سند راهبردی گمشده فوتبال

یکی از همین فوتبالی‌ها می‌گفت ژاپنی‌ها از الان برای قهرمانی در جام‌جهانی ۲۰۵۰ برنامه‌ریزی کرده‌اند؛ تورنمنتی که هیچ یک از بازیکنان فعلی فوتبال ژاپن در آن حضور ندارند و شاید عمر رییس فعلی فدراسیون این کشور هم برای تماشای آن، قد ندهد. اما چه اهمیتی دارد؟ آنها برای تحقق رویاهای‌شان، حتی اگر لازم باشد در مسیر یک برنامه ۵۰ ساله گام بر می‌دارند.

بدیهی است که طی ۲۰ سال گذشته در فوتبال ایران کارهای زیربنایی زیادی صورت گرفته، اما چون کامل و جامع نبوده، نتیجه بخش هم نبوده است. همین موضوع بیانگر ضرورت تشکیل یک شورای عالی راهبردی است.

این شورا اولین نشست خود را دیروز با حضور نفراتی چون حمید سجادی معاون وزارت ورزش و جوانان، مهدی محمدنبی دبیرکل و فریده شجاعی نایب ‌رییس فدراسیون فوتبال و البته جمعی از استادان دانشگاه برگزار کرد، اما از صحبت‌های مطرح شده در آن مشخص بود که کار را باید از زیر صفر آغاز کرد.

اینجا، در فوتبال ایران اگر کاری صورت گرفته مقطعی و به همان میزان هم اثر‌بخشی‌اش کوتاه بوده است. یکی دیگر از دغدغه‌های اصلی هم این بوده که تاکنون در زمینه مسائل فرهنگی هیچ کار اصولی صورت نگرفته است.

در زمینه الگوبرداری از کشورهای صاحب فوتبال هم هیچ کدام از این کارها را نکرده ایم اما براحتی زیر بار پرداخت‌های میلیاردی به بازیکنانی رفته‌ایم که بعضا اسم خود را هم بلد نیستند بنویسند؛ این ادعایی بود که همین دیروز از سوی یکی از اعضای هیات رییسه فدراسیون فوتبال مطرح شد.

در این شرایط بدیهی است که برای داشتن یک فوتبال ملی منسجم، به یک اراده ملی نیاز است و در کنار آن اراده مدیرانی که عمقی و علمی و ملی فکر کنند و فقط امروز را نبینند. قطعا داشتن یک سند راهبردی ملی می‌تواند به فوتبال در این مسیر کمک کند.

سندی که این روزها با تشکیل شورای عالی راهبردی مورد توجه قرار گرفته است، اما این‌که به سرانجام برسد را زمان مشخص می‌کند.

رضا پورعالی – گروه ورزش