دو روش برای آدرس دهی IP در جهان رایج است: IP version 4.0 – IP version6.0
IPv4 در سال ۱۹۸۳ایجاد شد و تاکنون رایجترین روش کار بود. در این روش از اعداد ۳۲ بیتی استفاده میشود. یک نشانی IP با ۴ عدد که توسط نقطه از یکدیگر جدا شدهاند مشخص میشود.
مثال: ۱۹۲٫۱۶۸٫۰٫۱
هر عدد در این نشانی بین صفر تا ۲۵۵ است، پس آدرس دهی بین ۲۵۵ .۲۵۵ . ۲۵۵ . ۲۵۵ تا ۰٫ ۰ . ۰ .۰ قابل تعریف است. در این روش میتوان ۴ بیلیون آدرس منحصر بفرد ایجاد کرد. اما با گسترش چشمگیر ابزار و وسایلهای ارتباطی این مقدار کفاف جهان امروز را نمیدهد. بنابراین از پروتکل جدیدی باید استفاده کرد.
IPv6.0 در سال ۱۹۹۹ ایجاد شد و از روش ۱۲۸بیتی استفاده میکند، در نتیجه از سیستم عددنویسی هگزا (۱۶تایی) بهره میبرد.
این آدرسها در مبنای ۱۶ نوشته میشوند و شامل ۳٫۴۰۳× ۱۰۳۸ آدرس هستند.
به نظر شما این مقدار IP تا چه زمانی نیاز ما را برطرف میکند؟
۲۱۲۱
خبرآنلاین