قطعه شعری از نیما نهاوندیان

قطعه شعری از نیما نهاوندیان:

نیمه شب و من تازه نفس/

ره خوابم زد و ماندم بیدار/

ریخت از پرتو لرزنده شمع سایه درخت، گلی بر دیوار/

همه گل بود ولی روح نداشت/

 سایه‌ای مضطرب و لرزان بود/

 چهره‌ای سرد وغم‌انگیز و سیاه/

سرگردان بود/

 شمع خاموش شده از تیزی باد/

 چیزی از سایه بر دیوار نماند/

 کس نپرسید کجا رفت/

 که بود/

 که دمی چند در اینجا گذراند/

این منم خسته در این کلبه تنگ/

 ولی فدای یک لبخند مردم.