جام جم آنلاین: برای خیلی از ما اتفاق افتاده که وقتی سوار تاکسی می‌شویم از موسیقی انتخابی راننده نه تنها لذت نمی‌بریم، بلکه عذاب می‌کشیم.
گاهی از نوع آن موسیقی و گاهی از صدای آن. خیلی از مواقع هم شاهدیم که این موضوع سبب اعتراض یا حتی درگیری بین مسافر و راننده می‌شود. حالا این موضوع را به وسایل حمل و نقل شهری در سطح اتوبوس یا مترو بسط دهید.
چقدر موسیقی‌هایی که از این وسایل حمل و نقل پخش می‌شود، رضایت مسافران را به خود جلب می‌کند؟ مترو شاید در طول روز میلیون‌ها مسافر را جابه‌جا می‌کند که این مسافران ساعتی را در مترو می‌گذرانند بنابراین قطارهای شهری، میزبان میلیون‌ها ساعت از اوقات مسافران است؛ مسافرانی با ذائقه‌های مختلف فرهنگی و از سطوح اجتماعی متنوع! برخی از این مسافران برای اوقات تلف شده خود در مترو یا اتوبوس برنامه دارند.
کتاب مطالعه می‌کنند، یا روزنامه می‌خوانند یا موسیقی خودشان را گوش می‌دهند و عده دیگری ترجیح می‌دهند استراحت کنند.
سوال اینجاست که چه برنامه‌ریزی‌هایی صورت گرفته که موسیقی‌ها و تصاویری که به طور عمومی برای همه مسافران در نظر گرفته می‌شود، بتواند رضایت آنان را فراهم کند. یا حداقل آرامش آنها را برهم نزند؟
تعالی ذائقه دیداری و شنیداری و ارتقای آن از طریق فضاهای عمومی، موضوعی است که روان‌شناسان و جامعه‌شناسان نیز بر آن تاکید می‌کنند.
از سوی دیگر در برنامه‌های فرهنگی بسیاری از تلاش برای ارتقای ذائقه دیداری و شنیداری مخاطب می‌شود. اما چه تلاشی در عمل برای این امر صورت گرفته تا سطح دیداری و شنیداری مردم بالا برود؟ در همین مترو یا اتوبوس که میزبان میلیون‌ها ساعت از اوقات تلف شده مردم است، چه برنامه‌ریزی کارشناسانه‌ای اندیشیده شده تا مسافران را اقناع کند؟
بتازگی با راه‌اندازی برنامه‌های تصویری مترو از طریق تلویزیون‌های نصب شده در واگن‌ها، شاهد پخش قسمت هایی تکراری هستیم که هر روز بی‌هیچ مناسبتی، با کیفیتی پایین پخش می‌شود.
سی‌دی‌هایی که گیر دارد و مدام قطع و وصل می‌شود. به این اضافه کنید موسیقی‌هایی را که نه تنها رضایت مسافران را فراهم نمی‌کند، بلکه مایه عذاب آنان می‌شود.
بهتر نیست با توجه به تاکید بر ارتقای ذائقه مردم در زمینه محصولات هنری، تا زمانی که کار کارشناسانه‌ای صورت نگرفته، همان سکوت حاکم باشد؟ به قول شاعر: سکوت دسته گلی بود…
سجاد روشنی – گروه فرهنگ و هنر
jamejamonline.ir – 22 – RSS Version