جشن تولد ۸۳ سالگی حسین محجوبی در موزه امام علی(ع)

به گزارش خبرنگار تجسمی هنرآنلاین؛ موزه امام علی (ع) از بهمن ماه سال قبل با برگزاری مراسم جشن ماه فصل تازهی را برای تقدیر و تجلیل از هنرمندان برجسته حوزه تجسمی را بوجود آورده است و در این مراسم که در هر ماه اختصاص به بزرگداشت یک هنرمند دارد؛ از همه دوستان و دوستدران او دعوت به عمل می آید تا در فضایی صمیمی ضمن دیدار با دیدار با او دربارهٔ زندگی و آثار این هنرمند سخن بگویند.

در اولین گام در موزه امام علی بزرگداشت نصرالله افجه ای برگزار شد؛ این بار موزه امام علی میزبان جشن تولد حسین محجوبی است.
به گفته عبدالحسینی مدیر موزه امام علی(ع)؛ فلسفه برگزاری تولد ماه تجلیل از پیشکسوت های عرصه تجسمی در زمان حیات شان است.

همچنین به مناسب بزرگداشت حسین محجوبی نمایشگاهی از نقاشی های او در موزه امام علی برگزار می گردد.
همچنین روز جمعه ۲۷ اردیبهشت ماه در خانه فرهنگ گیلان در رشت بزرگداشتی برای حسین محجوبی برپا می گردد.

حسین محجوبی متولد ۱۳۰۹ گیلان است. او نقاش صاحب نام معاصر ایران و از چهره‌های بین‌المللی هنر نقاشی است.او درسال ۱۳۰۹ در لاهیجان به دنیا آمد و از نوجوانی به نقاشی روی آورد. در سال ۱۳۲۹ برای ادامه تحصیلات متوسطه به دبیرستان البرز تهران رفت و سپس در رشته معماری فضای سبز از دانشکده هنرهای زیبا فارغ التحصیل شد .

محجوبی و آثار نقاشی او در ایران و جهان شناخته شده می باشند و از جمله کارهای ماندگار او در زمینه رشته تحصیلی‌اش، طراحی پارک ساعی تهران است.

در نقاشی های حسین محجوبی صمیمیت خاصی موج می زند؛ او می گوید: “می‌خواهم چیزهایی نقاشی کنم که جز کار خیر از آن‌ها بر نمی‌زند. درختان آرام نشسته‌اند، شرارتی هرگز کسی از آن‌ها ندیده است. درخت‌ها از بدی بی‌خبرند، سراسر آرامش‌اند و شکوه. من می‌خواهم نقاش آرامش و دلنوازی آن‌ها باشم. این خیرخواهی و آرامش‌جویی، مرا به طبیعت می‌کشاند. انسان در اصل خود از این آرامش‌ها بهره فراوان داشته است و اکنون به علل مختلف آن را از دست داده است. من به دنبال آرامش و طبیعت از دست رفته انسانی هستم…. من تا حدودی با این رمانتیسم و رؤیا و خیال موافقم. تا حدی که مخرب و مضر نباشد لازم و ضروری است. انسان امروزی و خسته از ماشین و ماشینیزم همچنان‌که نیاز فراوانی به آرامش طبیعت دارد، تا حدی هم نیازمند به رمانتیسم می‌باشد. این رمانتیسمی که در تابلوهای من احساس می‌شود، مخرب و آزاردهنده نیست. پس ضروری است.”

انتهای پیام/

۳۲/۳۲