شعر | اینجا : ایران «شیعه جعفری» است

تخم زنا
عمری ست به کار «چکمه لیسی» باشد
این است دچار «جهل» و «پیسی» باشد
این «شیخ نشین» تازه کشور گشته
خب- «تخم زنای» «انگلیسی» باشد

تنگه هرمز
از نام «خلیج فارس» ما مفتخریم
عاری ز «وقع» به عرعر هرچه «خر»یم
این «تنگه هرمز» است مانند «دژ» است
در «تنب» و «ابوموسی» ما مستقریم

درس تاریخ
«ایران»: زنده «دشمن» ما فانی شد
«امنیت» را به «منطقه» بانی شد
«اعراب» نخوانده اند «درس تاریخ»
عمری ست «خلیج فارس» ایرانی شد

توران
«اعراب» به گرد پای «ایران» نرسند
در «موضع» دشمنی به «توران» نرسند
حرف از دعوای «شیعه و سنی» نیست
دانیم به این «باور» و «ایمان» نرسند

رافضی
ما «رافضی»ان «مصلحت» پوی شدیم
با«صبر» و مدارا «نبوی» خوی شدیم
قائل به «خلیفه» ای ! «معاویه» که بود؟
چون نسل «جم»ایم «یا علی گو»ی شدیم

شیعه جعفری
این کشور از «یزید» عمری بری است
فرزند «حسین» صاحب «رهبری» است
ترک اش- عرب اش ، «علی شناسان» جهان
اینجا : ایران «شیعه جعفری» است

طویله
جز این که هوای عشق و «یاری» داریم
با «ترک و عرب» مگه چه کاری داریم؟
گر «دوست» شوند جایشان بر : دیده
گر «دشمن» در طویله «گاری» داریم

کل کل
این شعر «نصیحت» است بر «قوم عرب»
یا «ترک» که هست : حیله گر، رند و جلب
با «فارس» ندارد «کل کل» فایده ای
در «صلح» همیشه «احترام» است و ادب

آغازگر جنگ
چون دست «طمع» پی «تجاوز» بستیم
برجمع «دول» های «سلف» پیوستیم
«آغازگر جنگ» نبود ست «ایران»
ما «کشور» صلح و «دوستی» چون هستیم

مملکت ولی
این «کشور شیعی» است در امر خداست
چون «مملکت ولی» در این خاک کجاست؟
در خدمت «اهل بیت» امت : مشغول
ایران عزیز «پادشاه» اش چو «رضا»ست

اصلاح به تربیت
دشمن «عرب» است حمله بر «جم» دارد
در زندگی اش «دو چیز» چون «کم» دارد
اول «ادب» و دوم یک «تو دهنی»
«اصلاح» به «تربیت» مسلم دارد

تُرک و تِرک
«دین» در اگر و هزار «اما» دارد
وضعیت «ترکیه» دریغا دارد
در روز ازل گمان کنم «کاه» نبود
زیرا گِل «ترکها» تِرکها دارد

دوران خلیفه
«عصاری» عصر را چه چرخید- «خر» است
بیهودگی «تلاش» را دید خر است
دوران «خلیفه» شد دوباره- عمری
«ترکیه» صلاح خود نفهمید- خر است

سیبل
غوغای «جزایر» ای امارات ز چیست؟
چون «سیبل» هدف شدی به این موضع نایست!
دانی که «خلیج فارس» دارد چه «نهنگ»
عاقل شو- «سکوت» کن تورا «سود»ی نیست