به گزارش روز یکشنبه خبرنگار فرهنگی ایرنا،ارکستر سمفونیک تهران در دومین شب اجرا خود در حالی سمفونی چهار موومانی کارون را اجرا کرد که از تمامی داشته های موسیقایی خود در کنار تکنوازان سازهای دیگر بهره می برد .
موومان نخست با عنوان ‘می توانیم’ با تکنوازی گیتار ‘ لیلی افشار’ چهره شناخته شده گیتار کلاسیک در عرصه موسیقی بین الملل آغاز شد، در ادامه این بخش که فرمی کاملا ساده داشت سازهای گیتار باس و پیانو نیز برای پیشبرد خط ملودیک اضافه شدند .
ورود گروه کر ارکستر سمفونیک تهران به همراه آکسانهای تیمپانی فضا را برای ورود خواننده آماده کرد، فواصل و ادای کلام به خوبی از سوی خواننده انجام شد، از نامطلوب بودن فواصل دسته ویلنسل ها می توان به عنوان نکته قابل توجه این قسمت یاد کرد .
با ورود هارپ به نوازندگی ‘آذرنوش صدرسالک’ این ارکستر تمبر تازه صوتی را به شنونده معرفی کرد، در ادامه نیز سازهای کوبه ای همچون دارامز، دف، دمام و سنج که استفاده آنها در ارکستر سمفونیک به طور استاندار مرسوم نیست، فضای ریتمیک را به منظور همراهی ارکستر مهیا کرد. صدابردای نامطلوب از سازهای کوبه ای که در تالار وحدت به امری عادی تبدیل شده این بار هم از کیفیت اجرایی این نوازندگان کاست.
ارکستر با رعایت نوآنس و دینامیک، فضای دو ضربی را برای حضور گروه کر و خواننده مهیا کرد، این قسمت از موسیقی فرمی ساده و معمول داشت که فضای موسیقی پاپ را برای شنونده تداعی می کرد و خواننده در اجرای فواصل ملودیک به خوبی عمل کرد .
بخش پایانی موومان نخست سمفونی کارون پر بود از سکانس های ملودیک که پی در پی اتود وار اجرا می شد، در بخشی از اجرای این بخش سازهای کوبه ای در اجرای اکسانهای قطعه موفق عمل نکردند و این امر موجب شد از کیفیت اجرایی قسمت آخر که تم زیبایی داشت کاسته شود.
موومان دوم که ‘ آب و روشنایی’ نام داشت با تثبیت فواصل گام ماژور از سوی نوازنده ساز و هارپ و همراهی آغاز شد، ورود خواننده با کمی تردید انجام شد اما در ادامه فواصل بالا به خوبی از سوی وی ارایه شد، سازهای زهی ارکستر سمفونیک اجرای این بخش موفق عمل کردند .
بار دیگر ارکستر با اجرای فواصل پی در پی فضا را برای ورود خواننده و گروه کر فراهم کرد ، تنها اجرای کادانس پایانی توانست تاثیر موسیقایی خود را بر شنونده بگذارد .
موومان سوم سمفونی کارون که ‘خودباوری و خود کفایی’ با اجرای سازهای بادی برنجی آغاز شد، سازهای کوبه ای همچون دمام و سنج ارکستر را همراهی می کردند، آهنگسازی این بخش به طوری بود که فواصل گام یک به یک و به ترتیب اجرا می شدند که این ذهنیت را برای شنونده تداعی می کرد که ملودی تنها نقش نمادین دارد.
موومان چهارم ‘شکوه کارون’ با اجرای سازهای زهی و همراهی هارپ آغاز شد، بازهم فقر ملودیک در اجرای این بخش محسوس بود.
از تکنوازی ویلن ‘ ارسلان کامکار’ می توان به عنوان نقطه مثبت این اجرا یاد کرد، فواصل پرش دار و دوبل نتها به خوبی از سوی این نوازنده توانا اجرا شد که در ادامه گسترش ملودیک که فرم چهارمضراب موسیقی ایرانی را تداعی می کرد در اختیار ارکستر قرار گرفت .
پس از افت تمپو گیتار، با اجرای جملات برجسته ارکستر را همراهی کرد که در ادامه ارکستر با ایجاد یک فضای قدرتمند کادانس پایانی را اجرا کرد .
آهنگسازی این سمفونی از فقر ساختاری و ملودیک رنج می برد و نشان می داد که مجید انتظامی با روزهای اوج خود که موسیقی فیلم های ‘ ازکرخه تا راین’ و ‘روز واقعه’ را ساخته فاصله بسیاری دارد .
موسیقی در نظر داشت مضامین کلمات را انتخاب شده برای موومان ها به تصویر بکشد که به اندازه کافی موفق نبود .
ارکستر سمفونیک تهران در اجراهای خود روند رو به رشدی را سپری می کند اما باید در نظر داشت شکوفایی تنها ارکستر سمفونیک استاندارد در ایران نیاز به اجرای رپرتوآرهای استاندارد جهانی دارد.
فراهنگ ** ۹۲۵۲
انتهای خبر / خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) / کد خبر ۸۰۲۱۹۱۸۳
ایرنا: خبرگزاری جمهوری اسلامی