جام جم آنلاین: به روزهای پایانی خرداد ماه که نزدیک می‌شویم، بسیاری از دانشجویان نیز کم‌کم آماده می‌شوند تا دل از خوابگاه بکنند و راهی شهر و دیار خود شوند.
این روزها «زندگی خوابگاهی» دیگر نفس‌های آخرش را می‌کشد؛ زندگی‌ای که در دوره‌های بعدی عمر دانشجویان به ندرت تکرار می‌شود و تلخ و شیرینش در خاطره‌ها می‌ماند.
اکنون بیش از ۳۰۰ هزار نفر از جوانان ایرانی در خوابگاه‌های دانشجویی زندگی می‌کنند و به دور از کانون خانواده خود، تحصیل و اقامت در خوابگاه‌ها را برای ادامه راه زندگی برگزیده‌اند.
مطابق گفته‌های رئیس صندوق رفاه دانشجویان، اکنون۷۰۰ هزار دانشجوی دیگر نیز به امکانات خوابگاه‌ها نیاز دارند، اما ظرفیت مازادی برای پذیرش آنها وجود ندارد.
مجموع این شرایط موجب شده است که شمار زیادی از دانشجویان مقیم کلانشهرها، زندگی در پانسیون‌های دانشجویی را انتخاب کنند؛ پانسیون‌های نامناسب و گرانی که هیچ مرجع رسمی هم، آمار دقیقی از تعداد دانشجویان مقیم آن را در اختیار ندارد!
جدای از این که باید فکری به حال گروه‌های جا مانده از امکانات خوابگاهی کرد، سخن از امکانات فعلی خوابگاه‌های موجود نیز بسیار جای بحث دارد.
حقیقت این است که در بسیاری از خوابگاه‌های دانشجویی کشور حتی از وجود امکانات حداقلی برای زندگی و تحصیل توامان دانشجویان خبری نیست؛ این وضعیت هر چقدر از مراکز استان‌ها دور می‌شویم وخیم‌تر هم می‌شود؛ به گونه‌ای که در بسیاری از خوابگاه‌های موجود در شهرهای دورافتاده، ابتدایی‌ترین امکانات رفاهی، تفریحی و آموزشی هم وجود ندارد.
شاید فرا رسیدن تابستان و تعطیلی طولانی مدت خوابگاه‌ها، فرصت بسیار مناسب و مغتنمی باشد تا مسوولان َآموزش عالی، اندکی از اعتبارات ۴۰۰۰ میلیاردی دانشگاه‌ها را صرف تجهیز و مناسب‌سازی خوابگاه‌های موجود نمایند تا حداقل امکانات خوابگاه‌های دانشجویی کشور در شأن نام دانشجو باشد.
امین جلالوند - گروه جامعه
jamejamonline.ir – 22 – RSS Version