اگر نجفی وزیر آموزش و پرورش می‌شد؟

تا به امروز با خودتان فکر کرده‌اید که اگر محمدعلی نجفی از مجلس رای‌اعتماد می‌گرفت و بر مسند مدیریت وزارت آموزش و پرورش قرار می‌گرفت و پس از چند ماه بنابه دلایلی استعفا می‌کرد، چه می‌شد؟

پس از طرح استعفای محمدعلی نجفی از سازمان میراث‌فرهنگی موضوعات گوناگونی درباره تبعات این استعفا و چگونگی تغییر مدیریت در این سازمان مطرح شد که البته بیشتر آنها جنبه انتقادی داشت و بیشتر افراد حتی مدیران سازمان میراث فرهنگی هم انتقاداتی در این باره مطرح کردند اما به نظر می‌رسد این استعفا، به هر دلیل و بهانه‌ای هم که اتفاق افتاده باشد، می‌تواند به خوبی بر تصمیم درست نمایندگان مجلس در رأی اعتماد ندادن به وی صحه گذارد چرا که محمدعلی نجفی، اولین وزیر پیشنهادی رئیس‌جمهور برای وزارت آموزش و پرورش بود که در مرداد ماه سال جاری نتوانست از نمایندگان رأی‌اعتماد بگیرد و بدون درنگ از بهارستان راهی سازمان میراث فرهنگی شد. نجفی بنابر آنچه خود به عنوان بیماری و ناتوانی جسمی مطرح می‌کند از ریاست میراث تنها پس از گذشت حدود ۵ ماه استعفا کرد.

درست است که نمایندگان در زمان دادن رأی‌اعتماد با دلایلی استوار برنامه‌های کاری وی را با اشکال دانستند و با در نظر گرفتن سوابق گذشته‌‌اش به وی رأی اعتماد ندادند و کار به بحث سلامت و توانایی جسمی نرسید اما همین استعفایی که به دلیل ناتوانی جسمی مطرح است، این موضوع را به خوبی روشن می‌کند که تصمیم آن زمان نمایندگان به‌طور کامل درست بوده است.

اگر این اتفاق در وزارت آموزش و پرورش می‌افتاد و پس از ۴ ماه و نیم وزیر آموزش و پرورش استعفا می‌کرد، تبعات جبران‌ناپذیری متوجه دستگاه عریض و طویل تعلیم و تربیت کشور بود، چرا که آموزش و پرورش به‌هیچ‌وجه قابل مقایسه با سازمان میراث فرهنگی نیست. آموزش و پرورش هم از نظر دامنه فعالیت و هم از نظر وسعت و نوع مأموریتی که دارد به‌مراتب از سازمان میراث فرهنگی حساس‌تر و پیچیده‌تر است. وزارتخانه‌ای که به عنوان سنگین‌ترین وزارتخانه کشور مطرح است به هیچ عنوان تاب تغییر مدیریت ۵-۴ ماهه را ندارد. با تغییر هر وزیری وقت و انرژی بسیاری از دولت و مجلس گرفته می‌شود تا فرد دیگری جایگزین شود. از طرف دیگر تا استقرار وزیر جدید و تغییرات مدیریتی که به دنبال تغییر وزیر اتفاق خواهد افتاد، حداقل ۶ ماه دیگر زمان لازم است.

به هیچ عنوان وزارت آموزش و پرورش که با جمعیت میلیونی دانش‌آموزان و فرهنگیان سروکار دارد، ظرفیت چنین تغییرات ناگهانی را نداشت و استعفای نجفی به دلیل بیماری اگر در این وزارتخانه اتفاق می‌افتاد بدون شک حقوق همه دانش‌آموزان و فرهنگیان پایمال می‌شد و این وزارتخانه از نظر برنامه‌ریزی و پیشرفت دچار یک عقبگرد اثرگذار می‌شد و یک وقفه ۶ ماهه در یک وزارتخانه حساس مانند آموزش و پرورش قابل جبران نخواهد بود.

از این بابت باید خدا را شاکر بود که در زمان دادن رأی‌اعتماد به نجفی از بروز چنین اتفاقاتی جلوگیری شد. به قول معروف خطری بود که از بیخ گوش دانش‌آموزان گذشت. به هر حال از هر منظر که به این موضوع نگاه کنیم متوجه خواهیم شد که تصمیم نمایندگان مجلس شورای اسلامی در زمان دادن رأی‌اعتماد به نجفی درست بوده و توانسته است هم از ایجاد خسارت در آموزش و پرورش و تعلیم و تعلم و تربیت دانش‌آموزان جلوگیری کند و هم از حقوق و شئونات معلمان و فرهنگیان دفاع کند و هم به نوعی مانع از اتلاف وقت رئیس‌جمهور و مجلس برای انتخاب وزیری جدید شد.

در یک جمع‌بندی ساده از این موضوعات اتفاق‌افتاده به ذهن می‌رسد؛ تصمیم نمایندگان در رأی‌اعتماد ندادن به محمدعلی نجفی در آن زمان تصمیم درستی بوده که به خواست خدا انجام داده‌اند.

منبع: وطن امروز

انتهای پیام/