شلختگی دراماتیک در فیلمی مخاطب‌پسند

بدیهی است که اولین فیلم او نیز یک اثر کمدی باشد، آن هم یک کمدی موقعیت، هر چند عطاران از کمدی فانتزی و شخصیت‌محور هم در «خوابم می‌آد» بهره گرفته است، اما این فیلم را می‌توان برآورد تجربه‌های عطاران در حوزه کمدی‌سازی دانست که ساختار و شناسنامه خاص خود را دارد و ردپای او را هم در فضاسازی‌ها و هم در شخصیت‌پردازی و حتی زاویه دید نسبت به موقعیت کمیک می‌توان ردیابی کرد.

رضا عطاران در سال‌های اخیر بویژه با دو فیلم «ورود آقایان ممنوع» و «اسب حیوان نجیبی است» جهش بزرگی در عرصه بازیگری طنز را تجربه کرد و حالا این محبوبیت در کنار تجربه‌های تلویزیونی‌اش در مقام کارگردان به کمکش آمد تا او خوابم می‌آد را به عنوان نخستین تجربه کارگردانی روی پرده نقره‌ای سینما نمایش دهد.

هرچند این فیلم در قیاس با مجموعه‌های تلویزیونی او ضعیف‌تر به نظر می‌رسد. به این معنی که فیلم را می‌توان به دو نیمه تقسیم کرد که در نیمه دوم قصه از ریتم افتاده و در واقع دچار دوگانگی در روایت می‌شود.

خوابم می‌آد، داستان رضا (رضا عطاران) معلمی ساده و درستکار را روایت می‌کند که به سن میانسالی رسیده و در برقراری ارتباط با زن‌ها دچار مشکل است.

او با دختری پاستیل‌فروش (مریلا زارعی) آشنا می‌شود. دختر برای پیوند کلیه خواهرش با مشکل روبه‌روست و رضا را ترغیب به کارهایی می‌کند که باب میلش نیست و…

از جمله عناصر کمیک این فیلم که ریشه در ایده‌های عطارانی دارد، بازی‌های متفاوت و استفاده غیرمرسوم از بازیگرانی است که سال‌ها فراموش شده‌اند.

بدون شک حضور اکبر عبدی در شمایل یک پیرزن با قابلیت‌هایی که این بازیگر دارد، نقش مهمی در جذابیت این کار داشت که بازی خوب ناصر گیتی‌جاه این موقعیت را تکمیل کرده است.

استفاده از بازیگرانی مثل اصغر سمسارزاده، ناصر گیتی‌جاه و حسین محب‌اهری که طی سال‌های اخیر حضور کمتری در مقابل دوربین داشتند، ترکیب مناسب و متفاوتی از بازیگران را در کنار خود عطاران و مریلا زارعی به عنوان بازیگران نسل جدید فراهم کرد که این چیدمان خوشبختانه یکدستی و تضادهای دراماتیکی خود را حفظ کرد.

نوع نگاه عطاران به خلق موقعیت‌های طنز و استفاده از ظرفیت‌های بازیگری سبب شده است تا کارگردان بتواند بازی‌های متفاوتی از بازیگران همیشگی بگیرد و از این پتانسیل برای پردازش کمیک قصه استفاده کند.

این‌بار هم عطاران به سراغ طبقات پایین و معمولی جامعه رفته است که شناخت بهتری از آنها دارد و با روایت موازی از زیست ـ جهان آنها یک طنزسیاه را به تصویر می‌کشد.

سید رضا صائمی – جام‌جم