S۳۰۰ به ایران می‌​رسد؟/پرونده

 نسرین وزیری: بد عهدی روس​های سفید روی و سرخ گونه از عهدنامه​های ترکمانچای و گلستان از سال ۱۸۰۰ تا ۲۰۱۲ میلادی، ذهنیت تاریخی خوبی از آنها نزد ایرانیان برجای نگذاشته است. اگرچه روسیه از متحدین ایران در مناسبات منطقه به شمار می​رود و در مذاکرات هسته​ای نیز کوشیده که رای ممتنع به صدور قطعنامه​های یک​جانبه و تنبیهی علیه ایران بدهد؛ اما ساخت نیروگاه بوشهر و تامین سوخت هسته​ای آن را با بیش از یک دهه تاخیر به سرانجام رساند.

رویکردی که در معامله استراتژیک دیگری نیز در حال تکرار است اما این بار جمهوری اسلامی ایران به جای اتخاذ موضعی صبورانه و توام با سکوت، مشیی دیگر در پیش گرفته و در کنار مواضع دیپلماتیک مشترک، کوشیده است که از منافع خود در قبال این همسایه بدقول، در مجامع حقوقی بین​المللی دفاع کند. از همین رو است که عدم ارائه به موقع موشک S300 به جای اینکه همچون سوخت نیروگاه هسته​ای بوشهر مشمول وقفه​ای ۱۰ ساله شود؛ در زمانی نصف این مدت در دادگاه​های بین المللی پیگیری شد و تا مرز محکوم شدن روسیه به ارائه خسارت به ایران پیش رفت. {سیر موضع گیری​های مقامات ایرانی و روسی در این باره را اینجا بخوانید}.

قرارداد موشکی این دو کشور به ارزش ۸۰۰ میلیون دلار در سال ۲۰۰۷ برای فروش این سامانه پدافندی به امضا رسیده بود که بدون تحویل هیچگونه موشکی از سوی روس‌ها فسخ شد. دمیتری مدودوف رئیس‌جمهور روسیه در سال ۲۰۱۰ در راستای اجرای قطعنامه ۱۹۲۹ شورای امنیت دستوری را صادر کرد که به موجب آن فروش هرگونه موشک و جنگ‌افزارهای دیگری چون تانک‌های جنگی، خودروهای زرهی، ادوات توپخانه‌ای کالیبر بالا، کشتی‌ها و هواپیما و هلیکوپترهای نظامی به ایران ممنوع شده بود. البته روس​ها پس از دو سال امروز و فردا کردن، علت فسخ قرارداد را اعلام کردند. آنها یک روز از مشکلات فنی (اینجا) سخن می​گفتند، یک روز ممانعت شورای امنیت را بهانه می​کردند (اینجا)، یک روز ژست مدافع ایران می​گرفتند و می​گفتند که «موشک‌های اس-۳۰۰ تدافعی است و دلیلی برای عدم تحویل آن به ایران وجود ندارد»، یک روز فسخ معامله را منکر می​شدند (اینجا) و …..

 

اما کیست که نداند، S300، برگ برنده​ای بود در دست روس​ها تا با آن در بازی با غرب منافع خود را پیش ببرند؟ چه آنکه آمریکا ساز خود را کوک می​کرد (اینجا) و روس​ها هم مزد خوش خدمتی​اشان را گرفتند (اینجا).

 برای همین بود که باور ما به خوش عهدی روس​ها (اینجا) که حتی وزیر دفاع دولت نهم را به مسکو کشاند (اینجا)، بالاخره به سر رسید و با تغییر لحن وزیر دفاع ما، بازی روس​ها پایان یافت (اینجا) و وزیر دفاع رسما اعلام کرد: اگر روس​ها بخواهند قرارداد S300 را فسخ کنند، باید خسارت‌های پیش‌بینی شده را به ایران بدهند. به این ترتیب تغییر لحن دیپلماتیک ایران از «تلاش برای تحویل گرفتن S300»، به شکایت در مجامع حقوقی، عیان شد.

روس​ها که به قراردادهای دیگر خود در ارائه S300 به دیگر کشورها از جمله ونزوئلا پایبند بودند (اینجا)، پیش پرداخت فروش اس۳۰۰ و سود آن را به ایران برگرداندند. تصور آنها این بود که با این اقدام پیش دستانه، ایران از قید شکایت خود خواهد گذشت. اما نه تنها چنین نشد (اینجا)، بلکه جمهوری اسلامی ایران، تلاش برای ساخت بومی S300 را کلید زد. (اینجا).

موضع​گیری​های پیاپی مقامات روس در خصوص لزوم بازپس گیری شکایت ایران، به آنجا رسید که روزنامه روسی کومرسانت در گزارشی در هفته گذشته مدعی شده است در صورتی که ایران شکایت خود را در مورد عدم تحویل سیستم​های دفاعی زمین به هوای S300 پس نگیرد روسیه حمایت خود را از برنامه اتمی ایران، متوقف خواهد کرد. (اینجا) نخستین واکنش رسمی به این خبر از سوی علاء​الدین بروجردی رئیس کمیسیون امنیت​ملی و سیاست خارجی، اعلام شد که آن را ترفند رسانه​های غربی برای تاثیرگذاری بر روابط ایران و روسیه دانست. اما مهدی سنایی دیگر عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس و مؤسس و رئیس مؤسسۀ مطالعات ایراس (روسیه، آسیای مرکزی‌و قفقاز) بر این باور بود که چون روسیه در مناسباتش با آمریکا به اهداف مدنظرش دست نیافته، می​تواند از موضعی فراتر از قبل به جای S300، S400 به ایران تحویل دهد. (دیگر اظهارات اعضای کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی را اینجا و اینجا بخوانید.) فارغ از اینکه این ادعای جدید روسیه یک فضا سازی رسانه​ای بوده یا آزمونی برای سنجش واکنش ایران، تاکید بر آن است که نظام جمهوری اسلامی ایران، باج نخواهد داد.(اینجا).

برای تماشای عکس های بیشتر از این سامانه پدافندی، اینجا را کلیلک کنید.

 

دانلود   دانلود


خبرآنلاین

نظرتان را در مورد مطلب فوق بنویسید. نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.