مثل باران پاییزی پس از تو قسمت بادم / خداحافظ ولی هرگز نخواهی رفت از یادم
زیر آوار آخرین حرفت جا مانده ام !
لعنتی ! نمی دانی *خداحافظت * چند ریشتر بود . . . !
ببین مرا چه گونه جادو کردی ؟ هنوز هم نمی توانم آن گونه که بودم ، باشم . هنوز هم نمی توانم ، روزها بعد از نبودنت انسان دیگری را آنگونه که تو را ساختم برای خود بسازم
سخت ست اما خداحافظ . . .
خدا حافظ
پیام من
کلام من
خدا حافظ تو ای
تنها سلام من
خداحافظ طلوع من غروب من
خداحافظ تو ای محبوب خوب من
ای کاش یاد میگرفتیم !
اگر در رابطه ای حرمت زیر سوال رفت ؛ برای همیشه با آن رابطه خداحافظی کنیم و به طور احمقانه ای منتظر معجزه نمانیم . . . !
خدا حافظ گل مریم گل مظلوم و پر دردم / نشد با این تن زخمی به آغوش تو بر گردم
نشد تا بغض چشمات رو به خواب قصه بسپارم / از این فصل سکوت و شرم غم بارون رو بردارم
برو ای خوب من ، هم بغض دریا شو ، خداحافظ !
برو با بی کسی هایت هم آوا شو ، خداحافظ !
تو را با من نمی خواهم که « ما » معنا کنم دیگر
برو با یک « من » دیگر بمان « ما » شو ، خداحافظ !
از دست دادمت ، به راحتی یک نفس، به آسانی یک پلک ، سخت است ؛ ولی انگار باید
بگویم خداحافظ . ای تمام آن چه دارای ام بودی در این روزگار سخت ، خداحافظ . . .
التماس مال دیروز بود ! مال وقتی که ساده بودم !
امروز . . .
می خواهی بروی ؟
هیس !
فقط خداحافظ . . . !
همیشه خوب خداحافظی کن !
گاهی همه چیز آنقدر سریع اتفاق می‌افتد که فرصتی برای یک خداحافظی خوب پیدا نمیکنی !
گاهی جای بوسه‌ای که هنگام خداحافظی نکردی ، تا ابد درد می‌کن . . . !
وقتی خداحافظی میکنیم چه انرژی عظیمی می خواهد کنترل اولین قطره اشک برای نچکیدن . . .
چه زیبا ! گفتم دوستت دارم ! چه صادقانه پذیرفتی !
چه فریبنده ! آغوشم برایت باز شد ! چه ابلهانه ! با تو خوش بودم !
چه کودکانه ! همه چیزم شدی ! چه زود ! به خاطره یک کلمه مرا ترک کردی !
چه ناجوانمردانه ! نیازمندت شدم ! چه حقیرانه! واژه غریبه خداحافظی به من آمد !
چه بیرحمانه ! من سوختم
خداحافظ همیشه سخت ترین کلمه است برای بازگفتن !
بر لب که بیاید دیگر باید رفت ! می روی ؟
و من از تو جدا ماندم ولی ای کاش میمردم !
برو دیگر که دل از غم رها کردم . . .
خداحافظ ، که دیگر بر نمیگردم . . .
گفتی خداحافظ !
گفتم نمی خواهی مرا ؟ باشد نخواه !
اما ای کاش می گفتی چرا ؟