جام جم آنلاین: یک نفر همیشه هست که صدایش دایم با ماست. او به تناسب افکار ما در لحظهای که در آن هستیم با ما حرف میزند، تشویقمان میکند و اگر خیلی زورش برسد به ما تذکر میدهد. این صدا، صدای درون ماست که خیلیها آن را وجدان مینامند.
در بسیاری اما این صدا آنقدر آرام و لرزان است که به سختی شنیده میشود و در بسیاری نیز آنقدر بلند و رسا که در همه حال با آنهاست و دایم دیالوگی را بین خود و آنها به وجود میآورد.
سریال «سهمی برای دوست» که چندی است از شبکه دو سیما پخش میشود این صدا را به تصویر کشیده است. صدایی که با بازیگران است، با آنها حرف میزند و به آنها تلنگر میزند.
این صدا اما یک فرق عمده با صداهای درونی ما دارد. او میتواند حس درونی بازیگران را برای بینندگان بازگو کند و این موهبت بزرگی است: اینکه کسی باشد حس و حال ما را بداند و آن را برای دیگران توضیح دهد. چیزی که در جهان واقعی امکان وقوع آن نیست.
راوی این سریال به مخاطب کمک میکند بازیگران را بیشتر و بهتر بشناسد، با آنها ارتباط برقرار کند و از دنیای پیچیده آنها سر در بیاورد.
«سهمی برای دوست» فارغ از محتوا و مضمون جذابش از بازیهای روانی نیز بهره میگیرد و شاید بتوان این دو موضوع را از مواردی دانست که این سریال را دیدنی میکند اما در این بین میتوان به شتابزدگی این سریال ایراد گرفت. این شتابزدگی رابطه معنادار میان بازیگران، احساسات و کنش و واکنشهای آنها را در ذهن مخدوش میکند.
شاید انتخاب راوی نیز به همین دلیل صورت گرفته است. اینکه صدایی روی تصویر قرار بگیرد که پیچیدگیهای شخصیتی یا روابطی که مخاطب در طول سریال فرصت شناختن آن را نداشته، برایش روشن شود.
از این منظر وجود راوی در این سریال یک هوشمندی به حساب میآید آن هم با انتخاب صدای سیامک انصاری به عنوان راوی که طنز و شادابی را حتی در صدای خود نیز منعکس میکند.
مهراوه فردوسی – گروه رادیو و تلویزیون
jamejamonline.ir – 22 – RSS Version