عاشقان با ۷۲ ساعت عشق‌بازی اذن ورود به محرم را گرفتند+ تصاویر

به گزارش خبرنگاران اعزامیممتازنیوز، مراسم “مسلمیه” یکی از مراسم‌های مذهبی شیعیان و آزادی‌خواهان جهان است که هر ساله با حضور هیات‌های مختلفی از سرتاسر کشور و حتی کشورهای خارجی در  آستان مقدس حضرت عبدالعظیم (ع) برگزار می‌شود.

ایام مسلمیه از شب شهادت پنجمین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت، حضرت امام محمد باقر(ع) شروع و تا شب شهادت حضرت مسلم بن عقیل(ع) ادامه می‌یابد.

عاشقان اهل بیت(ع) و علی‌الخصوص حضرت سید‌الشهداء اباعبدالله الحسین(ع) با حضور در این مراسم معنوی و روحانی ضمن بزرگداشت جانفشانی‌ها و رشادت‌های حضرت مسلم بن عقیل(ع) خود را برای شروع ماه محرم و ابراز عشق واردات به “مولای ماه‌خون” آماده می‌کنند.

طبق گفته بزرگان جمله حاج غلامرضا سازگار که حدود ۵۰ سال مداح و شاعر اهل بیت(ع) است، از ماه‌ها قبل اقدامات لازم برای برگزاری هرچه باشکوهتر این ایام آغاز می‌شود.

طبق جدول برنامه‌ریزی شده در ۳ شب ایام مسلمیه، هیات‌های که اعلام آمادگی کرده‌اند به ترتیبی که اتخاذ شده است شب اول، دوم و سوم در صحن حرم مطهر حضرت عبدالعظیم(ع) حضور یافته و به عزاداری مشغول می‌شوند.

به طور طبیعی شب پایانی این مراسم شلوغ‌ترین و پرفیض‌ترین شب ایام مسلمیه است که با رقص قلم یا التماس لنز دوربین نمی‌شود آن را به تصویر کشید.

نحوه حضور هیات در صحن حرم و عزاداری آنها نیز براساس قاعده و قانون بوده و تمام زیر و زبر عاشقی با نظارت دل اعمال می‌شود.

میدان عبدالعظیم‌(ع) شهر ری قرارگاه عاشقانی است که از جای‌جای تهران و سایر شهرها و  سایر کشورها است که با تجمع در این میدان به سمت سردر اصلی بازار حرم حرکت می‌کنند.

حد فاصل میان عبدالعظیم تا سردر بازار محوطه‌ای بزرگ در نظر گرفته شده است که هیات‌ها در این مکان خود را آماده دیدار با معشوق کرده و به صورت منظم پشت سر هم حرکت می‌کنند.

یکی از مهمترین بخش‌های عزاداری عاشقان اهل بیت‌(ع) حرکت در بازار حرم است چرا که –مراسم “دودمه‌خوانی” (که براساس آن یک شعری در مدح ائمه(ع) انتخاب شده وقسمتی از آن توسط مداح و قسمتی نیز توسط مردم خوانده می‌شود) و همچنین مراسم”چارپایه خوانی” ( در قسمتی از بازار مداح هر هیاتی که از این محل عبور می‌کند بر روی چهارپایه‌ای رفته و به مدت کوتاهی روضه‌ای از امام حسین (ع) می‌خواند) برگزار می‌شود.

عاشقان عزادار بعد از بازار از درب اصلی صحن وارد حرم مطهر  حضرت عبدالعظیم(ع) شده و از جایگاهی که برای عزاداران در نظر گرفته شده است حرکت می‌کنند.

در قسمت رواق اصلی آستان مقدس قسمتی به عنوان «سن» در نظر گرفته شده است که مداحان هر هیاتی با حضور در این مکان به عزاداری می‌پردازند و هیات‌ها نیز به صورت آرام آرام و زمزمه نوحه به دور صحن حرم مقدس چرخیده و لحظاتی مقابل این «سن»‌عزاداری کرده و سپس از درب دیگر صحن خارج می‌شوند.

شاید در نمای کلی بشود عزاداری عاشقان اباعبدالله الحسین‌(ع) را در قالب چند بند فوق عنوان کرد ولی بی شک توصیف شور و شوق عشاقی که از جان و دل مایه گذاشته‌اند خارج از توان هر توانگری خواهد بود.

از استقبال باران گرفته تا بدرقه وزش نسیم شبانگاهی، از رقص بیرق‌های حسینی در گوشه و کنار صحن تا سرگردانی دود اسپند در فضای عطرآگین حرم، از لرزش شانه‌های پیر و جوان اشک‌آلود تا خلوت زمزمه یا حسین‌(ع) در کنج دل و از خستگی ساعت گیج حرم در بلندای گنبد آستان مقدس از جلوه‌های ابراز عشق و ارادت به پسر امام علی‌(ع) و حضرت فاطمه‌(س) به بهانه ایام مسلمیه بود.

وقتی از سمت میدان به طرف بازار و صحن آستان مقدس حضرت عبدالعظیم(ع) حرکت می‌کردی، مژه‌های خیسی به استقبالت می‌آمدند که جای پای رقص اشک به روی گونه‌هایشان روح و روانت را صیقل می‌داد.

پیشانی بند بچه‌هایی که به دعوت ضمیر پاکشان بسته بودند، صدای چنگی که از لابلای صدای طبل بزرگ خود را به گوش تشنه‌ات می‌رساند، بخار چای داغی که صاحبانش نذر کرده بودند، حرکت آرام و با وقار پرچم هیات‌ها که باد آنها را همراهی می‌کرد، فشردگی صف عزاداران در مقابل کرکره‌های بسته بازار حرم، عطر گلاب نابی که به استقبال زائران حرمش می‌آمد، تکاپوی خادمین آستان مقدس حضرت عبدالعظیم(ع)، پینه‌های کفاشی که پرچم هیاتش را آغوش کرده بود، عقربه‌های ساعت بزرگ حرم که عدد سه و چهل و چهار دقیقه بامداد را نشان می‌داد، سایه سنگین سرمایی که جایی برای عرض اندام نداشت، صدای شیر آبی که عشاق داشتند وضو می گرفتند، ویلچر مادربزرگی که عاشقانه به سمت  حرم می‌رفت و … از یادگاری‌های بود  که چشم به دل هدیه کرد و دل نیز به پاس احترام بر لوح خاطره‌ها حک کرد.

اما شب سوم ایام مسلمیه از حال و هوای خاصی برخوردار بود، همین که پایت را داخل صحن می‌گذاشتی با هیاتی روبه‌رو می‌شدی که با صدای دلنشین نوحه و با لهجه شیرین آذری توجه همگان را به خود جلب کرده بود.

هیات تبریزی‌های مقیم تهران بودند که مراسم محلی «شاه حسین گویان» را اجرا می‌کردند به طوری که عزاداران حلقه بزرگی زده و با چوبی که در دست داشتند به دور خود می‌چرخیدند.

یکی از عزاداران این هیئت می‌گفت” این رسم از اقدام  یاران امام حسین(ع) که روز عاشورا انجام دادند گرفته  شده و مقصودش این است که “حسین جان” ما با تو هستیم و اجازه نخواهیم داد تا تنها بمانی.

کسی آن طرف‌تر ریتم چنگ به خوبی می‌گفت که عزاداران جنوب کشور هم در صحن حضور دارند.

زبان عربی گویای این بود که هیاتی از عراق با حضور در حرم مطهر حضرت عبدالعظیم(ع) حاضر به از دست دادن این ایام عزیز نشده‌ است.

شیعیان افغانستان نیز هیئتی را روانه ایران، شهر ری، آستان مقدس حضرت عبدالعظیم(ع) کرده بودند که در جای خود باعث شور و شعف در دل عاشقان حضرتش می‌شد.

صحن حرم شلوغ بود، ازدیاد جمعیت به حدی بود که به راحتی نمی‌توانستی حرکت کنی، خبری از “برای خود خواستن” نبود، چشم‌ها همه گریان بودند و چهره‌ها متبسم، حالت عجیبی بود، بی شک نمی‌توانستی جلوی اشکت را بگیری، با یک زمزمه یا حسین بغض‌های سنگین گلویت می شکست، فرقی نمی‌کرد حاج حسین سازور، نریمان پناهی،حاج غلامرضا سازگارا یا نوروزی و مشکینی و .. مداحی می‌کنند و یا مهم نبود سر‌لشگر صالحی ابوالقاسم رئوفیان، حسن غفوری‌فرد، عباس سلیمی و … در این مراسم حضور دارند بلکه مهم این بود که در میان ازدحام جمعیت خلوت کرده بودی و آرام اشک‌ می‌ریختی.

طنین دلنواز لبیک، الهم لک لبیک، لبیک لا شریک لک لبیک، ان‌الحمد و نعمه، لک والملک، لا شریک لک لبیک … فضای معنوی صحن را به کلی دگرگون کرده بود، گویی عرفات زیر پاهایت پهن شده است، عرفه را درک می‌کردی و دعای امام حسین (ع) را آرام آرام زمزمه می‌کردی؛ خدایا چگونه می‌توانم شکر یکی از نعمت‌هایت را به جای بیاورم…