جوان- مشخص نیست در میان اهالی رسانه چه می‌گذرد که تغییرات عمده و اتفاقات عجیب و غریب در ساختار یک برنامه رمضانی به چشم هیچ کس نمی‌آید و کسی پیگیر موضوعش نمی‌شود.
در این زمینه می‌توان به تولید برنامه‌های فراوان مشارکتی اشاره کرد که جز یک عملکرد بیزینس و بازرگانی رویکرد دیگری ندارد و صرفاً پر کردن آنتن و سود دو طرفه نتیجه حاصل این امر است و البته آثار نازلی که پخش آنها بخشی از مخاطبان را به میل برای حذف همیشگی تماشای تلویزیون ایران ترغیب و سلیقه بخش دیگر را نازل می‌کنند.
در این زمینه اخیراً شبکه دو سیما فعالیت چشمگیری داشت و دو برنامه نازل را یکی پس از دیگری در مدت زمان پیش از اذان تا بعد از افطار به روی آنتن فرستاد. گرچه حاشیه‌های فراوان ابتدا دامنگیر برنامه «ققنوس» به تهیه‌کنندگی محمد ماجد و بعدها مهدی خداوردیان شد اما برنامه بعدی این شبکه، یعنی «ضیافت الهی» به مراتب پشت صحنه‌ای عجیب‌تر و دور از چارچوب‌های ساخت برنامه‌سازی در تلویزیون دارد و از هزینه‌های صرف شده برای تولید برنامه تا انتخاب لوکیشن و دریافتی مجری و حضور تهیه کننده و مشارکت‌کننده‌های حاضر در برنامه جای سؤال دارد.
نام تهیه کننده «ضیافت الهی» در وهله اول سؤال برانگیز است، چراکه در کارنامه این تهیه‌کننده جز مستند «جاذبه‌های گردشگری ایران» تهیه برنامه دیگری به چشم نمی‌خورد. بنابراین جای پرسش است چطور مبلغ یک میلیارد تومان از جانب آورده برای تولید این برنامه در اختیار او قرار گرفته است.
این برنامه حاصل تفاهم سه جانبه تعاون عسگریه، بهزیستی و شبکه دو بوده است. به این نحو که عسگریه برنامه را حمایت مالی می‌کرد و بهزیستی حمایتی نام! یعنی «ضیافت الهی» صرفا از برند بهزیستی استفاده می‌کرده است. بهره برداری‌ای که پس از ۱۵ روز با توجه به کیفیت پایین برنامه با درخواست سازمان بهزیستی به پایان رسید و کمیته امداد گرچه جشن رمضان شبکه تهران را داشت، همکاری با این برنامه از شب پانزدهم به بعد را پذیرفت.
برنامه نامبرده یکی از پروژه‌های پرهزینه شبکه‌های تلویزیون است که هر شب در یک استان روی آنتن می‌رفت و علاوه بر اشکالی که در نحوه روزه داری عوامل برنامه وجود داشت، هزینه گزافی نیز صرف این جابه‌جایی‌ها می‌شد، هزینه‌ای که نه تنها مقرون به صرفه نیست، بلکه گاه با همراهی اعضای خانواده کادر برنامه، این هزینه افزایش نیز پیدا می‌کرد!
«ضیافت الهی» به قدری نازل بود که در ۱۵ شب اول ماه رمضان حتی یک شب نیز شاهد حضور همایون هاشمی رئیس سازمان بهزیستی در برنامه نبودیم. تصور کنید یک برنامه در ۳۰ قسمت ۳۰ دقیقه‌ای که در مجموع می‌شود ۹۰۰ دقیقه، یک میلیارد تومان برآورد داشته باشد؛ یعنی دقیقه‌ای یک میلیون برای تولید و پخش! چیزی شبیه دریافتی برنامه‌های نمایشی و آثار پرهزینه‌ای چون سریال‌ها برای یک برنامه ترکیبی! شنیده می‌شود آقای مجری برای هر شب اجرا مبلغی معادل یک میلیون تومان دریافت می‌کرده است. آن هم طبق عادتی که در میان مجریان باب شده، هر شب پس از اتمام برنامه باید این مبلغ به او داده می‌شد تا حضور فردا شب او را تضمین کند!
این پروژه جز مخاطبان برای همه عوامل سود فراوانی داشته است. چنانکه آورده مبلغ یک میلیارد، ۱۰ درصد حق آورندگی خود را به مبلغ ۱۰۰ میلیون تومان دریافت کرده است. موضوع خطرناکی که افراد را برای دریافت مبالغ مشابه می‌تواند به هرجور همکاری و جذب هرگونه حامی مالی از هر راهی ترغیب کند. اما صدا و سیما نه این موضوعات را رصد می‌کند و نه واکنشی به آن نشان می‌دهد.
با این حال این خرده را می‌توان به سازمان بهزیستی نیز گرفت، چراکه نیروی انتظامی هم پروژه‌های مشارکتی فراوانی با صدا و سیما داشته که فارغ از میزان موفقیت هنری، لااقل از نظر فنی سازمان مد نظر کم اشکال بوده‌اند، چراکه موسسه‌ای چون ناجی هنر پای کار بوده. بنابراین ضروری است سازمان‌های دیگر نیز به جای صرفاً به اختصاص میزانی هزینه و تبلیغ بی‌حد و حصر خودشان در رسانه ملی بیندیشند، به افزایش بهره‌وری، احترام به مخاطب و این موضوع فکر کنند که هزینه‌های خود را صرف چه کاری می‌کنند و این مبالغ به چه کسانی می‌رسد!؟
تمایل شدید شبکه‌های تلویزیونی به آثار مشارکتی موضوعی است که بیش از اینها می‌توان به آن پرداخت. البته در این زمینه مدیران صدا و سیما و مشارکت‌کننده‌برنامه‌ها نیز باید پاسخگو باشند؛ موضوعی که متأسفانه با وجود پیگیری‌های شدید خبرنگاران به وقوع نمی‌پیوندد…
ممتازنیوز/momtaznews.com