فرخنده امیری
ممتاز نیوز، یکی از موقعیت‌های بحث برانگیز در ایران خانه‌داری است.
زنان به عنوان مدیر خانه و کاشانه پرورش کودکان را به عهده دارند؛ بدین صورت که خانه را می‌سازند و آبادانی جسم و روح اعضای خانواده، جامعه را می سازد.
برخی هم با دیدن زنانی با سبک و سیاق قدیمی، معتقدند تا سبک جدید زندگی با آموزه های دینی و عرفی جامعه در تقابل قرار دارد و با نفی تلاش‌های زنانه‌ی بیرون از خانه، حقوق برابری برای بانوان متصور نیستند؛ این نوع تفکر مغایرت با سیره اهل بیت دارد و با معیار های زندگی امروزی در تضاد است.
واقعا خانه‌داری در قرن بیستویکم بهر چیست یا اصلا به چه معناست؟!
باید گفت که خانه‌داری در این قرن “معمولی” نیست؛ بهتر بگویم؛ دیگر هیچ زن خانه‌داری “معمولی” یا “مادری در خانه” محسوب نمی شود.
شکل و قیافه متفاوت با سبک زندگی متفاوتی را برای خود برگزیده‌ایم؛ هستند کسانی که کار در بیرون از خانه را هرگز تجربه نکرده‌اند، بسیاری هم تحصیل‌کرده و شاغل بوده‌ایم، برخی از ما پزشک، معلم، خبرنگار، وکیل، منشی و… هستیم.
تعدادی از ما بچه‌دار هستیم و تعداد محدودی هم فرزندی نداریم؛ با این حال برخی، کاری را می‌کنیم که آن را دوست داریم و در مقابل وجهی را دریافت نمی‌کنیم و برخی هم مشغول به کاری هستیم که آن را دوست نداریم و به اجبار رویاهای خود را به تعویق می‌اندازیم.
باید بگویم که ما نه بی‌حوصله هستیم نه بی سواد؛ گاهی روزها آنقدر خود را مشغول می‌کنیم که چه بخواهیم و نخواهیم خستگی به سراغمان می‌آید اما اگر کسی فرضیه این را دارد که زندگی یک زن خانه‌دار خسته کننده است باید بیاید و یک روز را با ما بگذارند؛ امروزه بسیاری از زنان خانه‌دار تحصیلات عالیه داشته و از نظر سیاسی اجتماعی نیز فعال به شمار می‌روند اما برای عهده‌دار شدن بهتر خانه‌داری، مشاغل پردرآمد خود را ترک کرده‌اند تا شاید اعضای خانواده را هرچند با توان کم، ولی به خوبی تربیت کنند.
در این میان گفتنی است که نظریه فمینیست بودن زنانه خانه‌دار اشتباهی بیش نیست؛ چراکه فمینیست بودن به این معناست که به زنان حق انتخاب بدهند نه اینکه انتخاب‌هایی را که می‌توانیم انجام دهیم را دیکته یا محدود کنیم.
به نظر من نقش زن و شوهر را در زندگی باید مانند شریک دید؛ چراکه هیچ‌کدام بالاتر از دیگری نیست و هریک نقش‌هایی را ایفا می‌کنند که نفر مقابل را تقویت می‌کند؛ اشتغال مرد در خارج از خانه و مسوولیت کسب درآمد، به این معنی است که ” کمربند خود را ببندید و آماده فداکاری باشید”، چراکه با درآمد محدود قرار است کمی از خودگذشتگی در خرج و مخارج به کار ببرید.
اما این را هم باید در نظر گرفت که زنانه خانه‌دار هیچ زمانی دیدگاهی تحقیرانه و یا از سر حسادت به زنان شاغل نداشته‌اند؛ اگر کودک را بهانه می‌کنید باید بگویم که هیچ سندی وجود ندارد که نشان دهد فرزندانی که توسط زنان خانه‌دار تربیت شده‌اند سازگارتر و شادتر بوده‌اند و یا برعکس.
واقعا خانه دار بودن در قرن بیستویکم چه معنایی دارد؟
به طور خلاصه، خانه‌دار بودن در قرن بیستویکم به خودی خود یک حرفه، یک مهارت و یک کار عاشقانه است؛ این انتخابی است که سزاوار بیش از کمی احترام است.
انتهای پیام/