مرثیه‌‌ای برای یک شبکه

فاطمه ملکی – عصرارتباط : ۱۵ سال از اولین باری که اجرای شبکه علمی در کشور کلید خورد، می‌گذرد. زمانی که این شبکه در ابتدا با اتصال یکصد مرکز آموزشی و دانشگاهی کار خود را آغاز کرد و در اهدافی بلندپروازانه قرار بود به شبکه ژئانت ۲ متصل شود.

 طی این مدت دوبار این شبکه افتتاح شده است و یک‌بار هم یک اپراتور مجوز بهره‌برداری و توسعه آن را برعهده گرفت اما هنوز جامعه علمی کشور از بدیهی‌ترین شبکه‌های سراسری در کشورهای دنیا بی‌بهره است.

شبکه علمی کشور با وجود خروج صوری از زیرمجموعه وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات و واگذاری آن به وزارت علوم، تحقیقات و فناوری هم نتوانست راه‌حلی برای برون‌رفت از رکودی که در آن گرفتار آمده بیابد و همچنان اتصال تمامی دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی کشور به یکدیگر و بهره‌مندی آنها از دستاورهای علمی یکدیگر در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.

ظاهرا آموزش عالی کشور ۲۷۰۰ عضو دارد که در عالی‌ترین سطح همه این مراکز باید به یکدیگر متصل شوند و در سطحی رویایی به شبکه علمی اروپا یعنی ژئانت۲ متصل شوند تا نه‌تنها امکان استفاده از منابع کتابخانه‌ای و آموزشی مراکز علمی داخل کشور از یکدیگر فراهم شود، بلکه امکان دسترسی به منابع بین‌المللی نیز فراهم شود.

همه اینها اهداف بلندپروازانه‌ای است که با رویای دستیابی به آنها ۱۵ سال است پروژه راه‌اندازی شبکه علمی کشور روی زمین مانده و هنوز در سطح راه‌اندازی زیرساخت قرار دارد و نتوانسته بر چالش‌های پیش رو با شرکت مخابرات ایران خصوصی شده فائق آید.