مشکل ما با فکر و دانایی ملی بهتر حل می گردد تا تامین سرمایه و مسائل جهانی

خبراقتصادی: مشکل ما در کمبود سرمایه به شکلی که بحث می‌کنند و نیز در کمبود منابع نیست، مشکل ما در مسایل جهان (به شکل عمده) نیست. ضمن این که در حل مسایل جهان بسیار مشکل‌داریم.

 مشکل اساسی و اولیه ما روی فکر و اندیشه و دانش و دانایی ملی است؛ نهادها و سازمان‌های ما می باشند: نظریه‌ها، مکاتب توسعه‌ای و پندارهای غلطی است که داریم. به نظر من اگر بشود نوعی سازماندهی کرد که بتوان بر اساس آن یک برنامه کوتاه مدت حل و فصل بحران تعریف کرد، که بحران اقتصادی به بحران اجتماعی و سیاسی تبدیل نشود و چند مسئله اساسی در آن دیده شود و در کنارش برنامه هسته‌های خط دهنده توسعه تعریف و نهادسازی آغاز شود، ما به سرعت می‌توانیم تولید سرانه را رشد بدهیم و از طریق این رشد بسیاری از مشکلات خود را حل کنیم.

آنچه در باب اقتصاد ایران … مطرح گردید تصویر خاصی از اقتصاد ایران را ارائه می‌کند. این تصویر شبیه وضعیت شخصی است که دچار ضربه مغزی شده و در کما و بیهوشی به سر می‌برد. وضعیت این بیمار چگونه است؟ مسلماً این بیمار نیازمند همه گونه تیمار و نگهداری است. باید در بیمارستان مناسبی بستری شود، مداوما از طریق تزریق وریدی و عضلانی انواع غذا و دارو را دریافت کند، همه گونه نظارت و کنترل در زمینه ارگان های مختلف حیاتی را در دسترس داشته باشد، مرهم‌های مختلف برای بهبود زخم‌های ناشی از بی‌حرکت بودن طولانی در روی تخت بیمارستان برایش فراهم شود و … به طور خلاصه اطرافیان بیمار الزاماً باید تلاش و زحمت فراوان و هزینه‌های بسیار را بپذیرند و متخصصان برجسته باید وضعیت بیمار را تحت نظر داشته باشند تا بیمار زنده بماند، اما آیا این همه سبب می‌شود که بیمار مورد بحث ما شکوفایی، شادابی، طراوت و فعالیت انسانی داشته باشد؟ مسلماً نه. بیمار ما زنده است ولی در شرایط بیهوشی و کمای مغزی است و در این شرایط هیچ‌کس انتظار بروز فعالیت‌های عاقلانه انسانی را از این بیمار ندارد. اکنون سؤال این است که آیا اقتصاد ایران در این وضعیت نیست؟
 خسرو نورمحمدی – محسن شمشیری