روزی که سیا قافیه را باخت

۵۰ سال پیش در چنین روزهایی کشتی های منعلق به ناوگان روسیه از آبهای آتلانتیک گذشته و به سمت کوبا حرکت کردند. بر اساس گزارشی که در نیویورک تایمز ۲۱ آگوست آن سال منتشر شد ، دولت کندی رئیس جمهوری وقت آمریکا ادعاهای کوبایی های در تبعید در میامی در خصوص محموله های نظامی این کشتی ها را رد کرد. مقام های امریکایی آن زمان مستعد پذیرفتن توضیح روس ها بودند که تاکید داشتند که مسافران این کشتی های تکنسین های معمولی هستند و نه نظامی پوش های مورد ادعای مخالفان دولت کوبا در امریکا.
یکی از این کشتی ها Poltava بود که تصویر آن را در بالا می بینید. کشتی که بعدها مشخص شد حامل هشت موشک هسته ای با برد متوسط و توانایی هدف قرار دادن خاک واشنگتن و نیویورک بوده است. رهبران اتحاد جماهیر شوروی سابق برای فریب دادن سیا، موشک ها را در سوراخ های بزرگ تعبیه شده در کف کشتی جاسازی کردند. به گفته منابع روس، ۲۶۱ نظامی روی عرشه کشتی بودند اما بخش اعظم افراد دور از دید و داخل طبقه های زیرزمینی اسکان داده شدند.
انتقال ۵۰ هزار نیروی انسانی و ۵ موشک از اتحاد جماهیر شوروی تا کوبا آنهم پنهان از دید آمریکایی ها به مثابه یک حرکت استراتژیک ارزشمند بود. انتقال این میزان تجهیزات و نیروی انسانی به ۸۵ کشتی نیازمند بود که برخی از آنها باید دو یا سه بار به کوبا رفته و بازمی گشتند. مقصد نهایی از همگان حتی بسیاری از فرماندهان ارتش هم دور ماند. تنها زمانی که این کشتی از آتلانتیک گذشت بسیاری متوجه شدند که به کوبا می روند.
همزمان با پنجاهمین سالگرد بحران موشکی کوبا، باید یادی از سربازان روسی بکنیم که روزهای طولانی و ممتد را در گرمای غیرقابل تحمل زیر عرشه کشتی شب کردند و بسیاری از آنها فضای لازم برای دراز کردن پاهای خود را هم نداشتند . جمعیتی که حق رفتن به روی عرشه را تنها در شرایط بسیار خاص یا زمانی که ظلمات شب کشتی را از دیده ها پنهان کرده بود، داشتند. بر اساس آمارهای ارتش اتحاد جماهیر شوروی از هر چهار مسافر نظامی پوش این کشتی ها حداقل سه نفر گرفتار دریازدگی شدند. بسیاری از این سربازان با کاهش وزن شدید دست و پنجه نرم کردند.
اما مهیج ترین بخش داستان بحران موشکی کوبا، پنهان ماندن این نقل و انتقال ها از دید سیا بود. امریکایی ها در واپسین لحظات متوجه داستانی شدند که بر روی آب های آتلانتیک جاری بود.
فارین پالیسی ۲۱ آگوست / ۵۱۵۱
 

  دانلود