این انتخاب من نبود

به عنوان مثال در بین فیلم‌هایی که هم اکنون بر پرده است می‌توان «آینه‌های روبه‌رو» را مثال زد که به حقش نرسید.

آن طور که آمار و ارقام نشان می‌دهد این فیلم تاکنون فقط ۱۴۰ میلیون تومان در سینماهای تهران فروش داشته، در حالی که ظرفیت هایش برای جذب گیشه بیش از اینهاست.

آینه‌های روبه‌رو دست روی موضوع ملتهبی گذاشته که تاکنون در سینمای ایران دربارهٔ اش صحبتی نشده است.

ترنس سکشوال‌ها یا دگرباش‌های جنسی اگر چه تعدادشان در جامعه بسیار کم است ولی با مشکلات زیادی دست در گریبان می باشند.

بارزترین مشکل این گروه نحوه مواجهه شان با جامعه‌ای است که این آدم‌ها را به رسمیت نمی‌شناسد و تصورات نادرستی دربارهٔ‌شان دارد.

هنوز هم خیلی‌ها نمی‌دانند ناهنجاری جنسیتی یک بیماری است که باید درمان شود و این بیماری هیچ ارتباطی با رفتار‌های همجنس بازان ندارد.

فیلم آینه‌های روبه‌رو ساخته نگار آذربایجانی با تکیه بر همین تصورات غلط برشی از زندگی چندروزه یک فردی را که دچار ناهنجاری جنسیتی است به نمایش می‌گذارد و داخلیات و احساسات شکننده این اشخاص را آشکار می‌کند.

پروفسور میرجلالی که تاکنون بیشترین تعداد عمل جراحی ترنس سکشوال‌ها را در ایران انجام داده است، چندی پیش دربارهٔ این فیلم گفت: «خوشحالم که چنین سوژه‌ای بالاخره برای اولین‌بار بر پرده سینما به نمایش درآمده است. این انسان‌ها در همه جوامع وجود دارند و از بین هر صدهزار تولد در هر جامعه‌ای، چهار پنج نفر ترنس می باشند.»

فیلم داستانش را در ساختاری جاده‌ای روان و سر راست روایت می‌کند و جایی برای ابهام و سردرگمی باقی نمی‌گذارد.

کارگردان اثرش را برای مخاطبی عامی ساخته که قرار است بعد از دیدن فیلم به درکی تازه دربارهٔ این بیماران برسد. با این حساب «آینه‌های روبه‌رو» از همه مولفه‌های سینمای اجتماعی بهره می‌گیرد و تصویری بی‌کم و کاست از مناسبات نادرست زمانه ارائه می‌کند.

در لایه اول داستان تقابل اصلی بین دو زن مظلوم (رعنا) و زنی سرکش (آدینه) شکل می‌گیرد. اما وجه هیجان‌انگیز داستان کشمکش داخلی است که آدینه از یک سو با باورهای خودش و رفتار اطرافیانش دارد.

این نکته همان مساله پیچیده‌ای است که آدینه در یکی از دیالوگ‌هایش به آن اشاره می‌کند:‌ «درد من عمل کردن نیست، زندگی بعد از عمله.»

احسان رحیم‌زاده‌ -‌ گروه رادیو و تلویزیون