سرانجام فیــلم «خـانه پدری» با وجود اعلام مخالفت تهیهکنندهی فیلم، به جشنواره فیلم ونیز فرستاده شد و به نمایش درآمد. این فیلم که به کارگردانی کیانوش عیاری ساخته شده در داخل کشور توقیف است و وزارت ارشاد ارسال فیلم را به جشنواره ونیز غیرقانونی اعلام کرده است.
طبق گفته علیرضا سجادپور، مدیرکل اداره نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی که دوست ندارد از واژه توقیف برای فیلم خانه پدری استفاده کند، می‌گوید: «خانه پدری» به اصلاحیه‌هایی نیاز دارد و چون این اصلاحیه‌ها انجام نشده بود، فیلم نتوانسته پروانه نمایش بگیرد. اصلاحیه‌های مورد نظر وزارت ارشاد در مورد حذف صحنه قتل است که اصلی‌ترین سکانس فیلم محسوب می‌شود. مهرزاد دانش که معتقد است داستان فیلم خانه پدری کپی شده فیلم یک جنایت امریکایی (تامی اوهاور، ۲۰۰۷) است، در مورد این ایراد که شاید به حذف آن سکانس هم بینجامد، می‌گوید: «متولیان سینمایی ما در اینجا، اصرار شدید دارند که از خشونت جنایت بکاهند و مصلحت‌سنجی‌های فرامتنی اعمال کنند و با تحمیل برداشت‌های نمادین خود، هنرمند را مجبور به تحمل مثله شدن اثرش کنند تا لابد به وظایف و تکالیف خود عمل کرده باشند، غافل از اینکه در هر کشور صاحب صنعت سینما، هر سال ده‌ها نمونه از فیلم‌هایی جنایی ساخته و نمایش داده می‌شود و کک کسی هم نمی‌گزد و ظاهراً تنها اینجاست که جناب کک، با خزیدن در پوشش ذهنیات برخی متولیان، به واکنش‌هایی اینچنینی وادارشان می‌سازد، اما نیروی انتظامی به عنوان تهیه‌کننده کار که سهم ۵۰ درصدی در انجام آن داشته است نیز به ساختار فیلم ایراد می‌گیرد.»
مؤسسه ناجی هنر که مسئول امور هنری و فرهنگی نیروی انتظامی است و معمولا در ساخت فیلم‌ها و سریال‌های پلیسی مشارکت دارد با پروژه خانه پدری نیز همکاری داشت. سهم ۵۰ درصدی شراکت میان عیاری و ناجی هنر عملاً این مؤسسه را در مقام تهیه‌کنندگی فیلم قرار می‌دهد. سعید منتظر‌المهدی که به تازگی مدیریت ناجی هنر را بر عهده گرفته است، تصمیم برای مشارکت در فیلم عیاری را به دوره مدیریت قبلی منتسب می‌داند و در مورد ایراد‌های وارده از سوی نیروی انتظامی می‌گوید: «ما وقتی فیلم را دیدیم برای چند سکانس حرف داشتیم و هنوز هم حرف داریم. حرف ما این است که ما یک جامعه اخلاق‌مدار هستیم و احساسات و عواطف‌مان نسبت به هم‌نوع غلیان می‌کند. ما برای مرگ یک حیوان خانگی متأثر می‌شویم، چگونه می‌شود با حذف انسانی که ۱۸ سال در یک خانواده زندگی کرده است به راحتی برخورد کنیم. صحنه‌های دلخراشی در فیلم وجود دارد که آزاردهنده است. جامعه به نظرم با دیدن این صحنه‌ها متأثر خواهد شد. ما سر این صحنه‌ها حرف داشتیم. «خانه پدری» یک فیلم اجتماعی است و فیلم پلیسی نیست.»
با آنکه از مؤسسه ناجی هنر به عنوان تهیه‌کننده این کار انتظار بالاتری در نظارت بر چگونگی انجام کار و بازبینی فیلم قبل از تکمیل آن می‌رفت، اما کیانوش عیاری با رفتار غیرحرفه‌ای خود فیلم را به جشنواره ونیز در حالی که مجوز اکران آن صادر نشده، ارسال کرده، بنابراین وزارت ارشاد خواستار اصلاح فیلم است و تهیه‌کننده آن نیز نسبت به فیلم ایراداتی گرفته که جای سؤال دارد. عیاری فیلمساز باسابقه‌ای است و به خوبی بر همه قوانین موجود در سینما واقف است و نمی‌توان ارسال فیلمی اینچنینی به جشنواره ونیز را محصول بی‌تجربگی او دانست.
وی حتی به درخواست ناجی هنر برای جلوگیری از اکران فیلم توجهی نکرد، با آنکه قانوناً ۵۰ درصد حقوق فیلم به نیروی انتظامی تعلق دارد. متأسفانه در سال‌های اخیر بر میزان فیلم‌هایی که در داخل کشور و با بودجه دولتی ساخته می‌شوند و به جای تبلیغ ایران اسلامی نوعی ضدتبلیغ علیه کشور می‌شوند، افزوده شده است.
در چند ماه گذشته فیلم «یک خانواده محترم» که مجموعه‌ای از تهمت‌ها و سیاه‌نمایی‌ها بود در جشنواره کن حاضر شد؛ فیلمی به ظاهر در مورد جنگ تحمیلی اما سراسر دروغ که باعث اعتراض هنرمندان ایرانی که به کن رفته بودند، شد، حال بعد از آن فیلم نوبت به خانه پدری رسیده است که در دیگر جشنواره معتبر جهانی آبروی ایران را به بازی بگیرد.
مسلماً ساخت این فیلم‌ها با بودجه داخلی و حمایت‌های انجام شده در داخل می‌تواند بار بسیار سنگینی را از دوش دولت‌های مخالف نظام جمهوری اسلامی بردارد. تا زمانی که فیلم‌هایی چون خانه پدری و یک خانواده محترم ساخته می‌شود، دیگر لازم نیست نگران تولید فیلم «۳۰۰» یا« ارگو» باشیم، حتی لازم نیست مانند فیلمی چون «سنگسار ثریا» یا « کسی از گربه‌های ایرانی خبر ندارد» به صورت مخفیانه یا خارج از کشور فیلم ساخته شود، چون دوستان داخلی و کسانی که ادعای بودن در نظام را دارند هم‌اکنون فعال‌تر و پرکارتر از هالیوودی‌ها عمل می‌کنند.
ممتازنیوز/momtaznews.com