ستاره های میلیاردی فوتبال که القاب کاغذی و پوشالی برای شان به کار می رود، لااقل هفته ای چند ساعت مردم را سرگرم می کنند… فیلم های سفارشی که صدها میلیون تومان هزینه ساختشان شده، حتی چنین کارکردی ندارند.
طی حدود دو ماه اخیر که فصل نقل و انتقالات فوتبال ایران بود و دو هفته اول لیگ برتر هم برگزار شد، یکی از مهمترین سوژه رسانه ها قیمت بازیکنان فوتبال بوده و به وفور صحبت از کهکشان و پول های میلیاردی و رقابت تیم های ثروتمند برای جذب ستاره ها مطرح شده است.
کسانی که به این فرایند عجیب و دور از ذهن نگاه انتقادی دارند، می گویند این بازیکنان با این سطح کیفی به اندازه هزینه ای که صرف خریدشان می شود، بازدهی ندارند. عملکرد برخی از این ستاره ها در دو بازی اول نشان می دهد که این انتقاد تا حدی درست است.
اما این فقط فوتبال ایران است که از مشکل هزینه سازی بی دلیل و نبود راندمان رنج می برد؟ کافی است که جهت نگاهمان را تغییر دهیم و به دیگر سوژه مهم ماه های اخیر نگاه کنیم؛ سینما. پدیده ای که در کنار فوتبال اصلی ترین وسیله سرگرمی مردم ایران است و حتی به اندازه فوتبال و ستاره های پوشالی اش نمی تواند تماشاگر داشته باشد.
اگر باشگاه های صنعتی و شبه دولتی به پشتوانه پول بی زبانی که از دل بودجه دولت نصیب شان می شود، آب بازار نقل و انتقالات را گل آلود می کنند و بی حساب و کتاب قیمت بازیکنان را برای رقابتی کوتاه مدت بالا می برند، از آن سو فیلم هایی که به شکل خاص از بودجه یا حمایت دولتی بهره می برند، فاجعه بزرگتری را رقم می زنند. اینها معادل بازیکنان میلیاردی در سینما هستند؛ آثاری که چند صد میلیون و حتی گاه بیش از یک میلیارد تومان پول به پای شان ریخته شده و بازدهی شان چیزی نزدیک به صفر است.
یک فیلم تاریخی که بیش از یک میلیارد تومان هزینه روی دست دولت گذاشته، بعد از دو هفته حدود ۱۵ میلیون تومان فروخته و دیگر فیلم پر هزینه ای که به زندگی یکی از قهرمانان جنگ هشت ساله پرداخته و به نظر می رسد هزینه تولیدش به مرز یک میلیارد تومان نزدیک است، به سختی می تواند در اکران به مرز ۱۰۰ میلیون تومان فروش برسد. وضعیت سایر فیلم ها هم بهتر نیست. طی چهار ماه گذشته به جز دو فیلم، سایر فیلم ها حتی نتوانسته اند به چند کیلومتری بازگشت سرمایه اولیه نزدیک شوند. وضعیت فیلم های بخ شخصوصی بهتر از آثار سفارشی نیست و همه در این ضرر و زیان اقتصادی سهیم هستند.
این داستان به دیروز و امروز هم برنمی گردد. ساختار تولید و اکران فیلم در ایران چنان به دولت متصل است که اگر طی ۱۰ سال یک تهیه کننده پنج فیلم زیان دیده هم تولید کند، باز هم ورشکست نمی شود. اغلب این ضررها را بیت المال می دهد تا «سینما زنده بماند». طی ۳۰ سال گذشته شاید دو تا سه تهیه کننده به خاطر ضرر مالی کارشان به ورشکستگی و حتی زندان کشیده است. سایرین در کنار هم خوش و خرم به کار ادامه داده اند و چه سود کرده اند و چه زیان به جا گذاشته اند، آب از آب تکان نخورده.
وقتی دولت قرار است در حوزه سینما یک تنه، جور همه را بکشد و هر سال میلیاردها تومان کمک مستقیم و غیرمستقیم به تولید آثار بی مخاطب کند، چرا از صرف هزینه های میلیاردی در فوتبال تعجب کنیم؟ همه چیز باید به همه چیز بیاید. لااقل ستاره های میلیاردی فوتبال هفته ای چند ساعت میلیون ها ایرانی را سرگرم می کنند. با این سینمای نیمه جان بی مخاطب چه باید کرد؟
طبقه بندی: اخبار مهم | تعداد بازدید: ۳ نفر | تاریخ انتشار: پنجشنبه ۵ مرداد
آخرین اخبار و جدیدترین مطالب در مورد , القاب کاغذی و پوشالی, ستاره های فوتبال, ستاره های میلیاردی فوتبال, پوشالی
مجله اینترنتی عکس ، دانلود اهنگ ، اس ام اس ، اخبار روز