما بزرگ شویم . آنها تمام کردند تا ما آغاز کنیم . کسانی که شاید هیچ وقت آنها را از نزدیک ندیده ایم ولی هنوز برایمان آشناتر از هر آشنایی هستند .

این روزها در گوشه ای از شهر دنیایی از تصویر برپاست . دنیایی که به همت علی معلم و دنیای تصویرش و شهاب الدین عادل و دوریبن تک بینش مقابل چشمانمان نمایان شده. دنیایی از تصویر که در گالری پارکی که از آن ملت است و تماشای آن اوج لذت. گنجینه ای که یک جا به ما عرضه شده ولی حاصل سالها زحمت است. زحمت کسانی که نمی خواستند و نمی خواهند خاطرات و قهرمان هایمان را فراموش کنند و فراموش کنیم. به لطف آنها با برپایی نمایشگاهی با بیش از صد چهره ی هنرمندان این سرزمین فرصتی برای ورق زدن آلبوم عکس خانوادگیمان فراهم شده است. فرصتی که ما را برای لحظاتی از فراموشی دور می کند. فرصتی که مانند تلنگری است برایمان تا به خودمان، خاطراتمان و رویاهایی که با قهرمانانمان چه در مقابل دوربین و چه در پشت آن داشتیم، بازگردیم و مرورشان کنیم. فرصتی که برایمان بازگو می کند که اعضای این خانواده ی بزرگمان را فراموش نکنیم. فرصتی که به ما می گوید فراموش نکنیم تا فراموش نشویم.

کافه سینما/حسام حاجی‌پور

Tags: