کاسبی گدایان در شهر اموات

انگار دیگر نباید توقع داشته باشی آرامشی را که می‌خواهی، در خلوتی هرچند کوتاه بر سر مزار اموات پیدا کنی؛ چشم دوخته‌ای به سنگ قبر و در عالم خودت با عزیزی که از دست داده‌ای خلوت کرده‌ای که ناگهان با پاشیده شدن مشتی گندم روی سنگ به خود می‌آیی؛ دخترک طوری منتظر بالای سرت ایستاده که انگار وظیفه‌اش را انجام داده و حالا نوبت شماست که دست به جیب شوید.

مبلغی به اولی می‌دهی و ردش می‌کنی، هنوز چند آیه از قرآن نخوانده‌ای که ناگهان با صدای پیرمردی که بالای سرت بلند بلند قرآن می‌خواند مثل برق گرفته‌ها از جا می‌پرید، آن قدر سریع و کوتاه می‌خواند که انگار دنبالش کرده‌اند، حق هم دارد این همه قبر باید در وقت صرفه‌جویی کند تا به همه آنها برسد؛ پس بناچار باز هم دست به جیب می‌شوید.

چند دقیقه بعد زن میانسالی که دست فرزندان قد و نیم‌قدش را گرفته و خرج شام شب‌شان را از شما طلب می‌کند و این داستان ادامه دارد….

دقیق‌تر که نگاه می‌کنید تقریبا کنار بیشتر قبرها یک مهمان ناخوانده هم هست؛ کسانی که فکر می‌کنند از خود شما برای اموات‌تان دلسوزترند؛ همان‌هایی که قرآن می‌خوانند؛ گندم می‌پاشند؛ شمع روشن می‌کنند و…

خیرات مردم از نان و پنیر و سبزی، شکلات و خرما را از سر بی‌میلی برمی‌دارند اما بی‌رودربایستی می‌گویند که پول، بیشتر به دردشان می‌خورد.

مسوولان شهری می‌گویند شهرداری به تنهایی نمی‌تواند متکدیان شهر را ساماندهی کند، اما آیا جمع‌آوری متکدیان در مکان نه چندان وسیعی مانند بهشت زهرا (س) تا این اندازه سخت و غیرممکن است؟ انگار مسوولان بهشت زهرا ترجیح داده‌اند شیوه همزیستی مسالمت‌آمیز را با متکدیان در پیش بگیرند وگرنه تاکنون برای حل این مشکل چاره‌ای می‌اندیشیدند.

پوران محمدی – گروه جامعه