سقای تشنه لب

ادب از مکتب ابالفضل علیه السلام آبرو یافته است.

مشهور است که علمدار کربلا و ساقی طفلان حسینی در روز عاشورا وقتی به فرات رسید از شدت عطش دست پر از اب کرده و جلوی صورت می اورند ولی یاد عطش طفلان می افتند و یا یاد تشنگی اباعبدالله ع و از ادب و از وفا و از بزرگی اب را بر روی اب ریختند و اب نیاشامیدند و ……..

هرکدام از رفتارهای مردان بزرگ خدا از زوایای مختلف قابل بررسی است….

یکی از علما که مسائل روز عاشورا را موشکافی مینمود ،اشاره ی زیبایی داشت و ان این بود که ابالفضل العباس حتی لحظه ای از تشنگی کودکان و سرور و سالارش اباعبدالله غافل نبودند و این اشتباه است که بگوییم ایشان اب را جلوی دهان بردند برای نوشیدن و چون یادشان امد اب را بر روی اب ریختند وننوشیدند…نه … قضیه بالاتر از این است…ایشان حتی لحظه ای غافل نبودند حتی لحظه ای نیت نوشیدن اب نکردند …حتی لحظه ای خود را مفدم بر اب نوشیدن قبل از سالار شهیدان نداشتند

پس چرا دستان مبارک را پر از اب نمودند؟؟

اسب ایشان نیز تشنه بود….اسبهای تربیت شده زمانی اب مینوشند که صاحبشان اب برایشان بیاورد و یا از هر جوی و رودی اب نمیخورند مگر صاحبشان اب بخورد….حضرت برای اینکه اسب اب بخورد و بفهمد اب این رود شیرین است و قابل خوردن ،دست را پر اب کردند و جلوی صورت اوردند تا اسب فکر کند ایشان اب خوردند…تا اسب اب بخورد و ایشان مشک را پر از اب نمایند….

البته این موارد استنباطهای شخصی است ولی توجه به این مواردکه انسانهای بزرگ در ان شرایط سخت و اوضاع عجیب توجه به همه ی جوانب داشتند و نیز ایشان لحظه ای از ماموریت خود غافل نشدند و به خود فکر نکردند و گویا اصلا تشنه نبودندو این عشق عجیب و این ادب عمیق ایشان،ما را انشالله به مرام و رفتار ایشان نزدیک نماید.

السلام علیک یا عباس بن علی علیمهما السلام.

شب جمعه است و امام زمان عج عزادار جد بزرگوارشان میباشند قطعه ی زیر زبانحال ایشان با عموی بزرگوارشان حضرت عباس س است:

عموی غریبم گل زهرا ابالفضل

شود جانم فدایت      بمیرم از برایت      بسوزم در عزایت

امیر سپاه و علمداری و سقا *امید و پناه تمام آل طاها

تمام دلخوشی خیمه ها در خون نشستی *ستون کربلا پشت حسین از غم شکستی

با صورت بر روی خاک       افتادی با تن چاک      یا مولا یابن حیدر