حسین عسگری دیروز در ورزشگاه سردار جنگل رشت توسط علی بالوده داور آذربایجانی کتک خورد تا این برای دومین بار باشد که توسط افرادی از جنس داوری مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرد. بار اول او (سالها پیش) در کلاس داوری اصفهان با ۳ داور لرستانی درگیر شد که آنها به قیمت حذف از جامعه داوری از خجالت او درآمدند.
این بار هم در رشت این اتفاق به وجود آمد. بعد از صحبت‌هایی که خداداد افشاریان در برنامه ۹۰ انجام داد و حرفهایی که مسعود مرادی از وضعیت داوری زد، کاملا مشخص شد که کمیته داوری چه زاویه‌ای با دپارتمان داوری دارد و اعضای این کمیته اصلا تشکیلات آن دپارتمان را قبول ندارند.
با وجود این شرایط چه اصراری وجود دارد که کمیته داوری فدراسیون فوتبال به کار خود ادامه بدهد؟ چرا باید افراد مقبول جامعه داوری که سالها در لباس داور بین‌المللی کار کرده‌اند با حکم صوری رئیس فدراسیون فوتبال سر کار باشند؟
چرا رئیس فدراسیون فوتبال اصرار دارد که داوران سرشناس گذشته ما همچنان با تصمیم‌ها و عملکرد دپارتمان داوری به سخره گرفته شوند؟ اگر رئیس فدراسیون فوتبال به دلیل خواست یکی از مدیران فدراسیون فوتبال (که یکی از مدیران وزارت ورزش صراحتا در حضور یک شاهد گفت عملا اوست که بر فدراسیون حکومت می‌کند) نمی‌تواند حکم حسین عسگری را باطل کند و به مدیریت او بر داوری خاتمه دهد، چه دلیلی وجود دارد که کمیته داوران به کار خود ادامه دهد؟
چرا کفاشیان قبول می‌کند که عسگری با این موضعی که بیشتر اعضای داوری ایران در قبال او دارند، به کارش ادامه دهد. و اگر نمی‌تواند عسگری را برکنار کند چرا عملا کمیته داوران فدراسیون فوتبال ایران را منحل نمی‌کند تا داوران موجهی چون افشاریان و مرادی تکلیف خود را بدانند؟
کفاشیان با قبول ادامه فعالیت عسگری، در حقیقت رای به ادامه تنش در میان جامعه داوری می‌دهد. این تصمیم کفاشیان برای ادامه فعالیت عسگری آیا مخالفت با نامه روسای هیات‌های فوتبال استانها در اعتراض به عملکرد رئیس دپارتمان داوری نیست؟ رئیس فدراسیون فوتبال باید بداند با این وضع، داوری روی آرامش را به خود نخواهد دید.
۴۳ ۴۳
دانلود
خبرآنلاین