رخدادهای هنری و انفعال رسانه‌ها

گرچه بضاعت برگزاری کنسرت در کشور ما در مقایسه با خیلی از کشورها، چندان قابل توجه نیست، اما باز هم این پرسش مطرح می‌شود که نقش رسانه‌ها در بررسی و تحلیل کنسرت‌هایی که برگزار می‌شود، چیست؟ به نظر می‌رسد که رسانه‌ها جز یک اطلاع‌رسانی سطحی درباره زمان و مکان برگزاری این برنامه‌های فرهنگی، کار دیگری انجام نمی‌دهند.

با توجه به قیمت بلیت‌های کنسرت که معمولا متناسب با مخارج یک خانواده متوسط نیست، طبیعی است که همه اقشار جامعه توان رفتن به کنسرت را ندارند، اما مشتاق باشند تا بدانند در کنسرت خواننده یا گروه مورد علاقه‌شان چه گذشته است.

طبیعی است که این افراد می‌خواهند نیاز خود را از طریق پیگیری گزارش‌هایی در رسانه‌ها مرتفع کنند؛ ولی آنچه که فقدانش در گروه‌های هنری رسانه‌های مختلف دیده می‌شود، نبود گزارش تحلیلی و نقد هنری منصفانه درباره کنسرت‌هاست.

در نظر بگیرید که مثلا هفته گذشته کنسرت محمد اصفهانی در شهر اصفهان برگزار شده است. طبیعی است خیلی از علاقه‌مندان این خواننده می‌خواهند بدانند در این کنسرت چه اتفاقاتی رخ داده است. از کجا باید متوجه شوند؟

واقعا چرا در روزنامه‌ها و حتی مجلات تخصصی ما یک تحلیل منصفانه از کنسرت‌های مختلفی که با تلاش افراد بسیاری ارائه می‌شود، وجود ندارد؟ نقدی که بگوید مثلا نور سالن خوب بود، کیفیت صدا بد بود، خواننده تحریرهای خوبی داشت، کیفیت اجرا در مقایسه با کنسرت‌های قبلی خواننده پایین بود و بسیاری دیگر از این موضوعات.

مسلما چنین نقدهایی علاوه بر تعدیل نگاه‌های سیاست‌زده به فرهنگ، می‌تواند برای کنسرت‌های بعدی آن خواننده یا گروه و حتی خوانندگان و گروه‌های دیگر نیز راهگشا باشد.

امروز احساس من این است که نوعی انفعال در برخورد با آثار هنری در رسانه‌ها وجود دارد که در حوزه موسیقی این رویکرد بیشتر به چشم می‌خورد.

وقتی صحبت می‌شود که جهان امروز تخصصی و جزئی‌نگر شده است، بالطبع باید با جزئیات، تک‌تک عناصر موجود در یک اثر یا پدیده هنری را مورد واکاوی قرار داد تا مخاطب بتواند تحلیل درستی داشته باشد.

این موضوع نه تنها درباره کنسرت ها، بلکه در بسیاری دیگر از موارد نیز می‌تواند شکل بگیرد؛ در نقد آلبوم‌های موسیقی، در بررسی تئاترهایی که روی صحنه است؛ در واکاوی نمادهای آثار هنری موزه‌ها، در تحلیل نقاشی‌های روی دیوار رفته یک گالری و….

سجاد روشنی ‌- گروه فرهنگ و هنر