جام جم آنلاین: محله‌ها هم نفس می‌کشند، برای خودشان شناسنامه‌ای دارند و روایت آدم‌های زنده و رفته‌ای هستند که روزی روزگاری در محله‌هایشان حق آب و گل داشتند.
کسی منکر این نیست که داشتن ساختمان‌های مقاوم در برابر زلزله به ابهت محله‌ها می‌افزاید و دوام و قوام کوچه‌ها را پررنگ‌تر می‌کند، اما ساخت ساختمان‌های مقاوم در برابر بلایای طبیعی، همیشه هم به این معنا نیست که ایده‌آل‌ترین ساختمان ممکن را ساخته‌ایم.
ایمن سازی ساختمان‌ها یا طرح‌هایی همچون نوسازی بافت‌های فرسوده، شاید در یک نگاه کلی و راهبردی بتواند به عمر سازه‌های شهری ما کمک کند، اما معمولا بحثی که در طرح‌های نوسازی مورد توجه قرار نمی‌گیرد، لزوم توجه به هویت فرهنگی و تاریخی محله‌هاست.
معمولا در این گونه طرح‌های نوسازی شاهدیم که با شروع روند ایمن‌سازی بناهای شهری، یادگارهای معنوی محله‌ها هم مورد هجوم و تخریب قرار می‌گیرد، به گونه‌ای که گاهی دیگر نسل قدیم یک محله نمی‌تواند با بافت جدید محله اش ارتباط برقرار کند.
این در حالی است که براحتی می‌توان خانه‌ای را با مصالح محکم نوسازی کرد، اما شکل و شمایل خانه را از ریشه ویران نکرد؛ می‌توان خانه‌های محله‌ای را با علم روز دنیا تجهیز و مقاوم کرد، اما کاشیکاری‌ها، طرح‌های تاریخی دیوارها و در کل، شناسنامه یک محل را به دست تندباد فراموشی نسپرد.
جان سخن این است که ایمن سازی محله‌ها نباید به چالشی برای هویت یک محله تبدیل شود؛ یعنی با نوسازی یک محله، لزومی ندارد که بافت سنتی آن محله نیز دستخوش تغییر شود.
گرچه وجود ساختمان‌هایی با معماری غیروطنی و استفاده از نماهای غربی در ساختمان محله‌ها، اشکالی ندارد و چیزی هم از اصالت و تاریخ معماری کهن ایران نمی‌کاهد، اما چقدر به جان می‌نشیند اگر قدر داشته‌های ارزشمند خود را بدانیم و محله‌ها را به گونه‌ای نوسازی و مقاوم کنیم که در پیشانی هر محله‌ای، نشان معماری نیاکان ما پاک نشود.
امین جلالوند – گروه جامعه
jamejamonline.ir – 22 – RSS Version