به گزارش خبرنگار مهر، البیاتی در سال ۱۹۲۶ در بغداد متولد شد و در آگوست ۱۹۹۹ چشم از جهان فروبست.
تحصیلات دانشگاهی خود را در بغداد در دانشسرای عالی به پایان رساند و به علت فعالیتهای اجتماعی و سیاسی در ادواری از عمرش با محرومیت سیاسی و سلب تابعیت روبرو شد و سالها در کشورهای عربی و اروپایی زندگی کرد.
گرچه منتقدان عرب در مورد بنیانگذاران شعر نو عربی بین نازک الملائکه و بدر شاکر السیاب اختلاف نظر دارند ولی بیشک عبدالوهاب البیاتی را میتوان یکی از سه بنیانگذار شعر نو عربی به شمار آورد. شعرهای وی دارای مضامین انساندوستانه و ظلمستیز است و در نگاه و زبان شعریش اساطیر جای شایستهای دارند.
البیاتی به دلیل آوارگی، مهاجرت و تبعید همیشه در سفر بوده و این سفر و گذار در شعرهای او بازتاب یافته است.
شعرهای او به زبانهای روسی، انگلیسی، فرانسوی، المانی، اسپانیایی، چینی و یوگسلاوی برگردانده شده است. آهنگساز روسی «اسپنسکی» با اقتباس از شعر ۱۵ قصیده در وین او برگرفته از کتاب کلمههایی که نمیمیرند، آهنگی ساخت و به رهبری موسیقیدان بزرگ شوستاکویچ به اجرا درآورد.
البیاتی ۲۰ مجموعه شعر از خود به جای گذاشته و عنوان این کتاب از متن شعر «مردی که سرود میخواند» برگرفته شده است.
شعرهای کتاب حاضر موضع محکم شاعر را درباره اتفاقات پیرامونش به تصویر میکشد؛ شعرهایی با لحنی محکم، کوبنده و اعتراضی.
ترجمه آلیاسین نیز از این شعرها رسا و بیانگر حال و هوای آنهاست.
در این کتاب میخوانیم:
بدرود!
آن را گفت و در دهانش خفه شد آه
بدورد ای تهران
ای با شکوه
بدرود بر تو ای خانهام
بدرود مادرم
او را بر دروازههای تهران دیدم
برای خورشید سرود میخواند در شبانگاه
خواهر، به گمانم عمر خیام
سرود کودک خردسال…
این کتاب در شمارگان هزار نسخه و قیمت ۳۵۰۰ تومان به چاپ رسیده است.
MehrNews Rss Feed