توضحیات کیانوش عیاری درباره خشونت ابتدایی فیلم « خانه پدری » / آن سکانس مخاطب را تا پایان فیلم حفظ می کند

فیلم سینمایی «خانه پدری» به نویسندگی و کارگردانی کیانوش عیاری در خانه هنرمندان ایران به نمایش درآمد.

به گزارش مووی مگ به نقل از روابط عمومی خانه هنرمندان ایران، فیلم سینمایی «خانه پدری» به نویسندگی و کارگردانی «کیانوش عیاری» عصر روز دوشنبه ۶ اسفند در سینماتک خانه هنرمندان ایران به نمایش درآمد و پس از آن نشست نقد و بررسی آن با حضور کیانوش عیاری و سعید عقیقی»= برگزار شد.

عقیقی در ابتدای این نشست با اشاره به برخورد متفاوت این فیلم با سنت گفت:«در این فیلم آدم ها سعی می کنند اشتباه خود را پنهان کنند، به دلیل آن که دانایی در فرهنگ سنتی به معنای «شر» است ولی تا زمانی که این اشتباه ها به تصویر کشیده نشوند و بیان نشوند نمی توانیم درباره آن ها داوری و قضاوت کنیم، این فیلم نیز در نهایت به این نتیجه می رسد که تا این جنازه و استخوان ها از خاک بیرون نیاید، این امکان وجود ندارد که درباره آن صحبت و داوری صورت بگیرد، به همین دلیل تا موضوع مشخص نشود، ابهام باقی می ماند و این ابهام دائم در دوره های مختلف تکرار می شود، درست همچون نسل های مختلفی که در این فیلم بر روی تاب می نشینند و جای خود را به نسل های بعد می دهند. در واقع در این فیلم دو مولفه ریتم دوری و سنت حضور دارند که برخورد مولف با این دو، کاملاً جدید و از زاویه متفاوتی صورت گرفته است. در این فیلم رخدادی شکل گرفته است که سایر مسائل و رویداد ها خود را با آن تعریف می کنند، درباره سنت نیز، برخورد این فیلم با سنت صرفاً از نوع برخورد نوستالژیک با سنت نبوده است، بلکه نگاهی متفاوت در این فیلم به تصویر کشیده شده است که امکان شناخت مولفه های موجود در گذشته را برای ما فراهم می سازد نه فقط تمجید و ستایش آن ها».

کیانوش عیاری نیز درباره این موضوع گفت: « من هرگز در این فیلم اجازه ندادم نوستالژی نفوذ و رشد کند، یعنی خود را به صورت گسترده به تصویر بکشد. اگر گذشته در این فیلم به تصویر کشیده شده است به معنای تمجید از گذشته و آن چه که در آن روی داده است نیست بلکه این گذشته تنها بخشی از یک روایت کلی است که لزوم به تصویر کشیدن آن وجود دارد، در واقع برای بیان این روایت، آن چه که به گذشته نیز مربوط است باید به منظور حفظ انسجام این روایت برای مخاطب بیان شود. شکل گذشته در این فیلم تنها موضوعی کاربردی برای بیان این روایت بوده است، هم چون سریال «روزگار غریب». اگر در فیلم ابزاری از گذشته وجود دارد و مورد استفاده قرار گرفته است، به معنای سیر و گذر در تاریخ است نه به معنای تاکید و تائید آن و متوقف شدن در گذشته».

سعید عقیقی در بخش دیگری از صحبت های خود به موضوع خشونت پرداخت و گفت: « وقتی ما با یک فیلم واقع گرا مواجه هستیم، بروز خشونت و به تصویر کشیدن آن طبیعی است، در واقع آن چه در این فیلم در برخورد با خشونت اهمیت دارد، تنها بیان خشونت و جنایت و تمرکز بر روی آن ها نیست بلکه گذر از جنایت و به نحوی پرداختن به آن پس از خشونت است، جنایت در این فیلم نقطه و البته دروازه ما برای ورود به روایت و داستان فیلم است، مخاطب قرار نیست در خشونت باقی بماند بلکه قرار است کلیدی برای باز شدن روایت باشد».

عیاری نیز با اشاره به خشونت در فیلم «خانه پدری» گفت: « من در این فیلم به مسئله قتل نپرداختم، در واقع فیلم با عدم طرح این موضوع که دختر چه کاری انجام داده است؟ شروع می شود من سعی کردم که به موضوع قتل نپردازم تا قضاوتی صورت نگیرد، مهم ترین بخش این فیلم، هنگامی است که سنگ ها به سر دختر برخورد می کنند، بزنگاه اصلی فیلم همین نقطه است، همین ضربه ای که به سر دختر برخورد می کند، این نقطه به اندازه ای مهم است که من تصمیم گرفتم آن را برای مخاطب به تصویر بکشم و خشونت آن را به شکل حقیقی بیان کنم، این خشونت مخاطب را تا پایان فیلم حفظ می کند، به همین دلیل به تصویر کشیدن آن برای حفظ روایت اهمیت داشته است».

فیلم «خانه پدری» که قصه اتفاق‌های یک خانه قدیمی را از سال ۱۳۰۸ (اواخر دوره قاجار ) تا ۱۳۷۹ روایت می‌کند، با بازیگرانی همچون مهدی هاشمی، شهاب حسینی و مهران رجبی، ناصر هاشمی، مینا ساداتی، نازنین فراهانی و… در چند اپیزود ساخته شده و مسائل و مشکلات زنان ایران را در هفتاد سال اخیر به تصویر کشیده است. در این فیلم ناصر هاشمی (نقش کودکی) و مهدی هاشمی (نقش بزرگسالی) ‌کاراکتر اصلی این فیلم را،که روایت زندگی‌اش از پانزده تا هشتاد سالگی به تصویر کشیده شده، بازی می‌‌کنند.