گوش فلک را پر کرده ایم از شعار تحکیم خانواده، دریغ از یک طرح فراگیر ملی که همه را پوشش دهد با بودجه دولتی اما. در خبرها نوشتند “مخالفت شورای شهر با یک فوریت طرح تحکیم بنیاد خانواده”.
خانواده ها چه طور می توانند تحکیم پیدا کنند؟ آیا راهی غیر از تربیت و تقویت ارتباطات صحیح انسانی و حفظ و حراست از عشق و دلدادگی هست؟ دختران و پسران و زنان و مردان کجا و چه گونه می آموزند که عشق را باید نگهداری کرد و باغبانی کرد و علف های هرزش را زد تا بماند و رشد کند و شکوفا شود؟ دختران و پسران و مردان و زنانی که به حال خود رها شده اند و آموزش نمی بینند که ارتباط سالم با همسر بر چه اساس و چه گونه است چه گونه باید بتوانند رابطه “زوجیت” خود را به سلامتی حفظ کنند؟ حفظ ارتباط دو انسان با هم، دو انسان در مقام یار و همراه و دلدار و شریک زندگی. زن و مرد و دختر و پسری که روش حل مشکل را نیاموخته اند چه گونه باید بتوانند از پس مشکلات برآیند با استفاده از راهی غیر از قهر و اشک و دلسردی و فریاد و افسردگی و خشونت و اهانت و تحقیر یکدیگر و حمله به خانواده های یکدیگر و فرار از خانه و گم کردن خود در آن چه نقش مسکن دارد تا درمان؟
در خبرها آمد که کمیته سلامت شورای شهر روی طرحی کار کرده است که به سلامت خانواده ها کمک می کند و دو معصومه خانم ها ابتکار و آباد تلاش کردند که آن را با قید فوریت تصویب کنند، طرحی با نام «الزام شهرداری تهران به تدوین برنامه جامع آموزش، توانمندسازی و سازماندهی زنان برای مشارکت در حفظ، ارتقا و مدیریت سلامت و محیط زیست شهری». طرح با مخالفت مهدی چمران رییس شورای شهر تهران، خسرو دانشجو، پروین احمدی نژاد و بعضی دیگر مواجه شد و علی‌رغم اصرار برخی اعضای شورا، در نهایت به یک طرح عادی تبدیل شد.
در مقدمه این طرح آمده است: ” نظر به این که پرورش نسل و تربیت فرزندان بر عهده زنان است و کودکان را از آغاز تولد با شیوه زیستن، فرهنگ و راه و رسم ارتباط با محیط آشنا می کنند، می توان زنان را عامل اصلی انتقال فرهنگ و سواد زیست محیطی و سلامت به نسلهای آینده دانست و باید همراه با آموزش مهارتهای زندگی و سلامت، مهارت ارتباط با طبیعت و محیط زیست را به عنوان یک مهارت ارتباطی در زندگی به فرزندان بیاموزند.”
“ماده واحده: در جهت تحقق اهداف سند چشم‌انداز جمهوری اسلامی ایران در افق ۱۴۰۴ و با استناد به بندهای «الف»، «ج» و «د» ماده ۱۰۱ قانون برنامه چهارم توسعه مبنی بر ارتقای حقوق انسانی و شهروندی در قالب رشد تشکل‌های اجتماعی، صیانت از حقوق کودکان و زنان، تلاش درگسترش حمایتهای اجتماعی و ایجاد فرصتهای برابر شغلی به منظور وصول به شاخص های توسعه انسانی در کشور و توجه به اسناد فرادست ازجمله برنامه جامع شهر تهران و برنامه ۵ ساله شهرداری تهران، شهرداری تهران مکلف است حداکثر ظرف مدت شش ماه از تاریخ ابلاغ این مصوبه، برنامه جامع آموزش، توانمند سازی و سازماندهی زنان برای مشارکت درحفظ، ارتقاء و مدیریت سلامت و محیط زیست شهری را به شورای اسلامی شهر تهران ارائه و پی‌گیری‌های لازم را مبتنی بر موارد به شرح ذیل معمول نماید.”
تبصره یکم طرح شهرداری تهران را موظف می کند به “تدوین، سیاستگذاری، ساماندهی و پی‌گیری برنامه‌های اجرایی را برای تحقق این مصوبه و بهبود اجرای برنامه جامع آموزش، توانمندسازی و سازماندهی زنان برای مشارکت درحفظ، ارتقاء و مدیریت سلامت و محیط زیست شهری” و “گزارش ماهانه مستمر از اقدامات به شورای اسلامی شهر تهران” به علاوه تبصره های بعدی که وظایف شهرداری را جهت اجرای طرح مشخص می کند، به خصوص این که شهرداری را موظف می کند به تخصیص بخشی از مدیریت شهری و تعیین بودجه تا برای “انجام تکالیف قانونی موضوع این ماده واحده در لوایح بودجه سنواتی، اعتبار لازم را پیش‌بینی و اقدامهای لازم را با هماهنگی دفتر امور بانوان به عمل آورند”.
چمران هم بر مخالفت با یک فوریت پافشاری می کند با این توضیح که “جدی بودن موضوع الزاما به معنای سریع بودن نیست”. نکته این است که کدام سرعت؟ کی؟ کجا؟ چه گونه؟ کدام مسول؟ کدام مرکز؟ کدام امکانات؟ کدام مرجع در این چند دهه موظف به حل و رفع مشکلات خانواده و آموزش دختران و پسران در جهت برقراری ارتباط صحیح با یکدیگر در مقام “جفت هم” بوده است؟ هنوز زود است؟ هنوز عجله ای در کار نیست؟ قدم اول را تصویب کنید تا قدم های بعدی هم برداشته شود. آیا با این همه سال از بروز مشکلات در خانواده ها و این همه سال عمر شورای شهر سایر مراکز و شوراها و نهادها به نام خانواده، و این همه سمینار و همایش و نشست و ستاد و جلسه و شورا به نام خانواده تصویب طرحی برای سلامت خانواده هنوز به عجله است؟ کدام عجله؟ چند دهه است که خانواده ها با مشکل روبرو هستند؟
چند دهه است که تعیین استراتژی ها و سیاست ها و طرح ها و قانونگذاری و برنامه ریزی و طرح ها به دست خودمان افتاده؟ آیا شورای شهر و شهرداری هم وظیفه دارند برای این مشکل کاری عملی کنند؟ شعار تحکیم خانواده و کرامت زن و سلامت خانواده و آرامش در خانواده اگر با طرح های اجرایی به خانواده ها در همین جهت کمک نکند به چه کار می آید؟ کدام طرح در این ارتباط تصویب شده و به اجرا درآمده؟
با این همه، بحران ها و مشکلات خانواده ها به شکلی است که هر کاری کردن با سرعت یا بی سرعت، بهتر از کاری نکردن است. کاری کردن بهتر از نشست و نظاره کردن است. همین مردم عادی بدون داشتن تحصیلات و کاری کارشناسی به قدر فهم خود جوانان را به گذشت و دانستن قدر یکدیگر و همراهی و همدلی و … همان چه که خانواده های جوان را به حفظ و حراست و تحکیم کمک می کند نصیحت می کنند. انجام کار کارشناسی شده نه دور از دسترس است و نه غیر عملی مگر این که قصد انجام ندادن کاری باشد.
در مخالفت از طرف مخالفان فوریت طرح، کارشناسی مطرح شده است در حالی که علاوه بر این که در کمیسیون ها کارشناسی انجام می گیرد و همین نکته نیز در دفاع از فوریت عنوان شده است، تصویب اولیه است که برداشتن قدم های بعدی را عملی می کند. مخالفت با فوریت در عمل به معنی به فراموشی سپردن این ماده واحده است. همه می دانیم به دلیل ضعف ساختاری و ضعف نظارتی موجود و ضعف سازمان دهی لازم و عدم تثبیت عملکرد در شکل سیستم، با پایان دوره هر شورا و یا مدیری و رفتن فرد یا افراد قبلی و آمدن فرد و افراد جدید طرح ها و لوایح قبلی هم کنار گذاشته می شوند.
خسرو دانشجو هم گفت ” قرار بود این طرح به صورت مناسبتی به ایام روز زن برسد و به همین خاطر با یک فوریت آن موافقت کرده بودم، اما اکنون با طرح این موضوع به مراد خود رسیدیم و شورای شهر نسبت به این مسئله مهم واکنش نشان داد. بنابراین می‌توان به صورت عادی بررسی کرد.”
آیا فقط واکنش نشان دادن به آمار بالارونده، هشدار دهنده، آزار دهنده، رو به بحران، و آسیب های جدی خانواده ها کافی است؟ همین که بگوییم ما از طلاق ها نگرانیم کافی است، یا لازم است تا وارد صحنه عمل شد و کاری کرد؟ “دوصد گفته چون نیم کردار نیست”.
معصومه آباد در دفاع از فوریت اجرای طرح متذکر می شود که ۱۷ درصد طلاق‌ها در سال گذشته، در سال اول ازدواج رخ داده است و اضافه می کند “علی‌رغم برخی تصورات که وضعیت معیشتی را موجب طلاق می‌داند، در شمال شهر تهران آمار طلاق بیشتر از نقاط جنوبی شهر بوده است”. او رشد ۳/۴درصدی طلاق در سال گذشته را متذکر می شود و از آن اظهار نگرانی می کند.
معصومه ابتکار هم از فوریت طرح دفاع می کند و می گوید: “برای تهیه طرح تحکیم بنیاد خانواده و آموزش مهارتهای مشترک زوجین قبل از ثبت ازدواج کار کارشناسی زیادی در مجمع مشورتی، بانوان و کمیته سلامت صورت گرفته است و این مسئله اورژانسی است.” او باز هم بر اورژانسی بودن مسئله تحکیم بنیان خانواده در کشور، تاکید می کند و با اشاره به آمار بالای طلاق خواستار تصویب یک فوریت این طرح می شود.
پروین احمدی‌نژاد اما با قید یک فوریت طرح مخالفت کرده و خواستار عادی شدن آن می شود. مرتضی طلایی هم پیشنهاد داد که قید یک فوریت باقی بماند و کمیسیون بررسی جدی خود را در اسرع وقت انجام دهد.
معصومه آباد دوباره بر آمارهای نگران‌کننده طلاق در کشور تاکید کرد و گفت: دو برابر این آمار، طلاق عاطفی وجود دارد و با خانواده‌هایی مواجه هستیم که زیر یک سقف زندگی می‌کنند، اما هیچ تعامل رسمی خانوادگی با یکدیگر ندارند. وی با اشاره به اینکه موضوعاتی همچون سیل و فرو ریختن ساختمان هم اهمیت دارد، خطاب به شکیب گفت: اگر آمار طلاق را بررسی کرده و جزئیات آن را استخراج کنیم، خواهیم دید که روزانه چه اتفاق ناگواری در خانواده‌های ایرانی رخ می‌دهد که قطعا کم‌اهمیت‌تر از دیگر حوادث شهر نیست. به گفته آباد در قالب این طرح شهرداری مکلف می‌شود که آموزش مهارتهای زندگی را در یک چارچوب نظام‌یافته و طبق برنامه‌ریزی ارائه کند و کار کارشناسی کافی نیز درباره آن انجام شده است.
این گفته ها علیه یک یا دوفوریت طرح توسط این آقایان و این خانم می رساند که تلاش در جهت رفع مشکلات خانواده و پایین آوردن سطح تنش ها و کشمکش های خانواده ها و پایین آوردن آمار طلاق و تقابل با طلاق های عاطفی برای این دسته از اعضای شورای شهر یک فوریت و دو فوریت ندارد. معنایش این است که حالا چه عجله ای است برای این کار؟ معنای دیگرش این است که حالا فعلا خانواده ها خودشان یک فکری به حال خودشان بکنند. در نظر ما به عنوان شورای شهر کارهای مهمتری هست که تعیین کنیم شهرداری انجام دهد و برای آن بودجه بگذارد.
آقایان و خانم هایی که بر صندلی های تصمیم گیری و مدیریت های کلان اعم از بخش سیاستگذاری و فرهنگی و فرهنگسازی و قانونگذاری و اجرایی نشسته اند و طرح ها و بودجه ها را تصویب می کنند انگار زبانشان با زبان ما زنان نمی خواند.
*عضو و دبیر ائتلاف اسلامی زنان، عضو شورای مرکزی جامعه زینب
۴۷۲۳۴
دانلود
خبرآنلاین