تماشاگر ویژه دربی از پشت میله های زندان

در آخر مصاحبه نتوانست بغض اش را کنترل کند و زد زیر گریه. ۱۶ سال پیش یک بار به ندامتگاه قزل حضار آمده بود؛ اما با لباس تیم ملی و برای بازی دوستانه با زندانیان. اما این بار همه چیز فرق می کند: «پایم را که گذاشتم داخل زندان همه آن خاطرات را مرور کردم،آن موقع ها عزت و احترام داشتم ولی حالا…»

به گزارش خبرآنلاین؛ دوربین برنامه نود روز بازی دربی پایتخت به زندان قزل رفته بود تا با بازیکنی گفت و گو کند که هم در استقلال بازی کرده است،هم در پرسپولیس.دلش برای فوتبال تنگ شده است و بزرگترین آرزویش فوتبال بازی کردن با دوستان فوتبالی سابقش است.دوستانی که اگر حالا کنارش بودند شاید هرگز در زندان گرفتار نمی شد. علی اکبریان که در زندان قزل حصار حبس ابد خورده است می گوید:«با شاهرودی و منصوریان از زمین خاکی های پاسگاه نعمت آباد فوتبال را آغاز کردم.در آن زمان می توانستم به پرسپولیس بروم اما چون استقلالی بودم،رفتم به تیم آبی ها.»

او مرور خاطرات می کند و ادامه می دهد:«در یک بازی نتیجه را با دو گل واگذار کرده بودیم که من در دقیقه ۶۷ وارد زمین شدم.بازی دو بر دو شد که من گل سوم رازدم اما داور آن را مردود اعلام کرد و کار به دعوا و درگیری کشیده شد.»

بازیکن سابق تیم ملی سپس از روزهایی حرف زد که مصدمیت گریبانش را گرفت و برای همیشه مجبور شد تا فوتبال را کنار بگذارد:«من مصدوم شدم،دو بار در استقلال و یک بار هم در پرسپولیس.مصدوم شدم و از فوتبال دور ماندم.کشیده شدم به سمت دوستان غیر فوتبالی و بقه ماجرا را هم که همه می دانند.»

او سپس دوستان فوتبالی اش را نصیحت کرد و گفت:«هر کس راهش را درست نرود به سرنوشت من مبتلا می شود.حتی اگر بازیکن تیم ملی هم شود باز هم خراب می شود.من خودم این راه را اشتباه رفتم و حالا در زندان گرفتار شده ام.»

اکبریان از آرزوهایش حرف شد؛از اینکه دلش برای خانواده و فرزندانش تنگ شده و خدا خدا می کند تا یک راهی باز شود و او بتواند از بند اسارت رها شود:«خدا کند راهی باز شود تا از اینجا نجات پیدا کنم.دوست دارم در کنار خانواده ام باشم.بیشتر از همه نگران آنها هستم.»

سالها پیش و شب دربی علی اکبریان در اردوی تیمش،چه استقلال و چه پرسپولیس بود،اما حالا باید شب را پشت میله ها سپری کند:«غصه می خورم.به خاطر فوتبال،به خاطر خانواده ام و به خاطر دخترم.من یک پسر هم دارم که وقتی به زندان افتادم به دنیا آمد.هنوز او را ندیده ام.یکی از آرزوهایم دیدن پسرم است.دخترم هم که فکر می کند من سر کار هستم.دلم نمی خواهد در این شرایط من را ببیند.»