پایگاه خبری_ تحلیلی میدل ایست آنلاین، با انتشار مقاله ای در خصوص روابط سیاسی مصر و رژیم صهیونیستی، نوشت؛ پیمان صلح کمپ دیوید با دلارهای میلیاردی آمریکا، تاکنون پابرجا مانده و اکنون زمان گفتگو در مورد این پیمان فرارسیده است.
به گزارش سرویس بین الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از “میدل ایست آنلاین”؛ رمزی بارود، نویسنده و مقاله نویس مصری که در مقاله ای که میدل ایست آنلاین آن را منتشر کرده، با اشاره به آغاز دوران جدیدی در زندگی سیاسی مصر، به مسئله مهم پیمان کمپ دیوید _صلح میان مصر و رژیم اسرائیل_ پرداخته و عنوان کرده؛ با توجه به اینکه این پیمان در شرایط عادی منعقد نشده و خواست اکثر مردم مصر نیست، اکنون که دوران سیاسی جدید با روی کار آمدن محمد مرسی در مصر آغاز شده، لازم است که به کمپ دیوید جدی تر نگاه شود.رمزی بارود می نویسد؛ باوجود تضمین های اولیه محمد مرسی رئیس جمهور جدید مصر در رابطه با “تعهد او در قبال معاهدات و توافقنامه های بین المللی” اکنون می توان تقابل احتمالی میان مصر و اسرائیل را پیش بینی کرد.
فارغ از انتقال قدرت پر هرج و مرج، یک مصر جدید در حال ظهور است. این مصر با تاکید بر احترام و شان و عزت ملی، بیشتر متکی به خود است.
در حقیقت، کلمه “کرامت” اکنون کلمه غالب در تمام گفتمان ها است. کلید درک مصر جدید (مصر پس از ژانویه ۲۰۱۱) این است که دگرگونی روانی فراگیر یا جامعه مصر مورد تمجید قرار بگیرد.
دگرگونی واقعی که به وضوح “کلیشه بدنام مصریان به عنوان افرادی رام و مطیع” را به چالش کشیده است.
این بدان معنی است که نه رئیس جمهور مرسی و نه اخوان المسلمین، سلفی ها، لیبرال ها و نه حتی ژنرال های شورای عالی نیروهای مسلح، نمی توانند مصر را در مسیر منافع خودشان، هدایت کنند.
بنابراین، گفته های محمد مرسی در روز ۲۹ ژوئن به هیچ وجه از توقعات و انتظارات مردم جدا نیست. در حقیقت، محمد مرسی به زحمت می تواند آنچه را که میلیون ها مصری حاضر در میدان التحریر از او انتظار داشتند، برآورده کند.
مرسی گفت؛ “من تلاش خواهم کرد اراده آزاد مصر در روابط خارجی اش را دوباره زنده کنم. من تمام وابستگی های مصر به هر قدرت خارجی را از بین خواهم برد. مصر در تمام اقدامات و اظهارات خود، آزاد است.”
درست است، مرسی گفت؛ مصر به تعهدات بین المللی خود پایبند خواهد بود و اشاره کرد که کمپ دیوید یکی از آنها است.
اما پیمان صلح با اسرائیل “تعهد” عادی نیست. این معاهده قراردادی استثنایی است که تحت فشارهای فراوان امضاء شد و به واسطه رشوه های مداومی که هرگز توسط پارلمان منتخب تائید نشد، دوام آورد.
این معاهده از اول مشکل دار بود. معاهده کمپ دیوید، مصر را با کشورهای عرب اطراف خود دشمن کرد و نقش تاریخی آن به عنوان یک رهبر منطقه ای را از این کشور، سلب کرد.
تمام کارها در خفا انجام شد و فاقد شفافیت است. به مدت ۳۰ سال این پیمان به عنوان رابطه غیرعادی آمریکا و اسرائیل در یک طرف و رابطه نظامیان مصر و نخبگان سیاسی آن در طرف دیگر تعریف می شد.
مردم مصر هرگز جزئی از این پیمان نبودند، همانطور که هنوز هم نیستند کسانی که اقدام انور سادات رئیس جمهور وقت مصر در عادی سازی روابط با اسرائیل را به چالش می کشیدند، به شدت تنبیه می شدند. با این وجود، در طول سال ها، بخش اعظمی از مصری ها پیمان کمپ دیوید را به چالش کشیدند. آنها با خود صلح مشکل نداشتند؛ بلکه ماهیت غیر دمکراتیک و شرایط تحقیرآمیز این معاهده را مورد انتقاد قرار می دادند.
انور سادات آن زمان ادعا می کرد که نماینده “مردم مصر” است، که نبود. آمریکا و اسرائیل همواره ملت های عرب را از طریق سران آنها می شناسند. بقیه هرگز برای آنها مهم نبوده اند. کشروهای غربی به سرعت با اهداء مزایا، پول و افتخارات به سادات، مصر را از مبارزه با اسرائیل، بازداشت.
در سال ۱۹۷۸، حتی قبل از امضای رسمی پیمان کمپ دیوید در واشنگتن، جایزه صلح نوبل به انور سادات اهدا شد.
سادات آن زمان خود را نه تنها نماینده تمام مصری ها، بلکه نماینده “اکثریت مردم عرب” می دید، به طوری که مدعی شد او به “امیدواری های بشریت” پاسخ داده است. از دیدگاه غربی های طرفدار اسرائیل، سادات تنها یک “صلح ساز” ساده نبود؛ بلکه او “شاهزاده صلح” بود.
در سال ۱۹۷۸، اسرائیل به بخش هایی از لبنان حمله کرد و پس از آنکه صلح با مصر حالت رسمی پیدا کرد،به بخش های دیگر لبنان حمله کرد و هزاران غیرنظامی را کشت و مجروح کرد.
جنگ در لبنان و سرکوب فلسطین اشغالی توسط مناخم بگین (نخست وزیر اسبق اسرائیل) رهبر حزب لیکود همزمان شد، اما اکنون بگین به یک دوست و برنده جایزه صلح نوبل تبدیل شده بود که از صلح و دوستی سخن می گفت.
کمپ دیوید هرگز معاهده صلحی میان دو ملت نبود؛ بلکه حادثه عجیب سیاسی بود که به وسیله میلیاردها دلار پول مالیات دهندگان آمریکایی، باقی مانده است. در طول چندین دهه، مسئله کمپ دیوید به درستی حل و فصل نشده است.
اسرائیل به درستی دریافته بود که برای حفظ این معاهده، باید به وسیله یک حاکم قدرتمند مصری ها را مجبور کنند که تسلیم شوند (و با این پیمان مخالفتی نکنند) و آمریکا دریافت که باید به این حاکم پول و دیگر مزایا داده شود تا راضی بماند.
براساس این درک، اسرائیل تا آخر هم پیمان وفادار مبارک باقی ماند.
تنها چند روز قبل از سوگند خوردن مرسی، جروزالم پست در سرمقاله خود نوشت؛ با توجه به اینکه شورای نظامی جایگاه محکمی در قدرت را برای خود حفظ کرده، روابط مصر و اسرائیل با ثبات باقی می ماند، در مقایسه با سناریویی که در آن اسلام خواهان کنترل کرسی های پارلمان و ریاست جمهوری را در اختیار بگیرند.
اسرائیل علاقمند است، رابطه خود با مصر را حفظ کند که این رابطه به اسرائیل کمک می کند، طرح های نظامی استعماری خود را در فلسطین و سیاست های تجاوزکارانه خود در لبنان و سراسر منطقه را اجرا کند.
بعید به نظر می رسد مصر اجازه دهد این موضوع مدت طولانی به طول بیانجامد، بخصوص وقتی که چالش قدرت در مصر حل و گفتمان سیاسی کاملا برقرار شود.
رسانه های آمریکایی که نتوانسته اند از چهره در حال تغییر مصر تمجید کنند، خود را با مسائلی مانند سکولارها در مقابل اسلام خواهان و دیگر تعمیم های کلی مشغول کرده اند.
این رسانه های کاملا از این حقیقت غافلند که رابطه مصر در قبلا معاهده کمپ دیوید و در کل با اسرائیل به وسیله تقسیم بندی های دروغین و قراردادن افراد مذهبی در مقابل لیبرال تعیین نمی شود، بلکه به وسیله یک وضعیت انقلابی که سالها این کشور (مصر) را در بر خواهد گرفت، تعیین می شود.
در میدان التحریر، محمد مرسی اظهار داشته بود؛ “من بر مفهوم امنیت ملی در چشم انداز مربوط به اعماق آفریقا، جهان عرب، جهان اسلام و بقیه جهان، تاکید می کنم. ما از حقوق خود دست بر نخواهیم داشت. ما از حق هیچ مصری در خارج از کشور نخواهیم گذشت. رژیم ما خود در مورد روابط خارجی اش گفتگو می کند. مصری ها نیز کمتر از این را نخواهند پذیرفت و قول های مرسی دقیقا همان چیزی است که مبارک در این سالها آن را کنار گذاشته و از دادن این قولها خودداری می کرد. در این چارچوب، کاملا مشخص است که مصر جدید به طور بالقوه خطرناک است. این خطر از تکیه گاه مذهبی رئیس جمهور یا حزب سیاسی اش فاش نمی شود؛ بلکه این خطر از آنجاست که تفکر، شان و جایگاه ملی مصر _یا همان کرامت_ کشور را وادار به تغییر مسیر سیاست خارجی اش می کند.
اگر اسرائیل مسیر سیاسی خود را تغییر ندهد تا این واقعیت جدید را بپذیرد، رویارویی بین مصر و اسرائیل بیش از آنکه محتمل باشد، اجتناب ناپذیر است.
باشگاه خبرنگاران