بینا- هوای پاییزی نیمهی اول مهر ماه جان میدهد برای گوش سپردن به نوای خوش سازهایی که دستهای هنرمندان، سکوت آن را با همنوازی باشکوه خود میشکند.
صدای زلال «آیینهها» شامگاه ششم مهر ماه از دل سازهای نوازندگان «سیاوش» و با صدای همایون شجریان به گوش رسید. کنسرت با ضرب انگشتان سهراب پورناظری بر تنبور آغاز و با صدای تشویقهای مردمی همراه میشود که نمیتوانند تکنیکهای نوازندگی او را نادیده بگیرند و پیاپی او را تحسین نکنند. صدای تنبور سهراب، صدای عشق بود که کلاف زمان با آمیزش آوایش از هم گسیخته میشد.
تشویقها نشان میداد که فقط نام همایون شجریان نیست که باعث پر شدن یک سالن هزار و چند نفره شده است، بلکه سوز تنبور هم آن قدر مخاطب دارد که وقتی انگشتان پورناظری بر آن میرقصند، اشک در چشمها حلقه زند.
مردی که در نزدیکی ما نشسته بود و هنگام نواخته شدن این ساز چشمانش را میبست و سرش را به نشانه تحسین تکان میداد، زیر لب زمزمه میکرد: «عاشقانه بزن ای مرد شیفته!»
اما دستگاه «نوا» فرصتی بود که پورناظری با ساز کمانچه هم هنرنمایی کند. او کمانچه را هم مسلط و نه چندان فرحبخش و نه زیاد سوزناک نواخت و نواخت …
اولین بار است که این فرصت به همایون شجریان دست داده، تا قطعاتی که کیخسرو پورناظری آنها را ساخته و با ایدههایی از سهراب و تهمورس پورناظری همراه ا
ست را بخواند. شجریان هم از پس اجرای هر قطعه، مداوم تشویق میشد و مخاطبان به گونهای ارادت خود را به او ثابت میکردند. اما هر از چندگاهی هم فریاد میزدند: « همایون! صدایت بم است.» اما کسی به این صحبت توجهی نشان نمیداد.
او در این کنسرت علاوه بر اجرای قطعات شعرای کلاسیک به خواندن تصانیفی از مهسا زمانیان و هومن ذکایی نیز پرداخت. «آیینهها بیقرار تو هستند باز آ که چشمانتظار تو هستند» توسط شجریان خوانده شد اما از سوی دیگر «هفتدریا» قطعهای بود که بیش از سایر قطعهها مورد توجه مخاطبان قرار گرفت.
در پایان اجرا مخاطبان به صورت ایستاده هنرمندان را تشویق کردند و بارها فریاد زدند: «مرغسحر؛ مرغسحر!» اما شجریان در پاسخ گفت: قطعه «مرغ سحر» را برای امشب آماده نکردهام. اما قطعهای اجرا میکنم که مطمئنم آن را دوست دارید. بنابرین او در پایان، قطعهی دیگری را به عنوان قطعهی «بیز» اجرا کرد. بزرگترین ساز خانواده زهیها، به خوبی از پس همراهی با «سیاوش» بر آمد. کنترباس داریوش آذر با صدای بم خود در کنار سازهای ایرانی قرار گرفت و گاهی هم به جای آرشه با کشیدن سیمها توسط دست نواخته میشد.
بدون شک اگر اجرایی پیش چشم مخاطبانش خوش میدرخشد، یعنی تمام نوازندگان کارشان را به درستی انجام دادهاند. «دف» حسین رضایینیا و سازهای کوبهای همایون نصیری، تنبک و کوزهی آیین مشکاتیان در کنار یکدیگر نواختند و گاهی با صدای «عود» حمید خوانساری، «سنتور» مهیار طریحی و تار اصغر عربشاهی به اوج میرسیدند.
در کنسرتی با عنوان «آیینهها» انتظار میرود که طراحی صحنه با عنوان و فضای موسیقی همخوانی داشته باشد. صحنهی کنسرت «سیاوش» یک بنای تاریخی را دربرمیگرفت که در هنگام اجرا قسمتی از آن فرو ریخت، اما در عین حال این رویداد لطمهای به اجرا نزد.
RSS