علی پاکزاد: به نظر شما بهترین متراژ واحد مسکونی برای یک خانوار ایران چقدر است؟ واقعیت این است که در حال حاضر متوسط متراژ هر واحد مسکونی به بهره برداری رسیده طی نیمه اول سال ۹۰ معادل ۱۲۸ متر مربع بوده است.
البته با توجه به اینکه متوسط تعداد خانوارهای ایرانی براساس سرشماری سال ۹۰ معادل ۳٫۶ نفر است که البته می توان برآورد کرد که این سرانه در مورد خانوار شهری اندکی پایین تر باشد.
به این ترتیب می توان گفت در سال ۹۰ متوسط فضای مسکونی برای هر فرد به ۳۵٫۵ متر مربع رسیده است، اما این فضا با توجه به نوع فرهنگ ما و مباحثی که حول محور معماری اسلامی ایرانی مطرح شده تا حدی پایین است، به هرشکل داشتن یک خانه با سه اتاق خواب برای خانواری که دو فرزند دارند حداقل امکان رفاهی محسوب می شود به خصوص اگر یکی از فرزندان دختر و یکی پسر باشد.
اما آیا در ۱۲۸ متر و با توجه به ابعاد لوازم منزلی که امروز به عنوان استاندارد مصرف خانوارهای ایرانی مطرح است می توان یک واحد مسکونی سه خوابه را با فضای کافی در نظر گرفت. از سوی دیگر در بسیاری از مناطق شهری ما برای تامین این متراژ باید هزینه ای معادل ۱۲۸ میلیون تومان انجام بگیرد و البته در شهری مانند تهران و دیگر شهرهای بزگر کشور این رقم به بالای ۲۰۰ میلیون تومان می رسد؛ که بسیار فراتر از توان حداقل طبقه متوسط شهرنشین محسوب می شود.
نکته جالب آنکه در چنین شرایطی بحث مسکن مهر از سوی دولت با متراژ پایه حدود ۷۵ متر مربع مطرح شد البته این متراژ برای زوجهای جوان به عنوان استاندارد پیشنهاد شده بود ولی همین متراژ هم برای بسیاری از خانوارهای ایرانی فراتر از توان مالی شان قرار دارد.
البته کوچک سازی متراژ واحدهای مسکونی برای افزایش توان خرید خانوارهای ایرانی در برنامه های سوم و چهارم مدنظر برنامه ریزان بود و کوچک سازی با هدف قراردادن متراژ ۷۵ متر نیز در بسیاری از برنامه های مربوط به مسکن در کشور طی سالهای دهه ۷۰ و نیمه اول دهه ۸۰ مورد تاکید قرار می گرفت و نتیجه این اقدامات کاهش متراژ واحدهای مسکونی از ۱۳۲ متر در دهه هفتاد به حدود ۱۲۲ تا ۱۲۵ متر مربع طی سالهای ۸۵ تا ۸۷ بوده است.
افزایش متراژ واحدهای مسکونی طی دو سال گذشته
اما نکته جالب آنکه با اجرای هدفمندسازی یارانه ها و افزایش حضور بخش دولتی در ساخت مسکن می بینیم که برخلاف انتظار در سالهای اخیر متراژ متوسط واحدهای مسکونی همانطور که اشاره شد افزایش یافته و به حدود ۱۲۸ متر مربع رسیده است.
این موضوع از یکسو خوب است و از سوی دیگر نکته منفی به حساب می آید؛ بعد مثبت این افزایش متراژ نزدیک شدن فضای مسکونی به حداقل استاندارهای لازم برای در بر گرفتن تمامی تعداد افراد یک خانوار متوسط ایرانی است، اما نکته منفی این است که افزایش متراژ به افزایش قیمت واحدهای مسکونی عرضه شده منتهی و افزایش فاصله بین توان خرید واحد مسکونی توسط طبقه متوسط با قیمت این واحدها را موجب می شود.
البته شاید این موضوع که بخش خصوصی در این دوره زمانی به سمت افزایش متراژ واحدهای مسکونی سوق پیدا کرده، ورود دولت به ساخت مسکن با متراژ پایین بوده باشد، اما این امر می تواند گویای این نکته هم باشد که ورود دولت به سمت عرضه واحدهای مسکونی ارزان، توجه به لوکس سازی را در بین سرمایه گذاران بخش خصوصی افزایش داده است که این نیز یک نکته منفی تلقی می شود.
مقایسه بین ساخت و سازهای انجام گرفته توسط بخش خصوصی طی نبمه نخست سالهای ۸۹ و ۹۰ نشان میدهد بخش خصوصی در شهرها به شدت به سمت ساخت واحدهای مسکونی در متراژهای بین ۹۱ تا ۱۰۰ متر مربع رفته است و در این دوره ساخت واحدهای مسکونی با این متراژ حدود ۲۷ درصد افزایش نشان میدهد اما در کل بیشترین ساخت وساز در متراژهای بین ۱۵۱ تا ۱۸۰ متر مربع بوده و بیشترین کاهش ساخت وساز توسط بخش خصوصی به متراژهای بین ۵۱ تا۶۰ متر است.
البته در سال ۹۱ با توجه به رشد قیمت واحدهای مسکونی کوچک در شهرها می توان پیش بینی کرد که احتمال افزایش ساخت وساز در این متراژها بسیار محتمل است.
به هر شکل افزایش قیمت مسکن در سالهای اخیر استقبال از ساخت و ساز مسکن را در بین بخش خصوصی به شدت افزایش داده است، در نیمه اول سال ۹۰ تعداد واحدهای مسکونی ساخته شده به رقمی معادل ۲۸۲ هزار دستگاه رسیده که در مقایسه با سال۸۹ معادل ۱۸ درصد رشد را نشان میدهد و در همین دوره میزان سرمایه گذاری در واحدهای مسکونی اغاز شده معادل ۳۱ درصد رشد را نشان میدهد که نشان از پیش بینی فعالات بازار مسکن از رونق بازار در سالهای ۹۱ و ۹۲ است، البته تا امروزهم می بینیم که پیش بینی این فعالان بازار غلط از آب در نیامده است.
/۲۲۲۳۱
دانلود
خبرآنلاین