گاهی اوقات شما در میان وظایف پدر و مادری ازقبیل خواباندن،تغذیه کردن و بزرگ کردن کودکتان هدف اصلی را فراموش می کنید؛این هدف همان کمک به ترک خانه برای ورود به اجتماع و از بین بردن ترس و وابستگی های بیش از حد کودک است.یکی از وظایف شما به عنوان والدین این است که به کودک خود بیاموزید وابستگی اش را از اطرافیان و حتی اشیای پیرامون،به عنوان نمونه اسباب بازی هایش کم کند و وسایلی که دیگر نیاز ندارد کنار بگذارد،به تدریج وابستگی به آن شیء خاص را کم کند و استقلال خود را به دست آورد.
۲۳:۲۱ ۹۱/۰۳/۰۱
برای این کار باید استقلال کمی به فرزند خود بدهید و به تدریج و مرور زمان آن را زیاد کنید.با چنین کاری کودکانی بااعتماد به نفس و مستقل پرورش می دهید که می توانند با هر مشکلی روبرو شوند و مسئولیت هایی را که انتظار می رود به عهده بگیرند.تا زمانی که میزان آزادی و استقلال کودک متناسب با سن،موقعیت و امنیت او باشد،همه چیز خوب پیش خواهد رفت.برای مثال یک کودک نوپا در یک مرکز خرید دوست دارد از کالسکه اش بیرون بیاید و به تنهایی راه برود اما شاید همان کودک در سن سیزده یا چهارده سالگی دوست دارد عروسکش همیشه و همه جا همراهش باشد.
شما باید سعی تان بر این باشد که بفهمید چرا یک شیء بخصوص این قدر برای کودکتان جذاب است.شاید فکر می کنید که تنها علت وابستگی کودکتان به یک اسباب بازی خاص این است که آن اسباب بازی بامزه است اما کمی بیشتر فکر کنید.
شاید کودک شما تنها عاشق احساسی باشد که هنگام لمس آن میان انگشتانش پیدا می کند.بعضی از کودکان نمی توانند بگویند که چرا یک اسباب بازی خاص برایشان جذاب است اما اگر شما سعی کنید دلیل آن را بفهمید راحت تر می توانید یک جایگزین برای آن پیدا کنید و شاید حتی بتوانید به این وابستگی کودک به طور کامل پایان دهید.
یکی از راههایی که می توانید کودکتان را از آن شیء خاص جدا کنید این است که محدودیت هایی برای او درنظر بگیرید.بدین شکل که زمان و مکان هایی که کودک می تواند آن اسباب بازی یا شیء خاص را با خود همراه داشته باشد محدود کنید.برای مثال می توانید بگویید: « می توانی آن را به اتاقت ببری اما به بیرون از خانه نه » البته فراموش نکنید که باید به او اطمینان دهید زمانی که او اسباب بازی را به همراه ندارد،آن نیز سر جایش است و تا زمانی که او به خانه برگردد سر جای همیشگی اش باقی می ماند.شما در هر صورت باید اطمینان و اعتماد کودکتان را جلب کنید.
***
منبع: دو هفته نامه راز،شماره ۵