جشن تولد سیمین در خانه جلال + تصاویر

به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران ،‌مراسم جشن سالگرد ولادت سیمین دانشور نویسنده فقید ایرانی در آستانه هشتم اردیبهشت ماه در منزل جلال آل‌احمد برگزار شد.

در این مراسم که امروز جمعه ششم اردیبهشت ماه برگزار شد، جمعی از نویسندگان و اهالی قلم در کنار خانواده دانشور حضور داشتند.

بر اساس این گزارش زنده‌یاد سیمین دانشور در ۱۸ اسفند ماه ۱۳۸۹ درگذشت. وی همسر جلال آل‌احمد بود و اولین زن ایرانی که به صورت حرفه‌ای در زبان فارسی داستان نوشت.

این جشن تولد ابتدا با سخنان ویکتوریا دانشور اینگونه آغاز شد که تولد سیمین عزیزم به همه دوستداران او مبارک. آخرین جشن تولد سیمین چند نفر بیشتر نبودیم. اما ما همیشه فکر کردیم سیمین زنده است و خواهد بود. من همیشه تولدش را جشن می‌گیرم.

وی گفت: چراغ این خانه جلال توسط من و همسرم روشن خواهد ماند. بازسازی‌هایی انجام شده اما کامل نیست. سیمین گل بود. آل‌احمد این خانه را برای سیمین ساخت.

وی در ادامه ضمن اشاره به کتابی که توسط غلامرضا امامی منتشر خواهد شد، عنوان کرد: سه کتاب سیمین دانشور توسط غلامرضا امامی در زمان من و در زمان حیات سیمین به غلامرضا امامی واگذار شد تا آنها را چاپ کند. این آثار قرار است توسط چاپ روزنه منتشر و روانه بازار شود. امیدوارم آثار باقیمانده ایشان هم منتشر و در اختیار علاقمندان قرار گیرد.

در ادامه این مراسم سیمین پناهی که رساله دکترای خود را با عنوان سیمین دانشور در آیینه آثارش منتشر و ارائه کرده بود ضمن تبریک تولد دانشور عنوان کرد: این کتاب رساله دکترای من بود که با همفکری سیمین دانشور چاپ شده است. 

در ادامه این مراسم محمدحسین دانایی خواهرزاده جلال‌ آل احمد به بیان خاطراتی از کودکی خود که در کنار سیمین و جلال بود اشاره کرد و گفت: این خاطرات به حدی عمیق می باشند که گذشت سال‌ها نتوانسته آنها را کمرنگ کند. امروز که پس از سالها به این خانه آمدم بی‌اختیار احساس کردم کودک سال‌ها پیش هستم؛ یکی از قویترین خاطراتم جلسات تشکیل شده پنج‌شنبه شب‌ها در این خانه بود. میهمانی پرشکوهی برپا و اشخاص درجه یک به این خانه آمد و شد می‌کردند. اغلب در این مراسم خواندن یکی از اجزای برنامه‌های هفتگی بود.

دانایی در ادامه ضمن بیان بعضی خاطرات از جلال آل‌احمد خاطرنشان کرد: یکی از سوالاتی که همواره مطرح است یادداشت‌های جلال بود و اینکه این یادداشتها اکنون کجا می باشند؛ جلال ‌آل احمد همواره و در همه جا در حال نوشتن بود. آقادایی جلال همواره می نوشت و شبها که به جایی می‌رسید کاغذهای پراکنده‌اش را تجمیع و در کتابی مکتوب می‌کرد. اما از همان زمان‌های دور هم پرویز داریوش، سیمین دانشور و شمس آل‌احمد نگران یادداشتهای جلال بودیم از این رو برای جلوگیری از عدم مفقود شدن این یادداشت‌ها تصمیم به تکثیر این یادداشتها گرفتیم. از این رو این مسئولیت به من واگذار شد که در طبقه دوم خانه شمس در اتاقک کوچکی این یادداشت‌ها در سه نسخه تکثیر می‌شدند. اصل یادداشت‌ها همراه سخنرانی برای سیمین یک نسخه برای پرویز داریوش و یک نسخه هم برای شمس بود.

وی گفت: من تا سال‌های ۷۴ و یا ۷۵ که با خانم دانشور تماس داشتم مطمئن بودم هر سه نسخه موجود است. اما آن زمان متوجه شدم اینگونه نیست. از هر کدام از این سه نفر که سوال کردم دیدم هر سه نسخه در یک زمان مفقود شده است. البته در آن دوران به فکرم هم نرسید که نسخه‌ای برای خودم بزنم.

دانایی دربارهٔ محتوای این یادداشت ها افزود: این یادداشت‌ها در واقع یک مرحله‌ای از فرآیند تولید افکار و چکش‌خوردن افکار و پرورش‌ یافتن ایده‌های جلال بود. اگر ما یادداشت‌های جلال را پیدا کنیم درست مثل این است که حوزه نفتی تازهی در مسجد سلیمان یافته‌ایم.

غلامرضا امامی از دیگر سخنرانان این جلسه بود که سخنان خود را اینگونه آغاز کرد و گفت: سلام به سیمین. سلام به یاران سیمین. من در این مجلس به جلال نمی‌پردازم و تنها سخن دربارهٔ جلال تذکر و یادی خواهد بود. چرا که امشب شب تولد سیمین دانشور است.

 این شاعر افزود: از مطبوعات خواهش می‌کنم که هفتم اردیبهشت را به عنوان روز تولد سیمین قید کنند. چرا که مستندترین مسئله شناسنامه اوست که در تاریخ ۱۳۰۰٫۲٫۷ را نشان می‌دهد. بنابراین شب تولد سیمین دانشور امشب است.

امامی گفت: این خانه خانه سیمین و جلال آل‌احمد است که جلال در زمان زندگی‌اش به سیمین هدیه کرد. یک سوی خانه بن‌بست ارض و سوی دیگر بن‌بست سما قرار دارد و اینجا را کلبه فقرا می‌دانستند و از شگفتی‌ها اینکه این خانه میان زمین و آسمان است. این خانه مظهر عشق است و تک تک آجرهایش با عشق در هم نهاده شده‌اند.

وی ضمن تشکر از ویکتوریا دانشور برای روشن نگاه داشتن چراغ این خانه مراقبت از گل ها و بنا خاطرنشان کرد: مطمئنم این خانه سال‌های سال خواهد ماند. سیمین به بهاران زاده شد و در زمستان رحلت کرد. سیمین بسیار سخن‌ها به من گفت. بسیاری را نتوانستم یادداشت کنم. اما در کتاب بانوی آل قلم که امیدوارم منتشر شود بعضی از آنها را آورده‌ام.

به گفته این نویسنده سیمین قبل از هر چیز یک بانو بود، یک مادر و آنگاه یک همسر؛ سیمین اولین بود. او اولین کسی بود که در میان دانش آموزان سراسر کشور دیپلم گرفت. اولین کتابش آتش خاموش و آخرین آن چهل طوطی بود. سیمین همواره به بانو بودن خود افتخار می‌کرد. شرط اول ازدواجش با جلال را این موضوع عنوان کرد که من سیمین دانشور هستم نه سیمین آل‌احمد. او در هر چیز اول بود. اما در چشم من همیشه بانویی هنرمند بود. اگر هنر فتح آسمانی زمین است او به فتح آسمان‌های هنر دست یازید، اگر ادبیات یعنی آرمانی کردن واقعیات او چنین کرد. چرا که هنر چیزی نیست جز تجسم بخشیدن به واقعیت.

وی افزود: سیمین یک منتقد، استاد دانشگاه، نویسنده و مترجم بود. او به نقش زن اهمیت می‌داد و یکسال پیش از درگذشتش طی یادداشتی نظارت بر سه کتابش را به عهده بنده گذاشت. این سه کتاب عبارتند از: رمز موفق زیستن نوشته دیل کارنگی، بئاتریس داستانی بلند از آرتور شپنتلر و سرباز شکلاتی نوشته برنارد شاو

امامی به نامه‌ای از سال ۱۳۲۸ اشاره کرد که آن را سیمین به جلال نوشته بود و تا آخر عمر هر دو این نامه را حفظ کرده بودند. این محقق در پایان سخنان خود آرزو کرد سخنرانی‌های آماده سیمین دانشور که به انگلیسی ترجمه شده‌اند و پیرامون نقش زن در هنر معاصر ایران می باشند به زودی منتشر شود. او از مطبوعات و رسانه ها درخواست کرد مطلبی ننویسند که در سیمین نباشد. چرا که سیمین با خود و زمانه خود صادق بود.

در پایان این مراسم کیک تولد سیمین دانشور توسط خواهر او ویکتوریا بریده شد.

منبع: فارس