۸فروردین ۱۳،
بدیع الزمان فروزانفر، استاد برجسته زبان و ادبیات فارسی و مدرس دوره دکتری رشته زبان و ادبیات فارسی و استاد اساتید نام آشنای زبان فارسی همچون شفیعی کدکنی و سمین دانشور بود.
فروزانفر پس از آموختن دوره ی مقدماتی علوم در زادگاه خود راهی مشهد شده و از محضر استادانی چون ادیب نیشابوری بهره برد؛ پس از آن در سال ۱۳۰۰ با رفتن به تهران تحصیلات خود را در مدرسه سپهسالار ادامه داد و در همان مدرسه به تدریس پرداخت و بعد از آن نیز در سال ۱۳۰۵ به سمت معلمی دارالفنون و دارامعلمین عالی و در سال ۱۳۱۳ نیز به معاونت دانشکده ی معقول و منقول (الهیات) منصوب شد.
فروزانفر در سال ۱۳۱۴ با ارزیابی یکی از تالیفات او با نام ” تحقیق در زندگانی مولانا جلال الدین بلخی” از سوی هیئت ممیزه دانشگاه تهران مدرک گواهینامه دکتری را اخذ و پس از آن به سمت استادی دانشکده عالی و دانشکده های ادبیات و معقول و منقول منصوب ودر سال ۱۳۲۳ نیز به عنوان ریاست این دانشگاه مشغول به کار شد.
این استاد برجسته ی زبان و ادبیات فارسی از ابتدای تاسیس دوره دکتری ادبیات فارسی در دانشگاه به تدریس این رشته در دوره دکتری پرداخت و پرویز ناتل خانلری، ذبیح اله صفا، مهدی حمیدی شیرازی، عبدالحسین زرین کوب، غلام حسین یوسفی، محمد رضا شفیعی کدکنی، سیمین دانشور و بسیاری دیگر از استادان برجسته زبان وادبیات فارسی از دانشجویان فروز انفر بودند.
فروزانفر در سال ۱۳۴۶ از استادی دانشگاه بازنشسته شد اما همکاری خود را در تدریس دوره دکتری ادبیات فارسی تا روزهای پایانی عمر خود ادامه داد.
فروزانفر در ۱۶ اردیبهشت سال ۱۳۴۹ بر اثر سکته قلبی و در سن ۷۳ سالگی در گذشت.
سخن و سخنوران منتخب ادبیات فارسی، تاریخ ادبیات ایران، احادیث مثنوی، کلیات شمس یا دیوان کبیر، ترجمه ی رساله ی قشیر یه از جمله آثار فروزانفر است اما شیفتگی این استاد نسبت به مولانا جلال الدین محمد بلخی سبب تلاش ۴۰ ساله او در کار تحقیق پیرامون آثار و اندیشه مولانا شد که “رساله در احوال مولانا” نتیجه این تلاش ۴۰ ساله بود./ی۲
باشگاه خبرنگاران
باز نشر: پورتال خبری ممتاز نیوز www.momtaznews.com