قوانین تابعیت کشورهای مهاجرپذیر وسوسه برانگیز است

“نعمت احمدی” در گفتگو با خبرنگار حقوقی قضائی باشگاه خبرنگاران دربارهٔ تابعیت، اظهار داشت: در مورد تعریف تابعیت یا ملیت، دانشمندان حقوق بین‌الملل بحث‌های مفصل و متعددی کرده‌اند اما نظر واحدی ارائه نداده‌اند.

این حقوقدان ادامه داد: تابعیت پیوندی است که شخصی را به ملت معینی مربوط می‌سازد و تعلق حقوقی شخصی به جمعیت تشکیل دهنده دولت است.

وی تصریح کرد: تابعیت رابطه‌ای است بین فرد و دولت که شخص تبعه را در قبال تبعیت، به حمایت دولت متبوع خود ذی‌حق می‌کند. چنین رابطه‌ای، شخص تبعه را مطمئن می‌سازد که در رفتار و داد و ستدش با کشورهای خارجی و اتباع بیگانه، عندالاقتضا از حمایت سیاسی دولت متبوع خود، که به وسیله حقوق بین‌الملل شناخته شده، متمتع خواهد شد.

احمدی گفت: تابعیت عبارتست از یک رابطه سیاسی، حقوقی و معنوی که فردی را به دولتی معین مرتبط می‌سازد.

این حقوقدان افزود: تابعیت عموماً مبتنی بر دو سیستم خون و خاک است. در ایران تابعیت به طور عمده بر سیستم خون متکی است، البته در مواردی از سیستم خاک برای کسب تابعیت استفاده شده‌است. با توجه به قانون مدنی ایران، کسی که از پدر ایرانی در ایران یا خارج از کشور متولد شود ایرانی است اگرچه مادرش غیرایرانی باشد. اشتغال در بعضی از کارها و دست یابی به شماری از مقامات دولتی نیازمند داشتن تابعیت ایرانی است.

وی تاکید کرد: در آمریکا و کانادا تابعیت به طور عمده بر سیستم خاک مبتنی است، البته سیستم خون هم جایگاه خود را در قوانین این کشور دارد.

احمدی با اشاره به کشورهای مهاجرپذیر مانند امریکا و کانادا اظهار داشت: کشورهای مهاجرپذیر شرایط تابعیت خود را چنان تدوین کرده‌اند که برای اتباع خارجی وسوسه برانگیز باشد و آنها را ترغیب می‌کند که به این کشورها بروند، چنانکه امریکا قوانین خاصی برای اعطای تابعیت به نخبگان تمام علوم وضع کرده است و نخبگانی از رشته‌های مختلف با فراهم کردن این شرایط به امریکا می‌روند و تبعه آنجا می‌شوند.

وی اضافه کرد: اتباع خارجی در امریکا می‌توانند حتی مناصب سیاسی برعهده گیرند و این سمت‌ها تا معاون اولی رئیس جمهور پیش بینی شده است و این سمت آنقدر جایگاه ویژه سیاسی دارد که در صورتیکه هر اتفاقی نظیر مرگ و یا ترور رئیس جمهور پیش آید، معاون اول در منصب جانشین رئیس جمهور قرار می‌گیرد.

این حقوقدان خاطرنشان کرد: شرایط زندگی و تحصیل برای نخبگان سیاسی و علمی باید به گونه فراهم شود که زمینه مهاجرت آنها را فراهم نکند چراکه کشورهای مهاجرپذیر بدون سرمایه گذاری خاص برای پرورش اولیه این نخبگان تنها با جذبشان می‌توانند سرمایه‌های عظیمی را به کشور خود هدایت کنند.

انتهای پیام/