جام جم آنلاین: مجید مجیدی را به عنوان بازیگر باید در قامت قهرمان فیلم‌های دهه ۶۰ به یاد بیاوریم. بازی ساده و صمیمی او علاوه بر چهره عاصی و در عین حال آرامشش بعضی نقش‌ها را به یاد ماندنی کرده است.
چه آن که همواره بازی خوب مجیدی در نقش کمونیست سرخورده فیلم بایکوت، شهید اندرزگوی فیلم تیرباران و معلم توده‌ای فیلم دو چشم بی‌سو به یادها می‌ماند.
او پیش از این هم در چند تئاتر به ایفای نقش پرداخت، اما مجیدی پشت دوربین بسیار موفق‌تر و خلاق‌تر از مجیدی جلوی دوربین بود.
او تا پیش از اسکار اصغر فرهادی، یکی از رکورددارهای سینمای ایران در عرصه‌های بین‌المللی بود. فیلم‌های او همواره مورد توجه داوران جشنواره فجر بود (چهار جایزه سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی در دوره‌های مختلف جشنواره فیلم فجر خود موید این نکته است) و برخی از فیلم‌هایش با موفقیت زیادی در عرصه بین‌المللی رو‌به‌رو شد.
او پس از ساخت چند فیلم تجربی و کوتاه اولین فیلمش را در سال ۷۰ به نام «بدوک» جلوی دوربین برد و همان سال هم توانست از جشنواره فیلم فجر جایزه بگیرد.
مجیدی تا پایان سال ۲۰۰۶ میلادی، تنها کارگردان ایرانی بوده که فیلمی از او نامزد دریافت جایزه اسکار شده‌است. همچنین او دو بار برنده جایزه بهترین فیلم در جشنواره سینمایی مونترآل شده که در تاریخ این جشنواره بی‌سابقه بوده‌است.
پدر، بچه‌های آسمان، رنگ خدا، باران و آواز گنجشک‌ها از معروف‌ترین فیلم‌های مجیدی است که رنگ و بوی شاعرانه‌ای دارند.
این فیلم‌ها توانست هم نظر منتقدان را به خود جلب و هم در اکران عمومی پاسخ مناسبی از سوی مخاطب دریافت کند.
مجیدی را می‌توان یکی از معدود بازیگرانی دانست که در عرصه کارگردانی تفاوت چشمگیر و با فاصله‌ای با دنیای بازیگری‌اش دارد. او این روزها مشغول ساخت یکی از آثار فاخر سینمای ایران (فیلم حضرت محمد(ص)) است.
jamejamonline.ir – 22 – RSS Version