مهرنیوز: محقق ایرانی دانشگاه پرودو فناوری جدیدی برای انتقال دارو از طریق چسب های پوستی ارائه کرده است این چسب جدید لایه ای از یک پلیمر لاستیک مانند موسوم به پلی دی متیل سیلوکسان دارد که معمولا در پمپ ها از آن استفاده می شود.
چسب های انتقال گرما در حال حاضر برای آزادسازی کنترل شده داروها استفاده می شود. از این چسب ها برای انتقال داروهایی بهره برداری می شود که مولکول های ریزی دارند و پوست می تواند به سادگی آنها را از طریق منافذ خود جذب کند.
اما دانشمندان برای داروهایی با مولکول های بزرگ تر از چسب هایی استفاده می کنند که آرایه ای از سوزن های میکرویی در خود دارند.
با این حال در بسیاری از این موارد این چسب ها به نوعی پمپ نیاز دارند که با باتری کوچکی کار می کند تا بتواند دارو را به درون این سوزن ها وارد کند.
اکنون بابک ضیایی استاد مهندسی برق و رایانه و مهندس زیست پزشکی جایگزینی برای چسب های سوزن دار ساخته است که از گرمای بدن خود فرد برای انتقال دارو استفاده می کند و نیازی به باتری ندارد.
این چسب های جدید لایه ای از یک پلیمر لاستیک مانند موسوم به پلی دی متیل سیلوکسان دارند که معمولا در پمپ ها از آن استفاده می شود.
در پایین این چسب که بین دولایه از این پلیمر قرار می گیرد، محفظه ای قرار دارد که درون آن ترکیبی از مخمر نانوایی و قند قرار داده شده است. دارو در محفظه دیگری در بالای این محفظه قندی قرار دارد. بین این دو محفظه نیز لایه ای از پلیمر قرار داده شده است.
زمانی که این چسب به پوست چسبانده می شود، کاربر، به ترکیب مخمر/ قند، آب می افزاید. سپس گرمای بدن بیمار از طریق لایه پلیمری مجاور پوست عبور و مخلوط مایع را گرم می کند و موجب تخمیر آن می شود.
فرایند تخمیر موجب تولید گاز دی اکسید کربن و منبسط شدن محفظه قندی می شود. این انبساط باعث می شود فشار به محفظه دارویی وارد شود.
این فشار نیز به تدریج موجب آزاد سازی دارو از محفظه اش می شود . دارو از طریق کانال های ریزی که به میکروسوزن ها منتهی می شوند وارد بدن می شود.
در بررسی های آزمایشگاهی، نمونه اولیه این چسب توانست به طور مداوم دارو را به مدت هشت ساعت به بدن پمپاژ کند.
به گفته ضیایی این چسب را می تواند به آسانی به تولید انبوه رساند و پس از یک بار استفاده آن را دور انداخت و از همه مهمتر به باتری نیاز ندارد.
نتایج این تحقیقات درنشریه Lab on a Chip منتشر شده است.
