هشدار لس آنجلس تایمز به سرویس های اطلاعاتی آمریکا؛
لس آنجلس تایمز، ضمن هشدار به آمریکا برای حمله به ایران، از جامعه اطلاعاتی این کشور خواست، اشتباه عراق را تکرار نکنند و قبل از هر تصمیمی همه جوانب را مورد بررسی قرار دهند.
راجر می گوید؛ در حالیکه ایالات متحده سرگرم اندیشیدن روی این موضوع است که آیا به تاسیسات هسته ای ایران حمله کند یا نه، جامعه اطلاعاتی باید این سوال را از خود بپرسند که اگر اشتباه کنیم چطور؟
در جریان حمله به عراق در سال ۲۰۰۳ که پیامدهای ویرانگری به همراه داشت، این سوال پرسیده نشد و یا حداقل جواب داده نشد. ما قبل از کنار گذاشتن سیاستهای بازدارنده و اتخاذ “حمله پیشگیرانه” علیه کشوری که به ایالات متحده حمله نکرده، باید در مورد وجود مدرک به قطعیت برسیم.
امروز، تصویر اطلاعاتی که ایران ارائه می دهد، حتی از اطلاعاتی که عراق در سال ۲۰۰۳ ارائه می کرد، تیره و مبهم تر است.
ما از سال ۱۹۷۹ در ایران حضوری نداشتیم و متکی به اطلاعات جمع آوری شده توسط بازرسان بین المللی و فناوری و روابط سرویس های اطلاعات خارجی بوده ایم. در غیاب اطلاعات موثق، جامعه اطلاعاتی مجبور بوده است در مورد برنامه هسته ای ایران به فرضیات خود یا ذهنیات اتکا کرده و در مورد اینکه ایران احتمالا چگونه برنامه هسته ای خود را عملی خواهد کرد، حدس و گمان هایی بزنند. ارزیابی ما از توانمندی نظامی ایران هم به درک ما از چگونگی تولید سلاح و انجام آزمایشات توسط تولیدکنندگان آمریکایی متکی است. بنابراین، برای جلوگیری از یک حمله دیگر برپایه برآوردهای اطلاعاتی غلط، چه کار می توان کرد؟ چطور می توانیم از اشتباهات وحشتناک اجتناب کنیم؟
استاد دانشکده ملی جنگ ارتش آمریکا در پاسخ به سوال های فوق، راهکارهایی ارائه کرده است.
راجر می گوید؛ اول اینکه ما باید برای اسناد و مدارک استانداردهای بسیار بالایی تعیین کنیم. عوامل اطلاعاتی باید با شک و تردید به پیش بینی های خود نگاه کنند و از خود سوال کنند که آیا فرضیات مطرح شده در مورد رفتار و توانایی فنی ایران، پایه و اساس دارد یا خیر؟
سیاستگذاران باید این نوع تفکر انتقادی را ترویج کنند و مراقب نشانه های منطق غلط و اطلاعات ساختگی باشند.
دوم_ آمریکا نباید به اطلاعات گردآوری شده یا تهیه شده توسط دولت های خارجی بیش از حد متکی باشد. چنین اطلاعاتی می تواند مفید باشد، اما این اطلاعات به همان اندازه که تحت نفوذ سیاستگذاران آمریکایی تهیه شده، به همان اندازه هم اطلاعات درست و بی طرفانه ای نیست. مثلا بیشتر اطلاعات خارجی مورد استفاده برای تحلیل “تولید سلاح های کشتار جمعی” فرضی عراق کاملا مغرضانه و یا دستکاری شده بود.
ما باید از گزارش هایی که با آنچه که انتظار داریم مشاهده کنیم، هماهنگ و متناسب اند نگران باشیم و این نوع گزارش کردن ها را به شدت به چالش بکشیم.
سوم_ کارکنان سرویس های اطلاعاتی باید دور از بحث های سیاسی، بخصوص سیاست های مربوط به گزینه های نظامی، نگه داشته شوند.
نزدیکی بیش از حد جورج تنت مدیر سابق سیا به تصمیم های دولت بوش، به احتمال زیاد او را مطمئن کرد که ایالات متحده مدارک مستدلی دارد که صدام حسین سرگرم تولید سلاح های کشتار جمعی است.
مقامات ارشد اطلاعاتی بی میل نیستند، وارد تیم های تصمیم گیرنده شوند و اگر یک تیم سیاسی به دنبال اطلاعاتی باشد تا از اقدام مدنظر خود حمایت کند، این امر می تواند دیدگاه یک سرویس اطلاعاتی را در مورد اطلاعاتی که گردآوری کرده، تحریف کند.
چهارم_ هرگز نباید از جامعه اطلاعاتی خواسته شود، از مداخله نظامی دفاع کنند، همانطور که در سال ۲۰۰۳ اتفاق اقتاد و جامعه اطلاعاتی از سیاست های دولت بوش حمایت کرد.
نهایتا اینکه، جامعه اطلاعاتی باید فورا البته اگر تاکنون این کار را نکرده باشد، ارزیابی های دقیقی را در مورد اثرات حمله علیه تاسیسات هسته ای ایران، می تواند بر سیاستهای ایران و ثبات منطقه ای داشته باشد، تهیه کند.
در سال ۲۰۰۳، چنین ارزیابی هایی انجام شد، اما این ارزیابی ها زمانی تکمیل شد که تصمیم حمله به عراق گرفته شده بود.
در نتیجه، این ارزیابی ها هیچ تاثیری بر تصمیم گیری آنان نداشت، زیرا مطمئن بودند که عراقی ها از ما (آمریکائیان) به عنوان آزادسازان استقبال خواهند کرد و به سرعت فعالیت اقتصادی و اجتماعی آنها احیا می شود.
ناگفته پیدا است که حمله به یک کشور مسلمان دیگر پیامدهایی به مراتب فراتر از کاهش توان نظامی ایران خواهد داشت و جامعه اطلاعاتی باید این پیامدها و عواقب را تجزیه و تحلیل کند.
این اقدامات تضمین نمی کند که اطلاعات مورد استفاده برای رسیدن به تصمیمی در مورد ایران، کامل و بی عیب و نقص خواهد بود، اما سرویس های اطلاعاتی نباید اشتباهات خود در سالهای ۲۰۰۲ و ۲۰۰۳ را تکرار کند و همچنین نباید خود را سپر تصمیمات سران سیاسی و نظامی کشور کنند.
باشگاه خبرنگاران